Συνέχεια σ' αυτό το προκλητικό για τους εργαζόμενους θέατρο έδωσε λίγη ώρα αργότερα ο διάδοχός του Γ. Παναγόπουλος, λέγοντας σε μια αποστροφή της δευτερολογίας του: «Και κυρίως, για να επαναλάβω αυτό που είπε ο Χρήστος ο Πολυζωγόπουλος, δεν πρόκειται να δεχτούμε, δεν πρόκειται κανένας συνδικαλιστής, Χρήστο, να ξαναβρεθεί, να ξανακάνει το ανοσιούργημα να βάλει υπογραφή κάτω από διαχωρισμό των εργαζόμενων σε παλιούς και νέους».
Η πρόκληση ξεπερνάει κάθε όριο. Επιβεβαιώνει όμως τα νέα ήθη που φέρνουν οι εργατοπατέρες στο συνδικαλιστικό κίνημα και τα οποία είναι εντελώς άγνωστα με τις αξίες και τις παραδόσεις της εργατικής τάξης. Αφού βάζουν τα καλόπαιδά τους να υπογράψουν ό,τι πιο αντεργατικό απεργάζεται το κεφάλαιο και οι εκφραστές του, έρχονται μετά να τους ασκήσουν κριτική και γεμάτοι υποκρισία να τους αποκηρύξουν. Η δουλιά, στο μεταξύ, έχει ήδη γίνει και αυτό είναι που ενδιαφέρει και τους ίδιους. Τα υπόλοιπα είναι λόγια του αέρα που ανέξοδα διαδίδουν για να κρύψουν τις ευθύνες τους. Και καλύτερη απόδειξη γι' αυτό δεν υπάρχει από την εχθρική τους στάση απέναντι σε κάθε ζήτημα που αφορά τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, με αποκορύφωμα την υπογραφή τους στη σύμβαση των 0,77 ευρώ «αύξηση» τη μέρα.