«...Για χρόνια, ορισμένοι ξεκομμένοι διανοούμενοι συντηρούσαν την εικόνα ότι οι Ελληνες κομμουνιστές ήταν ρομαντικοί ήρωες, που άδικα καταπιέζονταν από τους ιμπεριαλιστές και τους διπρόσωπους Βρετανούς, που προσπαθούσαν να διατηρήσουν τη μοναρχία ενάντια στη θέληση του λαού. Οσο και αν είναι ευχάριστο να δημιουργεί κανείς ψευδαισθήσεις και μύθους που συμφωνούν με τις πολιτικές προκαταλήψεις τους, η γνωριμία με τις αρχικές πηγές κάνουν αδύνατο να πιστέψει κανείς σ' αυτό. Δεν έχω καταφέρει να βγάλω άλλο συμπέρασμα από αυτό, πως, όπου δεν ήταν απόλυτα άχρηστοι, ύπουλοι και παρασιτικοί, ήταν ανείπωτοι βάρβαροι. Τώρα που έχει λήξει ο Ψυχρός Πόλεμος, δεν υπάρχει συμφέρον στο να προσποιούμαστε διαφορετικά»... Ο Βρετανός Λουί Ντε Μπερνιέρ , που φέρεται ως συγγραφέας, ξαναγράφει «ιστορία»(!). Ο εμπνευστής του μπεστ σέλερ «Το μαντολίνο του λοχαγού Κορέλι», μέσα από το εγχειρίδιό του, ένα σύγγραμμα πρακτορικού, αντικομμουνιστικού μένους, επιχειρεί την παραχάραξη της ελληνικής ιστορίας, τη διαστρέβλωση του έπους της Εθνικής Αντίστασης, χωρίς να βρει αντίσταση από την ελληνική πολιτεία. Το πρώτο εισιτήριο για την επέλασή του στη χώρα μας, του το παρείχε ελληνικός εκδοτικός οίκος παραπλανώντας το αναγνωστικό κοινό με το εξής σημείωμα στο οπισθόφυλλο: «Ενα υπέροχο βιβλίο γραμμένο από έναν ξένο που μπορεί και διαβάζει με τα μάτια της καρδιάς του την ψυχή των Ελλήνων. Είναι ένας πραγματικός ύμνος στην πατρίδα μας και στον άνθρωπο. Ενας Ελληνας δε θα μπορούσε να το γράψει καλύτερα».

Κι αναρωτιόμαστε με ποια «μάτια διάβασε» ο εκδότης το εν λόγω βιβλίο. Σίγουρα πάντως χωρίς ελληνική ψυχή!

Οσο για την ελληνική κυβέρνηση; Αυτή προμήθευσε ναρκαλιευτικά, πλοία του Πολεμικού Ναυτικού και εκατοντάδες στρατιώτες, στην υπηρεσία των παραγόντων της ταινίας που γυρίζεται στην Κεφαλονιά. Μεταξύ άλλων και ο υπουργός Πολιτισμού επισκέφθηκε το νησί και συνάντησε τους συντελεστές της ταινίας κλπ.

Κι ενώ αυτοί κάνουν τους ψόφιους κοριούς, θύελλα αντιδράσεων ταράζει τα λιμνάζοντα ύδατα της ασυνειδησίας ορισμένων. Αντιδράσεις που έρχονται όχι μόνο από τους Ελληνες αντιστασιακούς, αλλά και από τον αληθινό Κορέλι, το βετεράνο Ιταλό λοχαγό Παμπαλόνι (αποσπάσματα συνέντευξής του στη «Guardian», δημοσιεύτηκαν χτες στο «Ρ»).

Ακόμη και ο βρετανικός Τύπος και συγκεκριμένα η «Guardian» σε δισέλιδο ρεπορτάζ, στις 31 Ιούλη, «βάζει στη θέση του» τον Μπερνιέρ, κάτι που δυστυχώς δεν το κάνουν αυτοί που θα έπρεπε.

Δημοσιεύουμε μερικά ενδιαφέροντα αποσπάσματα της αγγλικής εφημερίδας :

«...Η μισή παραθαλάσσια περιοχή της Σάμης χρησιμοποιήθηκε για την ανακατασκευή της πρωτεύουσας, Αργοστόλι, όπως ήταν στη δεκαετία του '40, και Κεφαλονίτες υπέγραψαν συμφωνίες για να πάρουν μέρος ως κομπάρσοι στην ταινία. Παρά, όμως, τα έξτρα εισοδήματα, πολλοί Κεφαλονίτες παραμένουν ιδιαίτερα επιφυλακτικοί με το φαινόμενο Κορέλι, και η διάθεσή τους πολύ μακριά παραμένει από το να είναι ευγνώμονες για τη διασημότητα του νησιού τους, όπως οι δημιουργοί της ταινίας πιστεύουν ότι θα έπρεπε να είναι... Για πολλούς από την παλαιότερη γενιά, οι οποίοι έζησαν τα γεγονότα που περιγράφονται στο βιβλίο του ντε Μπερνιέρ, η ιστορία του είναι μια μεγάλη προσβολή για την ιστορία της ελληνικής Αντίστασης ενάντια στους Ναζί και μία ανάμειξη αναληθειών και παραποιήσεων για την ιστορία της Κεφαλονιάς κατά τον πόλεμο. Για τους Κεφαλονίτες βετεράνους της αντίστασης, αλλά και για έναν εναπομείναντα στο νησί Ιταλό στρατιώτη που επιβίωσε από τη φρίκη των Ναζί, το "Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι", είναι μια τεράστια παραποίηση, μια προσπάθεια να ξαναγραφεί η ιστορία της ζωής τους».

***

«Η "απαλή" παρουσίαση αυτού του ανθρωπίνου δράματος (του λοχαγού Κορέλι), όμως, είναι η μία πλευρά της ιστορίας εκείνης της περιόδου. Η άλλη είναι μία σκληρή και αδιαλείπτως εχθρική σκιαγράφηση των Ελλήνων κομμουνιστών ιδιαιτέρως, οι οποίοι ηγήθηκαν της αντίστασης ενάντια στην ιταλική και στη γερμανική κατοχή και στη συνέχεια πολέμησαν τις δυνάμεις που υποστήριξαν Βρετανοί και Αμερικάνοι στον εμφύλιο πόλεμο στα τέλη του '40. Σε μια σειρά από έντονα ιντερλούδια, ο ντε Μπερνιέρ προσφέρει ένα συμπαθητικό πορτρέτο του, υπέρ του πολέμου τασσόμενου, Ελληνα δικτάτορα Μεταξά, του ανθρώπου που ευθύνεται για το βασανισμό, τη φυλάκιση και την εκτέλεση χιλιάδων αριστερών πολιτικών του αντιπάλων, ενώ ο στρατός κατοχής του Μουσολίνι, φρέσκος από τις γενοκτονίες που διέπραξε στη Λιβύη και στην Αιθιοπία, παρουσιάζεται σαν μια παρέα ακίνδυνων, ερωτιάρηδων κατεργάρηδων».

***

«Αντίθετα, η κύρια οργάνωση της ελληνικής αντίστασης, ο ΕΛΑΣ, ο οποίος, σύμφωνα με αρχεία του ίδιου του γερμανικού στρατού, σκότωσε περισσότερους από 8.000 Γερμανούς στρατιώτες σε λιγότερο από ένα χρόνο, αιχμαλώτισε δεκάδες χιλιάδες ακόμα και ήλεγχε το 80% της χώρας, όταν ο Χίτλερ απέσυρε τις δυνάμεις του, περιγράφεται σαν μια συμμορία βασανιστών, αγνωμόνων δημαγωγών και δειλών, οι οποίοι πέρασαν τον πόλεμο "μην κάνοντας απολύτως τίποτα", εκτός από το να κλέβουν φαγητό από τους χωρικούς και να δολοφονούν αντάρτες μικρότερων ανταγωνιστικών αντιστασιακών οργανώσεων, που υποστηρίζονταν από τους Βρετανούς. Από τους τρεις κομμουνιστικούς χαρακτήρες στο βιβλίο, ο Εκτορας είναι ένα σαδιστικό τέρας, ο Μανδράς ένας βιαστής και ο Κοκολιός ένας μετανοών, ο οποίος εγκατέλειψε την πολιτική του τρέλα πριν προλάβουν να τον εκτελέσουν οι σύντροφοί του».

***

«Η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα που μετά από την απελευθέρωσή της από τους Ναζί, τα βρετανικά στρατεύματα πολέμησαν την αντίσταση - δεύτερη στη σειρά μετά από το παρτιζάνικο κίνημα του Τίτο στη Γιουγκοσλαβία - για να επιβάλουν ένα φιλοδυτικό αυταρχικό καθεστώς μετά τη γερμανική υποχώρηση. Ακολουθώντας μια πολιτική που επανειλημμένως έγινε αντικείμενο πικρών επικρίσεων από το σύνολο του βρετανικού πολιτικού κόσμου, ο Τσόρτσιλ διέταξε το στρατηγό Σκόμπι, το Δεκέμβρη του 1944, να συμπεριφέρεται στην Αθήνα "σα να βρισκόσουν σε κατακτημένη πόλη"».

***

«Ενώ ο ντε Μπερνιέρ ισχυρίζεται στο βιβλίο του ότι ο ΕΛΑΣ και το, εκατομμυρίων μελών, πολιτικό σκέλος του, το ΕΑΜ, κυριαρχούσε στον πληθυσμό στην Κεφαλονιά και αλλού, ενώ η Ελλάδα κατρακυλούσε στον εμφύλιο πόλεμο, παραμένει εντελώς σιωπηλός σχετικά με το λευκό τρόμο που ακολούθησε με τη βρετανική κατοχή ή την ενσωμάτωση των σιχαμερών για τους Ελληνες συνεργατών των Ναζί, στη νέα τάξη πραγμάτων που επέβαλλαν, ή τις μαζικές διώξεις, εξορίες, και εκτελέσεις δεκάδων χιλιάδων αριστερών μαχητών. Και σε αυτό ακριβώς το σημείο αποκρύπτονται, επίσης, η διαρκώς αναπτυσσόμενη και βελτιούμενη αυτοδιοίκηση των απελευθερωμένων περιοχών που βρίσκονταν υπό τις δυνάμεις της αντίστασης, η παροχή για πρώτη φορά ψήφου στις γυναίκες, αλλά και ο ρόλος που έπαιξε ο ΕΛΑΣ στη σωτηρία των Ελλήνων Εβραίων για να μη μεταφερθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Γερμανών».

***

«Μέχρι τη δεκαετία του '70, παρέμενε έγκλημα στην Ελλάδα το να έχει κανείς αγωνιστεί ενάντια στους Ναζί μέσα από το βασικότερο κίνημα αντίστασης που αναπτύχθηκε στη διάρκεια του πολέμου, ενώ οι συνεργάτες των Ναζί απολάμβαναν συντάξεις».

«Αλλά από όλους τους εξευτελιστικούς ισχυρισμούς του ντε Μπερνιέρ για την κεφαλονίτικη αντίσταση, ίσως αυτός που προκαλεί τη μεγαλύτερη αντίδραση στους βετεράνους του νησιού είναι η επιμονή του ότι το κίνημα αρνήθηκε να βοηθήσει τους Ιταλούς, όταν στράφηκαν ενάντια στους πρώην Γερμανούς συμμάχους τους με τόσο τεράστιο κόστος όσο αυτό του φθινοπώρου του 1943. Είναι "σίγουρο", όπως δηλώνει ο Βρετανός στρατιώτης που έγινε συγγραφέας, στο βιβλίο του, ότι "οι κομμουνιστές αντάρτες του ΕΛΑΣ δε συμμετείχαν καθόλου, μη βλέποντας κανένα λόγο να βγάλουν τους εαυτούς τους από τον παρασιτικό τους λήθαργο". Αργότερα, βάζει και την την ηρωίδα του, Πελαγία, να ακούει ότι οι αντάρτες "σκοτώνουν" Ιταλούς, που τους πλησίασαν για να αγωνιστούν στο πλευρό τους ενάντια στους Γερμανούς».

***

«Για τους κατοίκους του νησιού, καμία άλλη κατηγορία δε θα μπορούσε να τους πληγώσει περισσότερο. Η ιταλο-γερμανική αντιπαράθεση και οι σφαγές που ακολούθησαν είναι κομβικό σημείο στην ιστορία της σύγχρονης Κεφαλονιάς. Η μόνη δύναμη αντίστασης στο νησί ήταν ο ΕΛΑΣ και το πολιτικό του σκέλος ΕΑΜ, από τις οποίες καμία οργάνωση δεν ήταν αποκλειστικά και μόνο κομμουνιστική. Ελληνες και Ιταλοί επιζώντες δίνουν κοινές μαρτυρίες ότι όχι μόνο η αντίσταση υποστήριξε πρακτικά και ένοπλα τα ιταλικά στρατεύματα, αλλά και ότι 15 αντάρτες έχασαν τη ζωή τους στις μάχες»...

Η διαμάχη πρωτοεμφανίστηκε στη Βρετανία, πέρυσι, όταν η εφημερίδα «Μόρνινγκ Σταρ» (του ΚΚ Βρετανίας) αποκαθήλωσε τον ντε Μπερνιέρ από το λογοτεχνικό του θρόνο. Κατηγορούμενος, από τον Αντριου Μάρεϊ, αλλά και από τον ηγέτη του συνδικάτου μεταφορών Μπιλ Μόρις, ότι έγραψε ένα βιβλίο «του πιο σκληρού και πιο θρασύ αντικομμουνισμού» και ότι είναι «ένας απολογητής των εγκλημάτων που διέπραξε η δεξιά στην Ελλάδα», ο εκνευρισμένος συγγραφέας έκανε το λάθος να ανταπαντήσει. «Πόσο καιρό θα κάθεστε εσείς στο σκοτάδι και στα σύννεφα, καλύπτοντας ο ένας τον άλλο;» ρωτά ο ντε Μπερνιέρ σε επιστολή που δημοσιεύτηκε στη στήλη αναγνωστών. «Το πλοίο σας βυθίστηκε, αδέλφια» δηλώνει προσθέτοντας ότι είναι «πολύ ευχαριστημένος που δέχτηκε μια αρνητική κριτική από τη συγκεκριμένη εφημερίδα».

Οταν πρωτορωτήθηκε μετά από τη δημοσίευση του βιβλίου για τις πηγές του, ο συγγραφέας εξήγησε ότι πήρε ορισμένα στοιχεία για το «ιστορικό μπαγκράουντ από τον Αλέξανδρο Ράλλη, που την εποχή του πολέμου εργαζόταν στην ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο, συγγενής του Ιωάννη Ράλλη, του δικτάτορα που επέβαλαν οι Ναζί στην Ελλάδα».