Το τελευταίο χρονικό διάστημα διάφοροι επιστήμονες, επιστημονικοί και άλλοι φορείς όπως Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, με περιβαλλοντικό προφίλ, προβάλλουν έντονα τους τεράστιους, όπως λένε, κινδύνους από τις κλιματικές αλλαγές, οι οποίες οφείλονται στην ασύδοτη αντιπεριβαλλοντική δράση των μεγάλων μονοπωλιακών βιομηχανικών μονάδων και των αντιπεριβαλλοντικών μορφών ενέργειας που χρησιμοποιούν. Η κατάσταση χαρακτηρίζεται «εκτάκτου ανάγκης», λένε, ότι πολύ σύντομα θα είναι μη αναστρέψιμη, τρομοκρατούν τους λαούς, γεννώντας πλήθος ερωτημάτων, για τη σκοπιμότητά τους. Την ίδια ώρα για τις ενδεχόμενες λύσεις στο πρόβλημα η ΕΕ, μέσω και των τριών θεσμικών της οργάνων (Κοινοβούλιο, Επιτροπή και Συμβούλιο), επιδεικνύει έντονο ενδιαφέρον, εστιάζοντας στις εναλλακτικές πηγές ενέργειας ως λύση βρίσκεται ψηλά στην ατζέντα των Βρυξελλών, ενόψει και της Εαρινής Συνόδου Κορυφής, η οποία θα ασχοληθεί με την «ευρωπαϊκή ενεργειακή πολιτική», που θα πρέπει να γίνει «ενιαία και ανταγωνιστική»... Τι ακριβώς συμβαίνει;

Τα προβλήματα του περιβάλλοντος και οι κλιματικές αλλαγές, όλα αυτά που συνθέτουν το γνωστό ως «φαινόμενο του θερμοκηπίου», αντί να λειτουργήσουν ως συναγερμός για το ίδιο το μέλλον της ανθρωπότητας και του πλανήτη, μετατρέπονται σε πρόσχημα για την ενίσχυση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, για να χαραχτούν νέοι δρόμοι κερδοφορίας για το κεφάλαιο και για να προστεθούν νέα χαράτσια και βάρη στο λαό.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η Ευρωπαϊκή Ενωση, η οποία, επικαλούμενη τις κλιματικές αλλαγές, προωθεί πολιτικές που στόχο έχουν την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς Ενέργειας και την παράδοσή της στο μεγάλο κεφάλαιο. Οι Βρυξέλλες, επικαλούμενες τη συνεχόμενη αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη, αντί να προτείνουν ουσιαστικά και αποφασιστικά μέτρα, που θα συμβάλλουν στην αποσύνδεση του περιβάλλοντος από την κερδοσκοπία των μονοπωλίων - που είναι και τα κατεξοχήν υπεύθυνα για τη δημιουργία των προβλημάτων αυτών - κάνουν λόγο για άμεση ανάγκη λειτουργίας μιας ακόμη πιο απελευθερωμένης αγοράς Ενέργειας, στο πλαίσιο ενός ακόμη πιο αδυσώπητου ανταγωνισμού...

Οι κλιματικές αλλαγές και η υφιστάμενη απειλή από τη συνεχόμενη αύξηση της θερμοκρασίας αποτελούν αδιαμφισβήτητο γεγονός ως αποτέλεσμα της ατμοσφαιρικής ρύπανσης. Το «φαινόμενο του θερμοκηπίου» αποκτά όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις, με τους επιστήμονες να σημαίνουν συναγερμό, υπογραμμίζοντας ότι η κατάσταση είναι επικίνδυνη.

Η μέση θερμοκρασία του πλανήτη αυξάνεται. Και σύμφωνα με τους ειδικούς, μια αύξηση της τάξης των 2 βαθμών Κελσίου αρκεί για να προκληθούν ανήκεστες βλάβες στο οικοσύστημα και ίσως εκτός ελέγχου κλιματικές αλλαγές. Οπως προειδοποιούν δε οι επιστήμονες, βάσει των ρυθμών εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, που παρατηρούνται σήμερα, η αύξηση των δύο βαθμών Κελσίου στη θερμοκρασία θα είναι πραγματικότητα στα επόμενα χρόνια, ενώ οι πιο πρόσφατες έρευνες κάνουν λόγο για αύξηση της θερμοκρασίας έως το τέλος του 21ου αιώνα της τάξης των 4 - 7 βαθμών Κελσίου.

Στο θέμα των κλιματικών αλλαγών αναφέρεται κατά καιρούς και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, εκδίδοντας ανακοινώσεις που περιορίζονται στην απαρίθμηση των κινδύνων και στην εξαγγελία ανούσιων μέτρων, που στοχεύουν όμως πάντα στη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου και όχι στην ουσία του προβλήματος. Χαρακτηριστικές είναι οι δύο τελευταίες ανακοινώσεις περί «καθαρότερων καυσίμων» και «οικολογικότερων αυτοκινήτων», οι οποίες επικαλούμενες τις αλλαγές κλίματος δεν αναζητούν λύση στο πρόβλημα, αλλά διευκόλυνση της αύξησης των καπιταλιστικών κερδών στον τομέα των πετρελαιοειδών, της Ενέργειας, αλλά και της αυτοκινητοβιομηχανίας, της βιομηχανίας γενικότερα, επιβαρύνοντας ουσιαστικά τους λαούς της Ευρώπης, στους οποίους και μετακυλίεται το κόστος.

Μέτρα όπως π.χ. ο περιορισμός της ρύπανσης που προκαλείται από τα καύσιμα κατά 10% έως το 2020, που ευαγγελίζεται η Επιτροπή Περιβάλλοντος, μόνο αποσπασματικά μπορούν να χαρακτηριστούν, αφού δε φτάνουν να προστατέψουν το περιβάλλον από τον ανταγωνισμό των διεθνικών μονοπωλίων, που δραστηριοποιούνται στο χώρο και ευθύνονται για μεγάλο ποσοστό των σημερινών προβλημάτων.

Απαντώντας στην ερώτηση για το ποιος θα επωμιστεί το κόστος που θα έχουν όλα αυτά τα αμφιβόλου αποτελεσματικότητας μέτρα, οι Βρυξέλλες περιορίζονται σε αποφθέγματα του τύπου «το κόστος έχει εκτιμηθεί και κρίνεται ότι δικαιολογείται εκ του προσδοκώμενου αποτελέσματος», ενώ είναι βέβαιο ότι τα μονοπώλια θα καταφέρουν όχι μόνο να επωφεληθούν, αλλά και να κερδοσκοπήσουν.

Αυτό, άλλωστε, έχει δείξει και η μέχρι σήμερα εμπειρία, όπως αποκρυσταλλώνεται στα αποτελέσματα της αρχής τού ότι «ο ρυπαίνων πληρώνει», που έχει καταντήσει στο «ο ρυπαινόμενος πληρώνει και ο ρυπαίνων ...επιδοτείται»! Αυτό αποδεικνύει και το μόνο «μέτρο» που έμεινε από το Πρωτόκολλο του Κιότο, δηλαδή το «εμπόριο ρύπων», που αναδείχτηκε σε μια άκρως αποδοτική επιχείρηση για κάποιους. Συγκεκριμένα, σύμφωνα με την εν λόγω αρχή, που φαινομενικό στόχο είχε να υποχρεώσει τις κυβερνήσεις να λάβουν μέτρα, προκειμένου να σημειωθεί μείωση των εκπομπών ρύπων και κατέληξε μέσω της διάταξης, η οποία προέβλεπε ότι μια βιομηχανικά αναπτυγμένη χώρα, που έχει μειώσει τις εκπομπές της πέραν των αρχικών στόχων που προβλέπει το πρωτόκολλο του Κιότο, να μπορεί να πουλήσει την επιπλέον μείωση σε άλλη χώρα, η οποία δεν είναι σε θέση να «πιάσει» τους στόχους, μέσω του Χρηματιστηρίου Ρύπων. Ετσι, αντί να επιδιώκεται η χρήση καθαρών τεχνολογιών, γιγαντώνεται το εμπόριο ρύπων και κυρίως αυτό του διοξειδίου του άνθρακα, αποφέροντας αστρονομικά ποσά στις πολυεθνικές που ανέλαβαν να «καθαρίσουν» τη δουλιά.

Ασφαλώς, το γεγονός και μόνο ότι τώρα η ΕΕ και οι άλλες αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες «ψάχνουν» νέα μέτρα για τις κλιματικές αλλαγές, δε συνιστά παρά ξεκάθαρη ομολογία για την αποτυχία του εγχειρήματος «εμπόριο ρύπων»...

Πηγές:

• «Η επίκληση της προστασίας του περιβάλλοντος από την ΕΕ, την κυβέρνηση και ορισμένες ΜΚΟ, είναι βαθύτατα υποκριτική», του Μάκη Παπαδόπουλου, περιοδικό «Ανεμολόγια»
• «Εμπόριο Δικαιωμάτων Αερίων Ρύπων», του Γ. Γρηγοριάδη, ΚΟΜΕΠ, 3/2005 *www.europa.eu.int/comm