Καθώς καταλαβαίνετε κάθε σοβαρότητα πάει περίπατο! Ετσι η ταινία, παρ' όλες τις κατασκευαστικές αρετές της, και τον πλούτο της για ευρωπαϊκή παραγωγή, παρακολουθείται μόνον σαν ανέκδοτο. Ενα ανέκδοτο που όσο εξελίσσεται η ιστορία, γίνεται και πιο υπερβολικό και πιο απίστευτο! Αν ο θεατής δεν ξεσπάει σε γέλια, αυτό οφείλεται στις ιστορικές μνήμες του. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να γελάσει με «ανέκδοτα» που αφορούν στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, στη συμπεριφορά των ναζί, στα βασανιστήρια, στους εξευτελισμούς και στους άγριους θανάτους εκατομμυρίων. Νωπά είναι ακόμα τα σκελετωμένα λείψανα, οι φούρνοι, νωπές και οι μνήμες.

Θέλω δε θέλω, λοιπόν, κυριεύομαι από μια υποψία. Ο Βερχόφεν με την ταινία του προσπαθεί να συνεισφέρει και αυτός στη γενικότερη προσπάθεια, που καταβάλλεται τελευταία, να εξιλεωθούν τα φασιστικά εγκλήματα, να μπει ταφόπλακα στην ιστορική μνήμη. Και δεν είναι, βέβαια, ο μόνος. Και άλλοι Ευρωπαίοι δημιουργοί, ο καθένας με τον τρόπο του, μας παρουσίασαν τις κινηματογραφικές απόψεις τους. Η ενιαία Ευρώπη απαιτεί την οριστική παραγραφή. Και οι «καλοί» δημιουργοί σπεύδουν να προσφέρουν το άλλοθι. Οπου να 'ναι μάς έρχεται και ο «κωμικός» Χίτλερ...

Στη «Μαύρη Λίστα» πολύ δύσκολα ξεχωρίζεις ποιος είναι ο πιο αιμοβόρος. Ο ναζί ή ο αντιστασιακός. Οταν ο ναζί έχει το πάνω χέρι είναι αυτός ο χασάπης. Οταν το πάνω χέρι το έχει ο αντιστασιακός, γίνεται αυτός ο αντεροβγάλτης. «Γι' αυτό σας λέω, καλύτερα ξεχάστε τα», μας λέει ο Βερχόφεν!

Η «Μαύρη Λίστα» είναι γεμάτη αφέλειες, ανέξοδους ηρωισμούς, παθιασμένους έρωτες, αστυνομικό μυστήριο. Εχεις την αίσθηση πως παρακολουθείς μια ταινία γύρω από τη μαφία. Μια ταινία που αφορά στον υπόκοσμο!

Παίζουν: Καρίς Βαν Χάουτεν, Σεμπάστιαν Κοχ, Τομ Χόφμαν, Αλίνα Ρέι.