και οι βρώμικοι τον λένε βρώμικο.

Είναι ενάντια στη βρωμιά και την ανοησία.

Οι εκμεταλλευτές τον λένε έγκλημα.

Είναι το τέλος του εγκλήματος...

Είναι το Απλό, που είναι δύσκολο να γίνει

(Μπ. Μπρεχτ, «Επαινος στον κομμουνισμό»)

Τα κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα που έχουν γράψει στη σημαία το σοσιαλισμό χρειάστηκε μετά το 1989 να αρχίσουν να ξαναοργανωθούν και να αναλογιστούν τις βάσεις τους. Αλλά ακόμα κι αυτό το γεγονός, ότι τα κόμματα του σοσιαλισμού βρίσκονται σε μια διαδικασία μάθησης, δεν αφήνει τους πιο αντιδραστικούς κύκλους του μεγάλου κεφαλαίου και τους ρεφορμιστές και οπορτουνιστές υπηρέτες τους να κοιμηθούν ήσυχα.

Δεν μπορούν να ανεχθούν ότι στους αντικειμενικούς όρους για την αντικατάσταση του καπιταλισμού προστίθεται και ο υποκειμενικός παράγοντας, που είναι σε θέση να επεξεργαστεί και να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα επιστημονικά θεμελιωμένο, ανταποκρινόμενο στην πραγματικότητα και εξυπηρετικό των ανθρώπων. Γι' αυτό πρέπει τώρα να πάρουν φόρα για το μεγάλο χτύπημα. Αφού με τα γεγονότα της δεκαετίας του '80 και '90 και των πρώτων χρόνων του 21ου αιώνα δημιουργήθηκαν συνθήκες για να γίνει ο αντικομμουνισμός κρατικό δόγμα και στα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη, πρέπει τώρα να δημιουργηθεί ένα πανευρωπαϊκό δίχτυ αντικομμουνισμού, το οποίο υπό την ηγεσία των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων θα οδηγήσει στη «συντριβή της κομμουνιστικής ιδεολογίας».

Τώρα δε φτάνει πια ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχουν σοσιαλιστικά κράτη, πρέπει να ξεριζωθεί η κομμουνιστική ιδεολογία. Με το εγκριθέν από την πλειοψηφία αντικομμουνιστικό ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου «Για την ανάγκη της διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», στις 25 του Γενάρη 2006, αποφασίστηκε η ιδεολογικο-πολιτική κατεύθυνση κρούσης και η πλατφόρμα για την εμβάθυνση του αντικομμουνισμού. Με τα άλλα μέρη του ψηφίσματος, που δε συγκέντρωσαν ακόμα πλειοψηφία, καθορίστηκε η πολιτικο-οργανωτική καθοδήγηση για την πραγματοποίηση αυτού του αγώνα στα επιμέρους κράτη. Στο εγκριθέν ψήφισμα αναφέρεται ότι το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ανησυχεί διότι «η δημόσια συνείδηση σε σχέση με τα εγκλήματα ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων είναι πολύ αδύνατα εξελιγμένη» και διότι ακόμα «κομμουνιστικά κόμματα σε μερικές χώρες είναι νόμιμα και δραστήρια, ακόμα κι αν σε μερικές περιπτώσεις δεν έχουν αποστασιοποιηθεί από τα εγκλήματα ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων».

Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ασχολήθηκε με το αντικείμενο «καταδίκη των κομμουνιστικών καθεστώτων» ήδη το 1996. Το ψήφισμα 1096 του 1996 για τα μέτρα εξάλειψης της κληρονομιάς των «πρώην ολοκληρωτικών κομμουνιστικών συστημάτων» αφορούσε προπάντων στα μέτρα που έπρεπε να ληφθούν για να επισπευσθεί το «πέρασμα στη δημοκρατία». Επρόκειτο να εξασφαλιστεί η ενιαία κατεύθυνση, ο δρόμος και ο στόχος, ώστε να διαμορφωθούν οι εσωτερικές συνθήκες στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη ανάλογα με τις απαιτήσεις της παλινόρθωσης του καπιταλισμού και τα συμφέροντα του ξένου κεφαλαίου.

Το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα λειτούργησε στο σημείο αυτό σαν το επίκεντρο των επιθετικών αντικομμουνιστικών τάσεων στην Ευρώπη. Στο συνέδριό του (4-5 του Φλεβάρη 2004) στις Βρυξέλλες ενέκρινε ψήφισμα με τον τίτλο «Καταδίκη του ολοκληρωτικού κομμουνισμού», στο οποίο αναφέρεται ότι ορίζεται στρατηγικός στόχος για την περίοδο 2004-2009 η ποινικοποίηση της κομμουνιστικής ιδεολογίας. Ηδη αυτό το ψήφισμα περιέχει την επικίνδυνη τάση περιορισμού των κλασικών αξιών της αστικής δημοκρατίας στην Ευρώπη και μια προσπάθεια ποινικοποίησης ενός ορισμένου τρόπου θεώρησης της κοινωνικής ζωής, που αποκλίνει από την καπιταλιστικά οριζόμενη σκέψη...

Το ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (2006) εγκρίθηκε σε μια φάση, κατά την οποία όχι μόνο είχαν συντελεστεί ήδη εσωτερικοί μετασχηματισμοί, αλλά σχεδόν όλα τα πρώην σοσιαλιστικά κράτη είχαν προσδεθεί στις δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Τώρα απαιτείται όλα τα κομμουνιστικά κόμματα, και «τα μετακομμουνιστικά κόμματα και κράτη», να ...αναθεωρήσουν όλη την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος και το παρελθόν τους και να έρθουν σε ρήξη μαζί του. Γίνεται ιδιαίτερη αναφορά αλλά και προειδοποίηση για την επιρροή «στοιχείων κομμουνιστικής ιδεολογίας», όπως της ισότητας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, στη νεολαία, για τη νοσταλγία του κομμουνισμού, για τον κίνδυνο κατάληψης της εξουσίας και της ανοιχτής δράσης των ΚΚ σε μια σειρά από χώρες. Πέρα απ' αυτά απαιτείται η τιμωρία όλων όσοι κάποτε είχαν μερίδιο σε «ενέργειες και εγκλήματα του κομμουνιστικού κινήματος».

Κατά βάθος πρόκειται, ούτε λίγο - ούτε λίγο, για μια κλήση προς όλες σχεδόν τις χώρες για μια «γενική πολιτισμική καμπάνια εκκαθάρισης». Με τα ντοκουμέντα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου προτείνεται ένα συντονιστικό πρόγραμμα για μια ευρωπαϊκή και διεθνή αντικομμουνιστική καμπάνια με σκοπό να οδηγήσει στην εξάλειψη της κομμουνιστικής σκέψης. Αυτά προετοιμάζουν το έδαφος για το δυνάμωμα παραπέρα αντιδραστικών εξελίξεων στην Ευρώπη της ΕΕ.

Παρά το γεγονός ότι από την Κοινοβουλευτική Συνέλευση δεν εγκρίθηκε ακόμα, ωστόσο τα ανατολικοευρωπαϊκά κράτη άρχισαν να σχηματίζουν εθνικές επιτροπές για την πραγματοποίηση αντικομμουνιστικής «καμπάνιας διαφώτισης». Στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και σε όλες τις χώρες-μέλη του προβλέπεται να συσταθούν «επιτροπές έρευνας των εγκλημάτων του κομμουνισμού» με καθήκον να συγκεντρώσουν γεγονότα και να προτείνουν μέτρα. Πάνω σ' αυτή τη γραμμή το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο πρόκειται να μεταβληθεί σε ένα είδος διεθνούς κατηγορούσας αρχής σε ένα δικαστήριο φρονημάτων και να γίνει όργανο πολιτικής αντιπαράθεσης.

Από τον καιρό της ήττας του σοσιαλισμού έχουμε να κάνουμε κατά κάποιο τρόπο με ένα «νέο τύπο» αντικομμουνισμού. Πριν το 1989 ο αντικομμουνισμός ήταν μέσα στον Ψυχρό Πόλεμο. Ηταν αναγκασμένος να αναγνωρίζει ρητά την εναλλακτική λύση του κομμουνισμού-σοσιαλισμού και προσπαθούσε με κάθε πρόσφορο μέσο να την παριστάνει και να την καταπολεμάει σαν το «κακό» σε σύγκριση με το «καλό» του «ελεύθερου κόσμου» και της αστικής δημοκρατίας. Με το ψήφισμα της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης ο αντικομμουνισμός αρνείται κάθε εναλλακτική λύση απέναντι στον καπιταλισμό.

Ο συντονισμός, η συγκέντρωση των μονομερών, διμερών και πολυμερών προσπαθειών των ενωμένων στο μέτωπο της αντίδρασης αντικομμουνιστικών δυνάμεων αποτελεί επίσης μια νέα ποιότητα. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και το ψήφισμα της Συνέλευσης αποτελούν τη βάση για τη διαμόρφωση αυτής της διαδικασίας.

Σε συνδυασμό με τις συζητήσεις και δραστηριότητες σε ευρωπαϊκό επίπεδο, διαπιστώνεται διεύρυνση και εντατικοποίηση των αντικομμουνιστικών δραστηριοτήτων και στα κράτη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης. Προφανώς πρόκειται μ' αυτό τον τρόπο να δημιουργηθεί σ' αυτές τις χώρες συνθήκες που θα διευκολύνουν τα νομικά και πολιτικο-διοικητικά μέτρα του κράτους εναντίον κομμουνιστικών και άλλων προοδευτικών δυνάμεων και θα στηρίζουν τον «μετακομμουνιστικό καπιταλισμό». Δίπλα στις κρατικές οργανώσεις δρα με τους ίδιους ή σύμφωνους στόχους και ένας αριθμός εθνικών και διεθνών οργανώσεων και ενώσεων. Σ' αυτές συγκαταλέγονται και απίθανα πολλές οργανώσεις της «κοινωνίας των πολιτών» από το κάθε κράτος χωριστά, εθνικά και μορφωτικά ιδρύματα των εθνικών κομμάτων και οργανώσεων, που κατευθύνονται από άποψη περιεχομένου και υποστηρίζονται οικονομικά από αντίστοιχες εταιρικές οργανώσεις του εξωτερικού. Είναι επιπλέον τα σημαντικότερα εθνικά κόμματα, που κατά κανόνα είναι μέλη ευρωπαϊκών κομμάτων, είναι τα ξένα ιδρύματα από τις κύριες χώρες της ΕΕ και από τις ΗΠΑ, τα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ και από άλλες μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις στα διάφορα ανατολικο-ευρωπαϊκά κράτη, τα υποκαταστήματα αμερικανικών και άλλων στρατηγικών ερευνητικών κέντρων, οι μυστικές και άλλες υπηρεσίες, κλπ.

Αυτή η ιδεολογική αντιπαράθεση έχει το χαρακτήρα μιας επιτελικά οργανωμένης διεξαγωγής πολέμου. Ως προς την εντατικότητά της, τη διάστασή της, την υλική και τεχνική προϋπόθεσή της για τη διάδοσή της υπερβαίνει κατά πολύ στον ιδεολογικό τομέα τον Ψυχρό Πόλεμο.

Το μεγάλο μέλημα που επιδιώκεται να πραγματοποιηθεί γρήγορα και εύστοχα είναι και σ' αυτή την περίπτωση η οριστική θανάτωση του μαρξισμού. Πρόκειται για την καταδίκη μιας κοσμοθεωρίας. Δε στρέφεται όμως μόνο κατά των κομμουνιστών, αλλά με τον περιορισμό της νομιμότητας των κομμουνιστικών κομμάτων πάει να ανοίξει ο δρόμος για τα προχωρημένα σχέδια της αντίδρασης. Γι' αυτό το σκοπό μπαίνει στην υπηρεσία του αντικομμουνισμού και η Δικαιοσύνη.

Επιδιώκεται να δημιουργηθεί μια πλατφόρμα για μια πολιτική που αντιφάσκει στις αρχές της δημοκρατίας και βάζει την ίδια υπό αμφισβήτηση. Επίσης, η παλινόρθωση του καπιταλισμού μετά το 1989 στα πρώην σοσιαλιστικά κράτη δείχνει ότι αυτό το προτσές ενδυναμώνει την τάση προς την πολιτική αντίδραση. Ναι μεν η νεοδημιουργηθείσα τάξη των καπιταλιστών αναγκάζεται να στολίζει το σύστημά της της δήθεν δημοκρατίας, αλλά το κράτος καταπιέζει με τα όργανα της πολιτικής εξουσίας του κάθε τι που θα μπορούσε να διαταράξει τις σχέσεις καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και τα συμφέροντα της εξουσίας.

Εδώ και χρόνια ήδη τα κομμουνιστικά κόμματα έχουν απαγορευτεί και μπορούν να εργάζονται νόμιμα μόνο πολύ περιορισμένα σε χώρες όπως η Εσθονία, η Λετονία, η Λιθουανία, η Πολωνία, η Ρουμανία. Στη Βουλγαρία το Κομμουνιστικό Κόμμα, που ιδρύθηκε το 1996, απαγορεύτηκε μετά από ένα χρόνο. Στην Ουγγαρία, την Τσέχικη Δημοκρατία και την Πολωνία με νόμο απαγορεύεται η χρησιμοποίηση κομμουνιστικών συμβόλων. Επιβεβαιώνεται η εμπειρία ότι η δίωξη των κομμουνιστών είναι πάντα το πρώτο βήμα για περισσότερη αντίδραση, για δίωξη όλων των δημοκρατικών δυνάμεων και για μια εξωτερική πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου.