ΝΔ και ΠΑΣΟΚ πιστεύουν πως με την εκλογολογία θα αποτρέψουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις, που κλιμακώνονται και θα ενταθούν με την είσοδο του νέου χρόνου, ενάντια στις αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που προωθούν από κοινού |
«`Η θα μας αφήσετε να κάνουμε τις μεταρρυθμίσεις ή θα πάμε σε εκλογές», είναι το εκβιαστικό δίλημμα που με ελάχιστα συγκαλυμμένο τρόπο προβάλλουν συνεχώς το τελευταίο διάστημα κυβερνητικά στελέχη, επιχειρώντας να πετύχουν δύο στόχους: Πρώτον, να προετοιμάσουν το έδαφος και να δικαιολογήσουν μια πρόωρη προσφυγή στις κάλπες και κυρίως να «ενοχοποιήσουν» τους εργαζόμενους που αντιστέκονται φορτώνοντάς τους με «βαριές κατηγορίες» για «παρεμπόδιση των μεταρρυθμίσεων», οι οποίες τάχα έχουν την υποστήριξη της πλειοψηφίας του λαού. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση επιχειρεί να ασκήσει μια ιδεολογική πίεση εμφανίζοντας τους λαϊκούς αγώνες ως τη «ρίζα του κακού», που πρέπει να εξουδετερωθεί για «να πάει ο τόπος μπροστά», μέσω ...της ισοπέδωσης των δικαιωμάτων του λαού. Γενικότερα η κυβέρνηση, και προσωπικά ο Κ. Καραμανλής, ευθύς εξαρχής έχει επιχειρήσει να στιγματίσει τους αγώνες των εργαζομένων ως «αντίδραση»... στο «προοδευτικό» που εκπροσωπεί τάχα η βάρβαρη πολιτική της, ενώ οι διαδηλωτές είτε αδυνατούν «να προσαρμοστούν στη σύγχρονη πραγματικότητα» είτε είναι κολλημένοι σε ιδεολογικές αγκυλώσεις...
Φυσικά ο κουρνιαχτός της εκλογολογίας και ο εκλογικός εκβιασμός είναι ένα μέρος της ολομέτωπης επίθεσης που γίνεται με στόχο την αποτροπή των λαϊκών κινητοποιήσεων και την καθυπόταξη του λαού, καθώς κλιμακώνεται η εφαρμογή των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων. Οι αγώνες και οι διεκδικήσεις του λαού ενοχοποιήθηκαν και για τη μη αντιμετώπιση της εγκληματικότητας, με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, Β. Πολύδωρα, να ομολογεί ξεδιάντροπα ότι «το 2005 απασχολήθηκαν 96.000 αστυνομικοί στις 711 μικρές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας», επιχειρώντας έτσι να δικαιολογήσει τον περιορισμό των διαδηλώσεων σε μια λωρίδα και «εφ' ενός ζυγού». Βασικό ρόλο παίζει και η ιδεολογική πίεση για δηλώσεις νομιμοφροσύνης στην αστική νομιμότητα και αποκήρυξης των αγώνων που την αμφισβητούν έμπρακτα.
Το στίγμα για το πώς η κυβέρνηση αξιοποιεί την εκλογολογία το έδωσε καθαρά η Ντ. Μπακογιάννη: «Βεβαίως και πρέπει να υπάρξει προσφυγή στις κάλπες αν υπάρχουν αντιδράσεις στις αλλαγές που προωθεί η κυβέρνηση», αποφάνθηκε σε πρόσφατη συνέντευξή της, επαναλαμβάνοντας το παραμύθι της κοινωνικής συναίνεσης και υποστήριξης των «μεταρρυθμίσεων». Πώς αποδεικνύεται όμως αυτή η υποστήριξη; Από τα γκάλοπ, απαντά η υπουργός Εξωτερικών, μέσω των οποίων «οι πολίτες λένε ότι εάν θεωρείτε ότι υπάρχουν αντιδράσεις στις μεταρρυθμίσεις, κάντε εκλογές να σας στηρίξουμε εμείς, οι πολλοί». Προφανώς η ΥΠΕΞ μπερδεύει σκόπιμα τους «πολλούς πολίτες» με τον ΣΕΒ και άλλους «κοινωνικούς εταίρους», γιατί ποτέ και πουθενά η πλειοψηφία του λαού δεν έχει πει «ναι» στις ανατροπές στο Ασφαλιστικό, στην κατάργηση του 8ωρου, στη μερική απασχόληση, στους μισθούς και τις συντάξεις των 500 ευρώ, στην ιδιωτική Παιδεία, στην εμπορευματοποίηση της Υγείας, στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, κ.ο.κ. Εξάλλου, τα αποτελέσματα των «μεταρρυθμίσεων» που έχουν υλοποιηθεί μέχρι τώρα («μίνι» ασφαλιστικό νομοσχέδιο, φορολογικό, ελαστικό 8ωρο, ανατροπή εργασιακών σχέσεων στις πρώην ΔΕΚΟ, ιδιωτικοποιήσεις, κ.ά.), ήταν ολέθρια για τα συμφέροντα των εργαζομένων και του λαού.
Κι όμως, από την τοποθέτηση της Ντ. Μπακογιάννη προκύπτει καθαρά ότι αντίπαλος της κυβέρνησης είναι «όσοι αντιδρούν στις μεταρρυθμίσεις», δηλαδή όσοι, καθ' όλα δικαιολογημένα, αντιστέκονται στην κατεδάφιση των δικαιωμάτων τους και διεκδικούν λύσεις προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων.
Η πραγματικότητα, όμως, δεν έχει μόνο μία όψη. Οι αντιδράσεις της κυβέρνησης δείχνουν ότι αυτό που φοβάται είναι το οργανωμένο «ξέσπασμα» της οργής του λαού και η αποφασιστική αμφισβήτηση της αντιδραστικής πολιτικής, την οποία εφαρμόζει από κοινού με το ΠΑΣΟΚ. Αμεσα η «προσοχή» της είναι στραμμένη στο μέτωπο της Παιδείας και στις κινητοποιήσεις ενάντια στο άρθρο 16 και στο νέο νόμο- πλαίσιο, που ετοιμάζει την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης. Επίσης, είναι ξεκάθαρο ότι το ΠΑΣΟΚ υπονομεύει τους λαϊκούς αγώνες, ιδιαίτερα όταν επιδιώκεται να αποκτήσουν ταξικό προσανατολισμό, ακριβώς γιατί τότε καταρρίπτεται η δημαγωγική -ψηφοθηρική ρητορική του και αποκαλύπτεται η πλήρης ταύτισή του με τις εφαρμοζόμενες αντιδραστικές αλλαγές (άρθρο 16, Ασφαλιστικό, ιδιωτικοποίηση ΟΤΕ, ελαστικές εργασιακές σχέσεις, κ.ο.κ.).
Οι εργαζόμενοι δεν (πρέπει να) εκβιάζονται ούτε αιφνιδιάζονται από τα άθλια παιχνίδια των κυβερνώντων. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι το αποτέλεσμα των εκλογών, όποτε και αν γίνουν, θα επιχειρηθεί να χρησιμοποιηθεί ως «πράσινο φως» για την επιτάχυνση της αντιλαϊκής επίθεσης, ως «ανανέωση της λαϊκής εντολής» για την ταχύτερη υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων. Ακριβώς αυτό πρέπει να έχουν κατά νου όταν πάνε στις κάλπες...
Η κυβέρνηση επιθυμεί πρόωρες εκλογές ακριβώς για να υπάρξει μια παρατεταμένη προεκλογική περίοδος που θα δυσκολέψει την προώθηση των μεταρρυθμίσεων. Οι πρόωρες εκλογές, πριν το καλοκαίρι, διευκολύνουν τα σχέδιά της να αξιοποιηθούν τα θερινά τμήματα της Βουλής ώστε να περάσουν οι ήδη «έτοιμες» ανατροπές στο Ασφαλιστικό και στις εργασιακές σχέσεις, η πλήρης ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, της ΕΥΔΑΠ, της «Ολυμπιακής», κ.ο.κ.
Επίσης, το τριετές Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης (2006-2009), που κατέθεσε την περασμένη βδομάδα στην Κομισιόν ο Γ. Αλογοσκούφης, δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι θα πληρώσουν τα επόμενα τρία χρόνια επιπλέον φόρους 11,3 δισ. ευρώ, ενώ το μερίδιο των μισθών ως ποσοστό του ΑΕΠ θα μειώνεται από χρόνο σε χρόνο (από 12,1% του ΑΕΠ το 2005 θα πέσουν στο 11,7% του ΑΕΠ το 2009, σε πείσμα των κυβερνητικών υποσχέσεων για μέρισμα ανάπτυξης και άλλα τέτοια εύηχα)...
Το συμπέρασμα είναι ένα και μόνο: Οι λαϊκοί αγώνες ενάντια στις αντιδραστικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις είναι μονόδρομος για την ανατροπή του κοινωνικοπολιτικού συσχετισμού δυνάμεων, για τη λαϊκή εξουσία.