Στην αρχή προσπερνάς τέτοια φαινόμενα ως καλαμπούρι. Μέχρι που έρχεται κάποια Ρεπούση και στα φέρνει σαν επίσημο σχολικό βιβλίο.

Στο θέμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης η πρώτη λαθροχειρία έγινε όταν άρχισαν να σβήνουν την 9η Μάη από τη συλλογική μνήμη ως μέρα της Αντιφασιστικής Νίκης, βάζοντας στη θέση της τη «μέρα της Ευρώπης», δηλαδή τη μέρα που οι βιομήχανοι του άνθρακα και του χάλυβα αποφάσισαν να στήσουν την τότε ΕΚΑΧ, που σήμερα έφτασε να λέγεται ΕΕ.

Αύριο θα «θυμόμαστε» ότι η 9η Μάη είναι η μέρα που η Μαρί και ο Γιούρκεν ξεπέρασαν τα μίση και άρχισαν... το χτίσιμο της ΕΕ.

Ωραιότεροι και της προπαγάνδας τους οι ίδιοι οι καπιταλιστές. Καθώς οι εκθέσεις για την παγκόσμια φτώχεια διαδέχονται η μια την άλλη, καλύτερη όλων αναδεικνύεται αυτή της Διεθνούς Τράπεζας. Που ανακάλυψε ότι όλοι αυτοί οι φτωχοί έχουν χρήμα που δεν ξέρουν πώς να το καταναλώσουν και καλεί τους καπιταλιστές να αξιοποιήσουν αυτήν την αγοραστική δύναμη...

Κατά τ' άλλα, όλοι αυτοί που κλαίνε τώρα για τα κλεμμένα των ασφαλιστικών ταμείων, δεν ήξεραν απολύτως τίποτα -μέχρι να σκάσει το κανόνι. Μετά δέχτηκαν πως κάτι τέτοια γίνονταν και χτες. Υστερα άρχισε το θέμα να αναπτύσσεται ως δικαστικό πολιτικό σίριαλ (μια αναγκαία παραίτηση, ο έντιμος δικαστής που θα χτυπήσει το κακό).

Ολο μαζί καταλήγει σε ένα θέαμα δημοκρατίας, η οποία βεβαίως αποδεικνύει πως λειτουργεί και άρα κοιμήσου ήσυχος.

Τι διαφεύγει; Οτι την ίδια περίοδο, με όποιο διαχειριστή, ένα, το σκάνδαλο των σκανδάλων, συνεχίζεται ως η μόνη ισχυρή νομιμότητα: Η όλο και πιο βαθιά ταξική ανισότητα. Μικρά παράγωγα της οποίας είναι τα διάφορα σκανδαλάκια.

Που σημαίνει πως όσο κυβερνά η αστική τάξη αυτό δε θα αλλάζει. Υπουργοί και παρακάτω είναι όλοι τους αναλώσιμοι. Αρκεί να μη θίγεται το οικοδόμημα. Αυτό ακριβώς όμως πρέπει να ανατραπεί.

Που πάει να πει πως όσο πιο πολύ σ' αυτό στρέφουμε τη συζήτηση στο καφενείο, στο σπίτι, στη γειτονιά, στο γραφείο, στον πάγκο στη δουλιά, παντού, τόσο υπάρχει ελπίδα, αντί να μένουμε θεατές στο σκάνδαλο που μας δείχνουν, να βρει η εργατική τάξη το δρόμο για να γίνει η ίδια αφέντης του μόχθου της.