Ο Ντάγκλας Γκόρντον και ο Φιλίπ Παρενό επέλεξαν διάφορα κλειστά, σχεδόν κοντινά πλάνα του Ζιντάν, από διάφορους ποδοσφαιρικούς αγώνες (ή από έναν αγώνα;), και με αυτά τα πλάνα, με ήχους, και με μικρές πνιχτές κραυγές - καλέσματα του ποδοσφαιριστή προς τους συμπαίκτες του, προσπάθησαν να του κάνουν ένα ψυχογράφημα. Στην ταινία δεν υπάρχει άλλη εξήγηση και άλλο σχόλιο, πέρα από κάτι ιντελέκτσουαλ γραπτούς τίτλους και αυτούς στα γαλλικά. Τίτλους ποιητικούς, που προσπαθούν να αποδώσουν τον εσωτερικό κόσμο του παίκτη, κατά τη διάρκεια του ματς.

Το ψυχογράφημα, δυστυχώς, δεν έφερε τα ποθούμενα αποτελέσματα. Κανένας δε γνώρισε περισσότερο τον αθλητή! Και όλοι θα βγουν από την αίθουσα με ένα μεγάλο ερωτηματικό. Με αυτό που βγήκα και εγώ: Γιατί έγινε αυτή η ταινία; Και απαντώ μόνος μου, αφού δεν υπάρχει κανείς να μου απαντήσει: Σε καμία περίπτωση, βέβαια, για να τη δουν και να την ευχαριστηθούν οι φίλαθλοι και, πολύ περισσότερο, οι φίλοι και οι θαυμαστές του Ζιντάν! Οι οποίοι, φυσικά, άλλα ποθούν!