Γιατί αυτοί οι «καλωδιωμένοι» που πολλαπλασιάζονται γύρω μας - και όχι μόνο στο χώρο του σπιτιού μας - αποτελούν ένα ακόμη φαινόμενο στην αμήχανη κοινωνία της μοναξιάς, που άλλοι την καλλιεργούν και άλλοι την αποδέχονται, παθητικά, ως κοινωνικό φαινόμενο.

Αρχικά, αντιλαμβάνεσαι το ανέκφραστο πρόσωπό τους και ένα βλέμμα, που δεν εστιάζεται σε τίποτα το συγκεκριμένο, έστω και αν γύρω τους μαίνεται ένας μικρός πόλεμος επεισοδίων, παραπόνων, αντεγκλήσεων, που ενισχύονται και από την κοινή ταλαιπωρία στα μέσα συγκοινωνίας. Κάπου - κάπου, το πρόσωπο των «καλωδιωμένων» συσπάται σε γκριμάτσα χαμόγελου, σε υπόνοια θυμού ή ψιθυριστού μονολόγου. Αλλοτε, μπορείς να παρατηρήσεις χορευτική κίνηση του κορμού, ή των ποδιών. Προσέχοντας περισσότερο, βλέπεις δύο βύσματα - ακουστικά στ' αυτιά και δύο λεπτά καλώδια, που καταλήγουν στο σύγχρονο μαγικό μουσικό κουτί, το «γουόκμαν», που χάνεται σε τσάντες, σε τσέπες, πίσω από εφημερίδες και βιβλία...

Αυτοί οι «καλωδιωμένοι» μοναχικοί, «ζουν στον κόσμο τους, σαν τους ομφαλοσκοπούντες της έκστασης και των ψευδαισθήσεων.

Απόλυτα χρήσιμα τα αθώα, κατά τα άλλα, μικροσκοπικά κασετόφωνα, φτάνει να μην προσθέτουν στην απομόνωση και τη φυγή.