Μια εξαιρετική σάτιρα αμερικανικής παραγωγής του 1936, ένα μικρό αριστούργημα του Τσάρλι Τσάπλιν, είναι οι «Μοντέρνοι καιροί». Ο Σαρλό είναι βιομηχανικός εργάτης, ένα απλό γρανάζι στον τεράστιο τροχό του μεγάλου εργοστασίου στο οποίο δουλεύει. Ολη τη μέρα ασχολείται μονότονα με το ίδιο πράγμα: σφίγγει βίδες. Η επανάληψη της δουλιάς τον αρρωσταίνει σε τέτοιο σημείο, ώστε να νοσηλευτεί σε νοσοκομείο. Ευτυχώς θα θεραπευτεί πολύ γρήγορα και θα επιστρέψει στο εργοστάσιο, έχοντας μεγάλη όρεξη για τις ...βίδες. Ομως, οι υπεύθυνοι της βιομηχανίας έχουν διαφορετική: Θα του δώσουν την απόλυσή του, με τη δικαιολογία ότι θέλουν να τον ...προστατεύσουν από μιαν ενδεχόμενη υποτροπή. Είναι η τελευταία εμφάνιση του Τσάρλι Τσάπλιν ως Σαρλό, ενώ ταυτόχρονα, καθώς μας αποχαιρετά, δεν αποφεύγει να κάνει ένα συνταρακτικό σχόλιο για την απάνθρωπη μηχανοποίηση της εργασίας, για την αγγελοποίηση της μάζας, για την ανισότητα της καταναλωτικής κοινωνίας (Τρίτη, «ΒΟΥΛΗ», 17.20).