Χρόνια τώρα, ο καυγάς είναι ακριβώς ο ίδιος: Οι κρατικές παραγγελίες και ειδικά αυτές του στρατού! Εκεί ήταν το ψητό από την αρχή, εκεί και παραμένει. Το ωραίο είναι πως οι δύο εταιρείες αλληλοκατηγορούνται για «παράνομη κρατική ενίσχυση». Η ιστορία τους αποτελεί ένα καλό παράδειγμα, όταν παπαγαλίζεται το περί ελεύθερου από το κράτος ανταγωνισμού.

Το αυτό ισχύει και στην περίπτωση των ασφαλιστικών: Ο ανταγωνισμός που θα έφερνε, λέει, μείωση τιμών απαγορεύεται! Είναι ελεύθερος προς τα πάνω. Εδώ το παραμύθι ονομάζεται «ποιότητα προσφερόμενων υπηρεσιών». Ενώ το ίδιο το ασφάλιστρο είναι απλά και μόνον ένα χαράτσι. Στο όνομα της ποιότητας, τα μονοπώλια που ελέγχουν τον κλάδο καθόρισαν σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ενωσης οδηγία, που ορίζει ότι το ασφάλιστρο πρέπει να είναι υψηλό για να διασφαλίζεται η ποιότητα. Το παραμύθι του ανταγωνισμού που μειώνει τις τιμές συντηρείται με μικροεκπτώσεις σαν κι αυτές που είναι συμφωνημένες στα σούπερ μάρκετ. Σήμερα πουλάς εσύ «φτηνή» φέτα, αύριο εγώ και κάθε μέρα μαζί γδέρνουμε τον πελάτη στα υπόλοιπα.

Κατά μάνα κατά κύρη, ελεγχόμενος είναι και ο ανταγωνισμός στο πολιτικό σύστημα.

Οι περίφημες «διαφορές» του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ πάνε περίπατο, όταν το πράγμα φτάσει στα ουσιώδη. Σήμερα, το διακύβευμα είναι ο πάση θυσία εξαναγκασμός του δημόσιου πανεπιστημίου να λειτουργήσει καθαρά με όρους από και για το μεγάλο κεφάλαιο. Σ' αυτόν το στόχο όλα τα κεφάλια μέσα. Ετσι, οι πρυτάνεις απειλούν πως έφτασε ο κόμπος στο χτένι, με επιχείρημα το κτίσιμο γραφείων. Ποιων γραφείων; Αυτών ακριβώς που αφορούν τη σχέση του πανεπιστημίου με τις εταιρείες. Το πουγκί ενώνει. Και σ' αυτήν την κατεύθυνση χειροκροτά το ΠΑΣΟΚ, γιατί, λέει, θα μπει τέρμα στους αριστερισμούς και τις αγκυλώσεις. Αύριο θα ξιφουλκούν πάλι για το ποιος είναι ο συνεπέστερος στην εφαρμογή της μίας και ενιαίας πολιτικής τους. Προς το παρόν, βιάζονται να ξεμπερδεύουν με τις κινητοποιήσεις κι ακόμα χειρότερα καίγονται γιατί το όλο κλίμα έχει ανοίξει σα βεντάλια όλο το εκπαιδευτικό πρόβλημα. Εκεί να δεις αγκύλωση, όταν και ο γονιός πάρει χαμπάρι πως κάθε μέρα του παιδιού στο σημερινό σχολείο παραπέμπει σε θανατηφόρα «παιδική χαρά»...