Οι πρώτες προσπάθειες για ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ εκδηλώνονται επί κυβέρνησης της ΝΔ το 1992 - 1993. Τότε είχαν παρουσιαστεί διάφορα σχέδια με Ιάπωνες και άλλους ...«επενδυτές», οι οποίοι υποτίθεται θα έβαζαν τάξη στον Οργανισμό, αλλά το όλο εγχείρημα της ΝΔ «σκόνταψε» στο κλιμακούμενο κίνημα αντίστασης των εργαζομένων κόντρα στις ιδιωτικοποιήσεις, ενώ συγκεκριμένο ρόλο έπαιξαν και τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα διαφόρων επιχειρηματικών ομάδων. Οι αντιπαραθέσεις οδήγησαν σε σύγκρουση, που είχε σαν αποτέλεσμα την πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη.

Το φθινόπωρο του 1993 το ΠΑΣΟΚ ήρθε στην κυβερνητική εξουσία, έχοντας κύριο σύνθημα, για τον ΟΤΕ, την απόρριψη κάθε ιδέας ιδιωτικοποίησης και τη δέσμευση για τη θέσπιση «μίας χρυσής μετοχής» που θα ανήκει μόνο και για πάντα στο Δημόσιο. Ηταν ολοφάνερο ότι επρόκειτο για μια προπαγανδιστική ντρίμπλα, προκειμένου να περάσει πιο εύκολα η πολιτική ιδιωτικοποίησης που δεν μπόρεσε να υλοποιήσει η ΝΔ. Ετσι, από τα μέσα κι όλας του 1995, η κυβέρνηση Παπανδρέου άρχισε να ερωτοτροπεί με την ιδέα της ...«μετοχοποίησης», της παραχώρησης δηλαδή, μικρού αριθμού μετοχών του ΟΤΕ σε ιδιώτες, με το επιχείρημα να βελτιωθούν, δήθεν, οι προσφερόμενες υπηρεσίες και να αναπτυχθεί ο Οργανισμός.

Η τυπική αρχή του ...ξηλώματος ξεκίνησε τον Απρίλη του 1996, με την πώληση σε ιδιώτες του 7,6% των μετοχών του ΟΤΕ, ενώ η υπόλοιπη πορεία φαίνεται καθαρά στο σχετικό πίνακα... Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μέχρι και τον Απρίλη του 2004 είχε παραχωρήσει σε ιδιώτες το 66,3% των μετοχών του ΟΤΕ. Εκτοτε, επί Νέας Δημοκρατίας, μέσω μιας λογιστικής πράξης τον Ιούνη και της υποχρεωτικής επαναγοράς μετοχών τον Αύγουστο του 2004, το ποσοστό του Δημοσίου διαμορφώθηκε στο 48,6% και μετά την πώληση 10% των μετοχών σε ...«επιλεγμένους» επενδυτές το Σεπτέμβρη του 2005, το 38,6% των μετοχών ανήκουν στο Δημόσιο και το 61,4% σε ιδιώτες.