Τα κείμενα του Δ. Φιλιππίδη και οι φωτογραφίες καταδεικνύουν ότι το αδόμητο, καταπράσινο από ποικίλα είδη χλωρίδας, φυσικό περιβάλλον των αραιοκατοικημένων προαστίων και των εξοχών γύρω από την πόλη της Αθήνας, προσφερόταν για τη διαμόρφωση και ανάπτυξη μιας εμπνευσμένης, λιτά καλαίσθητης, με σεβασμό στα μέτρα του ανθρώπου, στη φύση και στο κάθε τοπίο, δημιουργίας του ελληνικού αρχιτεκτονικού μοντερνισμού κατά την περίφημη - σπουδαία σε όλες τις μορφές Τέχνης - δεκαετία του 1930. Και φυσικά, με τη φωτογραφική καταγραφή των ελάχιστων, σήμερα, σωζόμενων κατοικιών με τους μεγάλους κήπους, κατοικίες δημιουργήματα σπουδαίων αρχιτεκτόνων στη δεκαετία του '30, καταδεικνύεται η σταδιακή εξαφάνιση των καλύτερων παραδόσεων της έντεχνης, επώνυμης ελληνικής αρχιτεκτονικής, καθώς αθηνοποιείται όλη η Αττική, αλλά και τα αρχιτεκτονήματα αυτά, εγκαταλειμμένα στην τύχη τους, πνίγονται από τα γύρω τους μεγαθήρια και κινδυνεύουν από τις εμπορευματικές ορέξεις του μεγάλου, συχνά ξένου κεφαλαίου.