Δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που πατάει γερά στα πόδια του, ενός καλλιτέχνη που δεν έχει το άγχος και τη ματαιοδοξία του σταρ, που δεν κυνηγάει με πάθος την επιτυχία. Ο Παντελής Θαλασσινός είναι από τους καλλιτέχνες εκείνους που μπορεί να τον συγκινεί μια κατάσταση και να γράψει ένα ωραίο τραγούδι ή μια όμορφη μελωδία. Υπάρχουν χιλιάδες πράγματα, εκτός από τον έρωτα, που μπορεί να τραγουδήσει κανείς, η ζωή, ο θάνατος, η γέννηση, το μεροκάματο, η καθημερινότητα... Αρκεί να έχει στόχο την επικοινωνία. Εκείνος να γράφει κι εμείς να μπορούμε να τραγουδάμε μαζί. Δυο, χίλιοι, χιλιάδες, όσοι θέλουν και μπορούν. Η παρέα είναι ανοιχτή. Κι αυτό αποδεικνύεται από το πόσο μεγάλη είναι σήμερα αυτή η παρέα. Ξεκίνησε πριν κάποια χρόνια με μερικές δεκάδες, έγινε πολλές εκατοντάδες και σήμερα αριθμεί αρκετές χιλιάδες. Υπάρχει μυστικό άραγε;

Παραδοσιακός στα θέματα, ο Παντελής Θαλασσινός πετυχαίνει μια διαχρονικότητα. Με πολύ απλό τρόπο. Οταν για παράδειγμα μιλά για τον έρωτα, δε μιλά φτηνά για τον έρωτα, αλλά για τον «άγιο έρωτα». Οταν τραγουδάει για τη δύναμη του ανθρώπου, τους βλέπει «καράβια»... «που ρίχνονται στο κύμα/ που 'χουν στο αίμα τους αρμύρα και σκουριά»... τραγουδάει γι' αυτούς που ο «θάνατος και το μεγάλο κρίμα/ είναι να μένουνε δεμένα στη στεριά». Γιατί έχει τον τρόπο αυτά που αγαπάμε «να τα φυλάει»... «σ' ένα πηγάδι της ψυχής του σκοτεινό»... κι «όταν θα σκύβω τη ζωή μου να κοιτάξω/ να 'σαι φεγγάρι στου βυθού τον ουρανό». Γιατί έτσι απλά κι αληθινά... «όσα αγαπάμε... αυτά θα μείνουν».

Δεν έκανε την έκπληξη. Δεν ήταν έκπληξη, ούτε όταν ξεκινούσε ούτε στη διάρκεια της πορείας του. Η έκπληξη εμπεριέχει το μη αναμενόμενο. Το φαινόμενο Παντελής Θαλασσινός καλλιεργήθηκε από κάτω, δεν επιβλήθηκε από πάνω. Πρώτα αγαπήθηκε και μετά έγινε γνωστός. Ηταν αναμενόμενο, λοιπόν, γιατί η καλή δουλιά, η αλήθεια βρίσκει τρόπους ν' απογειώνεται. Και το αποδεικνύουν οι αριθμοί που δεν έχουν εμπορική αξία, αλλά μεγαλώνουν αυτή την παρέα που λέγαμε. Απ' την Τήλο έως τη Θράκη, έγινε πλατινένιος, σκαρφαλωμένος πάνω από ένα χρόνο στις πρώτες θέσεις στον κατάλογο των πιο εμπορικών δίσκων. Χρυσοί δίσκοι: Ενα κρυμμένο Αχ! και Αστρανάμματα. Στης καρδιάς μου τα... ανοιχτά.

Μαζί με τον άλλο της παρέας, που μας αρμενίζει με τους στίχους του, στις καρδιές που έχουν θάλασσα, τον Ηλία Κατσούλη, αλλά και τ' άλλα παιδιά, που κατά καιρούς ομορφαίνουν την παρέα, αποδεικνύουν έμπρακτα το αυτονόητο. Οταν υπάρχει μεράκι και έμπνευση, το καλό, το όμορφο, το ποιοτικό, η αισθητική με την κοινωνική ευαισθησία αποκτά μελωδική ανάταση και στην πιο στείρα καθημερινότητα. Τα τραγούδια του φυτρώνουν σα σπάνια λουλούδια, ανθίζουν σε κήπο χέρσο, όπου μέσα του όμως κατοικεί η λαϊκή ψυχή, που δε θα γίνει ποτέ χέρσα, όσο υπάρχουν σπόροι, καλλιεργητές και ευθύνη.

-- Αυτό που γίνεται με τα δικά σου τραγούδια και κάποιων άλλων είναι από τα λίγα αισιόδοξα που συμβαίνουν σ' αυτό που θέλουμε να φέρει η τέχνη.

«Μπορώ να σου πω πολλά αισιόδοξα πράγματα που συμβαίνουν. Απλά δεν έχουν τα μέσα να διαφημιστούν ότι υπάρχουν. Εχω ντέμο ανθρώπων οι οποίοι είναι εκπληκτικοί και θεωρούν ότι πρέπει να κάνουν δίσκο. Πιστεύω ότι αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κάνουν κοινό παίζοντας σε κάποιο χώρο. Και πιστεύω ότι η μουσική πια εκεί θα μας πάει. Στις ζωντανές εμφανίσεις και όχι η εμπορικότητα μέσω των CD, τα οποία είναι απλώς η διάδοση μιας δουλιάς. Θεωρώ ότι τα CD ήταν πάντα η διάδοση του ότι υπάρχεις και έχεις αυτά τα τραγούδια ώστε να έρθει ο άλλος να σ' ακούσει, ν' ακούσει μια στιγμή. Στην ουσία τα CD είναι μια στιγμή η οποία αναπαράγεται, ενώ το ζωντανό είναι κάτι άλλο. Υπήρχε κόσμος που αγόρασε τον πρώτο μου δίσκο από τις ζωντανές μου εμφανίσεις. Τραγουδούσα οκτώ χρόνια σε μπουάτ πριν κάνω τον πρώτο μου δίσκο. Είχα φίλους, είχα κόσμο που ερχόταν και μ' άκουγαν».

-- Αν για να κρίνει κανείς την αισιοδοξία του άλλου αρκεί να του πει πώς βλέπει ένα ποτήρι με νερό, εσύ φαίνεται να το βλέπεις μισο-γεμάτο. Το ίδιο πράγμα μπορεί κάποιος άλλος να το δει μισο-άδειο, γιατί αυτό το υλικό που σε σένα έχει φτάσει, δεν ξέρω πότε και αν μπορέσει να φτάσει και στον κόσμο.

«Εχεις δίκιο. Εγώ βλέπω όμως τα αισιόδοξα μηνύματα. Αν πάω σε μια συναυλία του Μάλαμα, του Θανάση Παπακωνσταντίνου και βλέπω 3.000 κόσμο, νιώθω ότι υπάρχει κόσμος που ακούει καλλιτέχνες που κάνουν τη δική τους μουσική και έχουν ένα δικό τους ρεύμα ή έστω έχουν ένα δικό τους στιλ, χωρίς να το παίζουν μεγάλοι και σπουδαίοι».

-- Δηλαδή δεν υπάρχουν κάποια πράγματα που σε κάνουν απαισιόδοξο;

«Δε γίνομαι απαισιόδοξος, γιατί πάντα υπάρχει ένα καλό βιβλίο να διαβάσω, μια καλή μουσική, μια καλή ταινία. Αλλά ξέρω ότι πρέπει να ψάξω. Παλιότερα ήταν αλλιώς. Σου πρότειναν μόνο καλά πράγματα. Σήμερα με τα μέσα που υπάρχουν σου σερβίρουν τα πάντα και από κει και πέρα μόνος σου πρέπει να διαλέξεις. Είμαι όμως αισιόδοξος».

-- Και από όσα συμβαίνουν γύρω μας, στη ζωή μας, στην κοινωνία μας, σε πληγώνει κάτι;

«Με πληγώνει η τάση του ατομικισμού. Δηλαδή ότι είμαστε διαιρεμένοι και ότι ο καθένας μόνος του κοιτάζει την πάρτη του. Δεν κοιτάζουμε για το κοινό καλό, για το κοινό συμφέρον. Δε φωνάζουμε όλοι μαζί για το κοινό μας συμφέρον. Βέβαια, αυτή είναι η πολιτική τους. Να μας έχουν διαιρεμένους για να μπορούν να μας βασιλεύουν. Το ότι ενώ πλέον έχει γεμίσει με τόσα προβλήματα ο άνθρωπος, ο κόσμος εντελώς επιδερμικά πιάνει τα προβλήματά του και προσπαθεί να τα λύσει και δεν κοιτάζει την ουσία. Αυτό με πληγώνει πολύ. Κοιτάζει τα επιφανειακά προβλήματα και όχι την ουσία, ούτε την αιτία που τα δημιουργεί αυτά τα προβλήματα. Ο κόσμος δεν κοιτάζει ποιες πολιτικές μας κάνουν κακό για να τις αλλάξει ριζικά. Κοιτάζει ποιος μας έχει κάνει το λιγότερο κακό για να τον ψηφίσει. Δεν κοιτάζει ότι όλοι είπαν δεν είναι ωραίο το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής και να μας κυβερνάει το 30-40%. Και το υπόλοιπο 60%; Είπαν ότι κάποια στιγμή θα το αλλάξουν. Και δεν το άλλαξαν. Δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό το σύστημα είναι φασιστικό. Από την άλλη έχουμε γεμίσει φιλάνθρωπους. Δεν καταλαβαίνουν ότι η φιλανθρωπία είναι μία από τις αρχές του καπιταλισμού. Δεν κοιτάμε να εξισώσουμε τον απέναντί μας, να τον κάνουμε ίσο και στα δικαιώματα και στις υποχρεώσεις και στις τάξεις και στο φύλο. Απλά να τον βοηθάμε με φιλανθρωπίες».

-- Και αυτή η φιλανθρωπία παίρνει μεγάλες διαστάσεις, όχι μόνο στη στήριξη ευπαθών ομάδων, που το ίδιο το σύστημα τις δημιουργεί αυτές τις ομάδες, αλλά έχουν εισχωρήσει και στην τέχνη.

«Πολύ. Παντού. Η κυρία Μπους φιλοξένησε 60 παιδιά με ειδικές ανάγκες και μοίρασε δώρα. Και το επόμενο ή το προηγούμενο βράδυ έριχναν βόμβες και σκότωναν 40.000 παιδιά. Για ποια φιλανθρωπία μιλάνε;».