Αυτό το «όραμα» παρουσίασε ο ίδιος, μιλώντας την προηγούμενη Πέμπτη στο ΣΕΦ, στο συνέδριο «επανίδρυσης» της νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Πατώντας πάνω στις ανασφάλειες των νέων ανθρώπων για τη μόρφωσή τους, το εργασιακό τους μέλλον και χρησιμοποιώντας σαν «όπλα» τρομοκράτησης τις «παγκόσμιες αλλαγές», την «αβεβαιότητα» και την «ανεργία», ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επιχείρησε να εδραιώσει σαν «αξίες» των νέων ανθρώπων τον ατομισμό και τον ανταγωνισμό για την επιβίωσή τους.
Σαν γνήσιος εκφραστής της άρχουσας τάξης της χώρας και με γνώμονα να διασφαλίσει την πολυπόθητη «κοινωνική ειρήνη», που επιδιώκει το σύστημα για να προωθήσει τις αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις, ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε σε μια ολομέτωπη επίθεση με στόχο να θίξει, να πλήξει: Το δικαίωμα της νέας γενιάς να δρα με κοινωνικούς συλλογικούς σκοπούς και αξίες για την υπεράσπιση και διεκδίκηση των δικαιωμάτων της, μαζί με το λαό, μέσα στο λαϊκό κίνημα. Θέτοντας ευθέως στο στόχαστρό του το φοιτητικό κίνημα, αλλά και τις ταξικές δυνάμεις που βρέθηκαν στο πλευρό του στον αγώνα για δημόσια δωρεάν και καθολική εκπαίδευση, ο Γ. Παπανδρέου κάλεσε τους νέους να ...«αποδεσμευτούν από τα παρωχημένα σχήματα του ριζοσπάστη νέου που θέλει να αλλάξει τον κόσμο», γιατί, όπως υποστήριξε, «πολλές φορές χωρίς να συνειδητοποιεί γίνεται θεματοφύλακας της ακινησίας». Ο ίδιος, αποκηρύσσοντας κάθε μορφή ριζοσπαστικής πάλης, κάλεσε τους νέους ανθρώπους «σε μια νέα μορφή πάλης, πιο ουσιαστικής, πιο δυναμικής, πιο αποτελεσματικής, που αγγίζει την καρδιά»! Μια «μορφή πάλης» που έσπευσε να την εντάξει στο... επιτυχημένο μοντέλο χειραγώγησης που χρησιμοποίησαν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ μέσα από τη «διαβούλευση», την «κοινωνική συναίνεση» και την «ευελιξία»!
Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιβεβαιώνοντας ότι οι απόψεις των στελεχών του ΠΑΣΟΚ, όπως των Θ. Πάγκαλου και Ντ. Βρεττού, που χαρακτήριζαν «έκνομους» όσους αντιτίθενται και αντιπαλεύουν «ψηφισμένους νόμους», που εξέφρασαν πρόσφατα με αφορμή το νόμο - πλαίσιο που ψήφισε η κυβέρνηση για την ανώτατη εκπαίδευση, δεν είναι «προσωπικές», όπως επιχείρησε να τις εμφανίσει η «Χαριλάου Τρικούπη» αλλά θέσεις του ΠΑΣΟΚ, κάλεσε ουσιαστικά τους νέους πειθήνια να αποδεχτούν τις αντιεκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις.
Να αποδεχτούν, επί της ουσίας, και τον κεντρικό πυρήνα των θέσεων του ΠΑΣΟΚ, έτσι όπως καταγράφεται και στο πρόγραμμά του όπου - σε πλήρη σύμπνοια με την κυβέρνηση - παραδίδει την εκπαίδευση στις ορέξεις του μεγάλου κεφαλαίου. Αναλύοντας, ακριβώς αυτούς τους σχεδιασμούς, ο Γ. Παπανδρέου πρότεινε τα πανεπιστήμια να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, ενταγμένα στις απαιτήσεις της αγοράς. Χρησιμοποιώντας τις εύηχες λέξεις της «αυτοτέλειας» και της αυτοδιαχείρισης, κάλεσε τους νέους να «συμμετέχουν» και να «συναινέσουν» στις «αλλαγές» στην ανώτατη εκπαίδευση και να... διεκδικήσουν «πανεπιστήμια ανοιχτά και ανταγωνιστικά, στο διεθνή χώρο», συνδεμένα με τις «επιχειρήσεις».
Εξυπηρετώντας ακριβώς τις απαιτήσεις της ντόπιας πλουτοκρατίας, για παραγωγή φτηνού εργατικού δυναμικού, χωρίς δικαιώματα και απαιτήσεις, το ΠΑΣΟΚ θέτει σαν βασική διαπαιδαγωγική αρχή του την «κατασκευή» νέων υποταγμένων και πειθαρχημένων στη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος. Μέσω της εργασιακής περιπλάνησης, των ατομικών συμβάσεων εργασίας, της μερικής, προσωρινής ή ανασφάλιστης απασχόλησης, που προτείνει για τους νέους ανθρώπους, επιχειρεί να παρεμποδίσει τη δημιουργία πολιτικής συνείδησης της νεολαίας.
Κεντρική επιδίωξη της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ είναι να δημιουργήσει την «πλαστή» συνείδηση στους νεολαίους του κόμματός της, αλλά και γενικότερα στη νέα γενιά ότι μπορεί «συμμετοχικά», μέσω του διαδικτύου, αλλά και ανοιχτών ΠΑΣΟΚικών εκδηλώσεων, να καταθέτει τη γνώμη της και να «συνδιαμορφώνει» τα προγράμματα και τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ, να «διαμορφώνει αυτή το μέλλον της».
Το ΠΑΣΟΚ προβάλλει ένα νέο μοντέλο «συμμετοχής» που στηρίζεται πάνω σε νέες δομές αδράνειας, ένα «μοντέλο» που έχει δοκιμάσει στο εσωκομματικό του πεδίο και φιλοδοξεί να το επεκτείνει και σε ολόκληρη την κοινωνία, με στρατηγική επιδίωξή του να εμποδίσει την κοινωνικοποίηση και πολιτικοποίηση της νεολαίας. Στόχος του ΠΑΣΟΚ, αλλά και του αστικού συστήματος είναι να παγιδευτεί η νεολαία μέσα στη λεγόμενη πολιτική κοινωνικής πρόνοιας, με όχημα τον εθελοντισμό και τη δήθεν κοινωνική αλληλεγγύη, δηλαδή αλληλεγγύη εργαζομένων - εργοδοτών, ώστε οι νέοι άνθρωποι και οι οργανώσεις τους να λειτουργούν συμπληρωματικά με τις κρατικές δομές και να παρέχουν υπηρεσίες «πρόνοιας» στα πρότυπα των Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, προκειμένου να καταργηθεί αν είναι δυνατό η δράση στους ταξικούς διεκδικητικούς αγώνες.
Στηρίζοντας αυτές τις πολιτικές στοχεύσεις, ο Γ. Παπανδρέου κάλεσε τη νέα γενιά να «ξεφύγει από τις κακές παραδόσεις του παρελθόντος», δηλαδή να εγκαταλείψει τους αγώνες ενάντια στην πολιτική που καταργεί τα δικαιώματά της.
Αυτούς τους στόχους του ΠΑΣΟΚ και της άρχουσας τάξης, οφείλει να ανατρέψει η νεολαία, συνεχίζοντας και εντείνοντας τους αγώνες της σ' όλα τα μέτωπα, στρατευμένη δίπλα στην εργατική τάξη με επιδίωξη την αλλαγή των συσχετισμών δυνάμεων και στόχο την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.