Ο κ. Ν. Κανάρης είναι πατέρας ενός εκ των παιδιών, ο οποίος μας λέει τα εξής:

-- «Είναι ο μοναδικός χώρος σε όλο το Δήμο για το μπάσκετ και το βόλεϊ. Για να κάνουν τα παιδιά μας κολύμπι τα τρέχουμε στο Δήμο Αμαρουσίου. Οταν ο καιρός είναι άσχημος, τα παιδιά μας δεν κάνουν τίποτα. Δεν υπάρχει σε όλη την Αθήνα ένας κλειστός χώρος. Η πολιτεία δυστυχώς δε μας προσέχει. Είμαστε ευγνώμονες στους γυμναστές των παιδιών μας, οι οποίοι κάνουν ό,τι μπορούν».

Ο κ. Γ. Νικηφορίδης είναι ένας εκ των γυμναστών των παιδιών, από το 1989, ο οποίος τονίζει:

-- «Κάτω από απάνθρωπες συνθήκες προσπαθούν αυτά τα παιδιά να γυμναστούν. Ζητήσαμε 1 ώρα το κλειστό γυμναστήριο από τον Αθλητικό Οργανισμό του Δήμου και μας έδωσαν την αίθουσα 1 η ώρα μεσημέρι, όταν αυτά τα παιδιά σχολάνε στις 2 από το σχολείο τους. Η πολιτεία δε μας προσφέρει τίποτα. Τα έξοδά μας καλύπτονται από χορηγούς. Για την πολιτεία είναι σαν να μην υπάρχουμε. Εμείς οι γυμναστές δεν έχουμε μισθό. Εχουμε κάποια λίγα οδοιπορικά».

Ο Αθλητικός Οργανισμός του Δήμου (ΟΝΑ) αντί να σπαταλάει τα χρήματά μας σε ανούσιες παράτες και μεγαλεπήβολα σχέδια, για διοργάνωση παγκόσμιων παιδικών αγώνων, χωρίς κανένα ουσιαστικό όφελος για τον αθλητισμό, θα τον συμβουλεύαμε να φροντίσει τα εγκαταλειμμένα αθλητικά κέντρα των 7 Διαμερισμάτων, μέσα στα οποία 800 χιλ. παιδιά του Δήμου προσπαθούν να γυμναστούν, να παίξουν, να δημιουργήσουν φιλίες, να διαμορφώσουν χαρακτήρα. Πώς θα γίνει όμως αυτό, όταν το 99% αυτών των χώρων δεν έχουν WC; Πώς θα βοηθηθούν τα ερασιτεχνικά σωματεία της γειτονιάς που καλούνται να παίζουν το ρόλο του σχολείου, όταν τα γυμναστήρια έχουν τα χάλια τους;

Οι γιορτές και τα πανηγύρια μπροστά στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν οδηγούν πουθενά. Ο πρόεδρος του Αθλητικού Οργανισμού κ. Απέργης υποτίθεται ότι προέρχεται από το χώρο του πολιτισμού. Θα έπρεπε λοιπόν να έχει κάποιες ευαισθησίες, τις οποίες δε βλέπουμε, αντιθέτως διακρίνουμε έλλειψη γνώσης και κυρίως αγάπης και, βέβαια, πλήρη άγνοια της υπάρχουσας κατάστασης.