Η ταινία θυμίζει τις «λαμπρές» μέρες του Χόλιγουντ (Μπεν Χουρ). Οπου το θέαμα έσπαζε τις οθόνες! Οπου ο θεατής έτριβε τα μάτια του από τη χλιδή και τον πλούτο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, που έχει στο μεταξύ εξελιχθεί, η Αμερική, πια, σήμερα μοιάζει τριτοκοσμική χώρα. Η Κίνα από μακριά φωνάζει: Εγώ είμαι, πια, εδώ!

Κανένας, βέβαια, δε θα 'χε αντίρρηση, αν αυτό το «εδώ είμαι εγώ», συνοδευόταν και από το ανάλογο περιεχόμενο. Αν η οθόνη γέμιζε από τις ατέλειωτες εποποιίες του κινέζικου λαού από την τόσο ενδιαφέρουσα και μακρόχρονη ιστορία του. Αντίθετα, όλη αυτή η βιομηχανική πυγμή σπαταλιέται σε ανούσια θέματα. Σε έρωτες και εκδικητικές ίντριγκες των παλιών Κινέζων αυτοκρατόρων.

Ακόρεστη αυτοκράτειρα ορέγεται τον θετό γιο της και την εξουσία, βεβαίως. Οταν πέθανε ο άντρας της παντρεύεται τον κουνιάδο της, ο οποίος έχει σκοτώσει τον αδερφό του και άντρα της. Στο τέλος της ταινίας η οθόνη θα γεμίσει εκδίκηση, αίματα και πτώματα! Προς τι όλα αυτά; Α, φυσικά, για να ακουστεί το κινέζικο «εγώ είμαι εδώ»!

Δεν μπορούμε, πάντως, να μην παρατηρήσουμε πως ο κινέζικος σοσιαλισμός, ο όποιος σοσιαλισμός, έχει αφήσει τα σημάδια του και πάνω στην κινηματογραφική παραγωγή της μεγάλης αυτής χώρας. Η ταινία, παρότι έχει γίνει με απόλυτες εμπορικές προδιαγραφές, δεν παραλείπει να δείξει και τις καλλιτεχνικές και αισθητικές αρετές της. Και εδώ πρέπει να ομολογήσουμε ότι η Κίνα υπερτερεί της Αμερικής και όποιας άλλης εθνικής κινηματογραφικής δύναμης. Το τελικό καλλιτεχνικό αποτέλεσμα, εξαιρώντας το περιεχόμενο (αν μπορεί να γίνει αυτό), είναι άψογο!

Παίζουν: Ζιζί Ζανγκ, Γκε Γου, Ντάνιελ Γου, Ζου Σουν.