Είναι άλλο πράγμα η σιωπή του αστικού Τύπου. Ξέρουν αυτοί γιατί δεν έπρεπε να γράψουν λέξη για ένα γεγονός που ξεπερνά την καθημερινότητα της αστικής μικροπολιτικής.

Σ' ό,τι μας αφορά, ομολογούμε αδυναμία να διαχειριστούμε αυτό το θέμα. Κοντά στους 2.000 επιζώντες μαχητές ενός στρατού που «δε ματαγεννήθηκε», προσωπικότητες μία προς μία, ένας προς έναν, κίνησαν από κάθε γωνιά της πατρίδας για να έρθουνε εδώ, στην έδρα της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας, για να τιμήσουν και να τιμηθούν από το Κόμμα τους, για την προσωπική τους συμβολή σ' αυτήν την εποποιία που πέρασε ανεξίτηλα στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος υπό τον τίτλο «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΕΛΛΑΔΑΣ», όπως εκείνο το κόκκινο «Δ», σ' έναν γαλάζιο κύκλο, καρφωμένο για πάντα στο δίκοχο των κοριτσιών και αγοριών που κάναν τις κορφές των βουνών να 'χουν άλλο όνομα πια...

Πώς να γράψεις για κείνη τη συντρόφισσα που μόλις άκουσε «από το "Ριζοσπάστη" είμαστε», έβγαλε από την τσάντα ένα πολυκαιρισμένο χαρτί, στο πρωτότυπό του, και μας το εμπιστεύτηκε «για το αρχείο του Κόμματος», το πιο πολύτιμο φυλακτό της: Την απόφαση του στρατοδικείου που με το νι και με το σίγμα περιέγραφε πόσο «επικίνδυνη κομμουνίστρια» ήταν αυτή η 16χρονη τότε παιδούλα. «Οργάνωνε το χωριό» έγραφε και ξανάγραφε το χαρτί.

Πώς να γράψεις για μια μόνο, μια ακόμα ψηφίδα της ιστορίας του Σκοτίδα που σου εμπιστεύτηκε η νοσοκόμα που τον μετέφερε με τη βάρκα στην Πρέσπα, τόσα χρόνια το ψάχνεις κι ακόμα δε συμπληρώνεται η εικόνα. Μόνο ο θρύλος μεγαλώνει μέσα σου. `Η, για τον Τάκη, που ως και στις φωτογραφίες μπροστά, συνεχίζει να δίνει ονόματα σ' ένα προς ένα τα τσουγκάρια...

Αντί για σχόλια επί του αστικού Τύπου, ελάχιστος φόρος, η αφιέρωση και αυτής της σελίδας σ' αυτούς που ήταν πράγματι πρωταγωνιστές, γεννήτορες «ειδήσεων» για τις οποίες το ρεπορτάζ δεν έχει ακόμα γραφτεί.