Εκ πρώτης όψεως, ο Τζορτζ Μπους δεν άλλαξε τίποτε από τον, μέχρι στιγμής, σχεδιασμό. Απλώς, προανήγγειλε την αποστολή άλλων 21.500 ανδρών στο Ιράκ, εκτιμώντας ότι ένα από «τα επιχειρησιακά λάθη που έχουν γίνει (και για τα οποία την ευθύνη ανέλαβε ο ίδιος) είναι ότι δε δόθηκε η πρέπουσα σημασία στην ασφάλεια της Βαγδάτης». Επανέλαβε, δηλαδή, τη λογική της μείζονος στρατιωτικής ισχύος που θα συνθλίψει κάθε αντίσταση και αντίδραση.

Επέμεινε, με άλλα λόγια, στη λογική που επικρίνεται δριμύτατα, ήδη, εντός και εκτός ΗΠΑ, και που, εμμέσως πλην σαφώς, χαρακτηρίστηκε «αποτυχημένη» από τη συμβουλευτική διακομματική έκθεση Μπέικερ - Χάμιλτον. Η έκθεση εστίασε την προσοχή της ακριβώς σε αυτό το σημείο: ότι δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν τα αμερικανικά συμφέροντα ως προς την υλοποίηση του σχεδίου για την Ευρεία Μέση Ανατολή όσο κυριαρχεί αποκλειστικά και μόνο η λογική της ισχύος και δεν «ανοίγονται» παράθυρα διαλόγου και πολιτικών ελιγμών εντός, αλλά και εκτός Ιράκ, με όλους τους «ενδιαφερόμενους», όπως είναι Ιράν - Συρία.

Εκ πρώτης όψεως, ο Πρόεδρος Μπους αγνόησε τη συμβουλευτική έκθεση, και όπως σχολίαζε σκωπτικότατα το σύνολο, σχεδόν, του αμερικανικού Τύπου που εμφανίστηκε εξαιρετικά επικριτικός απέναντι στο, 8ο κατά σειρά, «σχέδιο για το Ιράκ», φαίνεται να αγνοεί και τις παραινέσεις της αμερικανικής στρατιωτικής διοίκησης. Δυτικοί και Αραβες αναλυτές υποστήριζαν ότι το «νέο σχέδιο» είναι συνταγή όχι απλώς αποτυχίας, αλλά ακόμη μεγαλύτερου χάους, το οποίο θα υπερβεί κατά πολύ τα όρια του κατεχόμενου Ιράκ.

Σύμφωνα με αυτές τις απόψεις, ίσως το πιο αδύνατο σημείο του «σχεδίου» ως προς τα αμερικανικά συμφέροντα είναι ότι βασίζεται στη στενή συνεργασία της κυβέρνησης αλ Μάλικι και στην ίση αντιμετώπιση σουνιτών και σιιτών ενόπλων. Το ενδεχόμενο αυτό χαρακτηρίζεται εξαιρετικά απίθανο, αφού η κυβέρνηση Μάλικι και γενικώς η νέα σιιτική ιρακινή εξουσία στηρίζεται, κατά κύριο λόγο, στις σιιτικές παραστρατιωτικές ομάδες, οι οποίες αποτελούν και τον κορμό των υπαρχουσών δυνάμεων ασφαλείας. Και αυτό συνέβη, με τη συναίνεση των κατοχικών δυνάμεων, που είχαν, αλλιώς, εκτιμήσει τα πράγματα στην αρχή. Αρα, το «σχέδιο» παραμένει στον αέρα με ανυπολόγιστες συνέπειες για το Ιράκ και για ολόκληρη την περιοχή...

Η προοπτική περαιτέρω επιδείνωσης της κατάστασης στο Ιράκ, κάτι που θα σημάνει περαιτέρω περιπλοκή στην υλοποίηση των αμερικανικών σχεδίων για την «Ευρεία Μέση Ανατολή» ανοίγοντας την πόρτα και σε άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις να ενισχύσουν το ρόλο τους διεκδικώντας μεγαλύτερο μερίδιο, είναι ο βασικός λόγος που ο Πρόεδρος Μπους συναντά «αντιρρήσεις» από το Δημοκρατικό, πλέον, Κογκρέσο. Ισως, όμως, ο σημαντικότερος, και σχετικά νεότερος, παράγοντας είναι η αντίδραση της αμερικανικής κοινής γνώμης.

Σύμφωνα με όλες τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, περίπου το 68% των Αμερικανών διαφωνούν με την αποστολή επιπλέον δυνάμεων στο Ιράκ, ενώ ολοένα και περισσότεροι όχι απλώς θεωρούν «λάθος» την εισβολή στο Ιράκ, αλλά θα επιθυμούσαν άμεση αναδίπλωση των αμερικανικών στρατευμάτων, ενώ τάσσονται κατηγορηματικά αντίθετοι σε οποιαδήποτε άλλη νέα στρατιωτική «περιπέτεια». Είναι η πρώτη φορά, από την έναρξη της αμερικανικής εισβολής στο Ιράκ, που ο αμερικανικός λαός εμφανίζεται τόσο αρνητικός και αυτό αναμφίβολα είναι το μοναδικό θετικό στοιχείο, ενώ το άμεσο μέλλον προδιαγράφεται εξαιρετικά μελανό για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής.