Αμέσως μετά το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, το 1945, γέννημα της ιστορικής αναγκαιότητας υπήρξε η ίδρυση της Παγκόσμιας Δημοκρατικής Ομοσπονδίας Γυναικών (ΠΔΟΓ), από αντιφασιστικές, προοδευτικές, δημοκρατικές γυναικείες οργανώσεις από όλες τις γωνιές της Γης.

Γυναικείες οργανώσεις της τότε Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών χωρών υπήρξαν οι πρωτεργάτριες, που στήριξαν την προσπάθεια συντονισμού του παγκόσμιου γυναικείου κινήματος μέσα στον καταματωμένο πλανήτη, από τον όλεθρο του πολέμου.

Στα χαρακτηριστικά αυτής της οργάνωσης προέχει η πάλη κατά του φασισμού, η πάλη για την ειρήνη, για τον αφοπλισμό, για την κατάργηση όλων των πυρηνικών. Από τις προμετωπίδες της ΠΔΟΓ, η κατάργηση της εκμετάλλευσης, για μια δίκαιη κοινωνία, όπου θα εξαλειφθεί η πείνα, θα κατοχυρωθούν τα δικαιώματα στην εργασία, στην υγεία και στη μόρφωση και οι γυναίκες θα μπορούν να κατακτήσουν την ισοτιμία τους.

Ζωντανή και μαχητική η παρουσία της ΠΔΟΓ σε όλες τις χώρες όπου υπάρχουν οργανώσεις της. Στα συνέδριά της, κάθε 4 χρόνια, σμίγουν γυναίκες με διαφορετικό χρώμα στο δέρμα, διαφορετική κουλτούρα και γλώσσα, αλλά με ένα κοινό: Τη θέληση να αγωνιστούν για μια καλύτερη και ειρηνική ζωή γι' αυτές και τα παιδιά τους.

Και ήρθαν οι ανατροπές του 1990. Η ΠΔΟΓ δεν έμεινε αλώβητη, όπως όλο το μαζικό λαϊκό κίνημα κάθε χώρας.

Οι συσχετισμοί άρχισαν να αλλάζουν με ταχείς ρυθμούς. Ο προσανατολισμός της άρχισε να χάνει τον αρχικό της στόχο.

Οπως είναι φυσικό, ανάλογα με τους συσχετισμούς, διαμορφώνεται η πολιτική φυσιογνωμία του κάθε κοινωνικού φορέα, συγκροτούνται τα όργανα που παίρνουν τις αποφάσεις, καταλαμβάνονται οι θέσεις - κλειδιά σαν ασφαλιστικές δικλείδες.

Ετσι, η ΠΔΟΓ από το '90 και μετά άρχισε να χάνει τα μαχητικά της χαρακτηριστικά. Κυριάρχησαν οι πλειοψηφούντες συσχετισμοί της συναίνεσης, της ενσωμάτωσης - και όχι της ρήξης - με το εκμεταλλευτικό σύστημα. Η άποψη ότι ο καπιταλισμός μπορεί να διορθωθεί και να γίνει ανθρώπινος της αφαιρούσε τη δυνατότητα να ηγηθεί αγωνιστικά και αποτελεσματικά του παγκόσμιου γυναικείου κινήματος.

Οι συνεπείς δυνάμεις του μαχητικού γυναικείου κινήματος δεν παραιτήθηκαν, έμειναν εκεί, προσπαθώντας με άνισους όρους να αντιστρέψουν αυτό το κλίμα.

Τα προβλήματα των εργαζομένων - πόσο μάλλον των γυναικών - σε όλες τις χώρες του πλανήτη έπαιρναν και παίρνουν εκρηκτικές διαστάσεις. Ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι, μετανάστευση, προσφυγιά, φτώχεια, ανεργία, πείνα, πορνεία, ναρκωτικά είναι πλέον ξεκάθαρο ότι αποτελούν τα δομικά υλικά, με τα οποία κτίζει ο ιμπεριαλισμός το μέλλον όλου του πλανήτη.

Η Κουβανική Επανάσταση, που αποτελεί το φάρο της Λατινικής Αμερικής, γίνεται η μήτρα του ξεσηκωμού σ' αυτό το κομμάτι του πλανήτη. Η Βενεζουέλα μπαίνει στη διαδικασία να αποτινάξει την ιμπεριαλιστική μπότα και να προχωρήσει στη λαϊκή εξουσία.

Βραζιλία, Εκουαδόρ, Βολιβία και άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής είναι ξεσηκωμένες.

Οι λαοί της Παλαιστίνης, του Ιράκ, του Λιβάνου φέρνουν στην επιφάνεια την αναγκαιότητα της αντίστασης μπροστά σ' αυτήν τη βαρβαρότητα.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, ότι από το 2002 άρχισε να αναπτύσσεται και στην ΠΔΟΓ μια δυναμική που δημιουργούσε ελπίδες για την αλλαγή αυτής της κατάστασης.

Στην προεδρία διαδέχεται την Γαλλίδα η Βραζιλιάνα Marcia Cambos. Η Κούβα, κοντά στην Βραζιλιάνα πρόεδρο, αναβαθμίζει το ρόλο της και στο γυναικείο κίνημα της Λατινικής Αμερικής.

Και φτάνουμε στο 2007, όπου, καθόλου τυχαία, το 14ο Συνέδριο της ΠΔΟΓ αποφασίζεται να γίνει στο Καράκας της Βενεζουέλας.

Η ΟΓΕ σαν μέλος της ΠΔΟΓ, από την ίδρυσή της, το 1976, δεν έλειψε από κανένα συνέδριο.

Πενταμελής αντιπροσωπεία της ΟΓΕ από στελέχη της, μέσα στις μέρες του Πάσχα, ξεκίνησε γι' αυτό το μακρινό ταξίδι, έχοντας στις βαλίτσες της την 30χρονη εμπειρία της, τις ξεκάθαρες θέσεις της για το γυναικείο ζήτημα, τα αίτια και το δρόμο για τη λύση του.

Ξεκινάει από μια χώρα που έχει γευτεί τα «χρυσά κουτάλια» της ΕΕ τόσες δεκαετίες, με στοιχεία και τεκμηριωμένες απόψεις ότι η γυναικεία ισοτιμία δε χωράει στην καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση, στις πολιτικές που κάνουν τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Είναι αποφασισμένη να καταδείξει ότι η ΕΕ είναι ένα ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα, ενώ, ταυτόχρονα, αποτελεί την ατμομηχανή των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για όλο τον πλανήτη. Οτι όσο οι κατακτήσεις και τα δικαιώματα των γυναικών της Ευρώπης αφαιρούνται, τόσο αδυνατίζουν και εξαφανίζονται οι διεκδικήσεις των γυναικών σε όλες τις χώρες.

Η προσγείωση στο Καράκας της Βενεζουέλας σε βάζει αμέσως στο κλίμα που κυριαρχεί σ' αυτήν τη χώρα. Δίπλα στη φτώχεια που είναι εμφανής μπροστά στα ατελείωτα καροτσάκια των μικροπωλητών και όχι μόνο, κυριαρχούν τα συνθήματα στις τοιχογραφίες, που μιλούν για την Μπολιβαριανή Διαδικασία, και το κόκκινο χρώμα στα ρούχα των Βενεζουελάνων.

Η κυβέρνηση του Τσάβες, στην οποία μετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας, με τη στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του βενεζουελάνικου λαού, προσπαθεί να αποτινάξει από τη χώρα τον ιμπεριαλιστικό κλοιό, που έχει καταδικάσει το λαό μιας χώρας με τόσο φυσικό πλούτο, στη φτώχεια και στην πείνα. Η Μπολιβαριανή Διαδικασία βρίσκεται σε εξέλιξη, έχοντας απέναντι τη λυσσαλέα προσπάθεια του ντόπιου και πολυεθνικού κεφαλαίου.

Μετά την εθνικοποίηση των πετρελαίων, της ηλεκτρικής ενέργειας, των επικοινωνιών και άλλων τομέων της οικονομίας, δίνει βάρος στην κοινωνική πολιτική.

Είκοσι πέντε χιλιάδες Κουβανοί γιατροί βοηθούν εθελοντικά να στήσουν ένα εθνικό σύστημα Υγείας. Τριάντα πέντε Κέντρα Υγείας αστικού τύπου λειτουργούν στη Βενεζουέλα.

Δημόσια και δωρεάν, πλήρως εξοπλισμένα με την τελευταία λέξη της τεχνολογίας και όλες τις ειδικότητες, ακόμη και μονάδα εντατικής θεραπείας, εξυπηρετούν τις ανάγκες πρωτοβάθμιας υγείας του βενεζουελάνικου λαού.

Προγράμματα ανέγερσης κατοικιών για τους άστεγους, συσσίτια για τους πεινασμένους βρίσκονται σε εξέλιξη.

500 σύνεδροι και 400 προσκεκλημένοι από 92 χώρες καταφτάνουν στο χώρο του συνεδρίου.

Πολύχρωμο και ποικιλόμορφο το παζλ της τεράστιας αίθουσας, όπου έγινε η έναρξη του συνεδρίου.

Ενα σύνθημα σε μια τεράστια αφίσα στην πλάτη του πολυμελούς προεδρείου δε χρειάζεται μετάφραση, μιλάει τη διεθνή γλώσσα των γυναικών που έχουν κατακλύσει τις κερκίδες της αμφιθεατρικής αίθουσας.

Οι οργανώσεις της Λατινικής Αμερικής με πολυμελείς μαχητικές αντιπροσωπείες δεν αφήνουν περιθώρια για «λάιτ» συνθήματα. Τις σημαίες και τα πανό τα σηκώνουν όρθιες, ντυμένες με κατακόκκινες μπλούζες, οι Λατινοαμερικάνες.

Κυριαρχούν οι αντιιμπεριαλιστικές κραυγές, η στήριξη στον Φιντέλ Κάστρο και στην Μπολιβαριανή Διαδικασία, η προτροπή στις γυναίκες για ασίγαστο αγώνα.

«Alerta, alerta que camina

la espada de Bolivar

por America Latina»

(Ξεσηκώσου και βγες στο δρόμο

Με το σπαθί του Μπολιβάρ

Για τη Λατινική Αμερική)

«Se oye se siente

Fidel esta presente»

(Ακούστε το, νιώστε το

Ο Φιντέλ είναι παρών)

Οσες παρατηρήσεις και ιδεολογικές διαφορές κι αν έχει κανείς για την εισηγητική ομιλία της προέδρου, εκείνο που προέχει είναι η καταδίκη του ιμπεριαλισμού μέσα από τους αμείλικτους αριθμούς της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας, της προσφυγιάς, της πορνείας και η αντιπαράθεση με τα επιτεύγματα των λαών και τις κατακτήσεις των γυναικών στις σοσιαλιστικές χώρες μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση.

Στο συνέδριο υπήρξαν 10 θεματικά τραπέζια με θέματα που απασχολούν το γυναικείο κίνημα. Παρά τις ιδεολογικές διαφορές των οργανώσεων για τα ζητήματα που τις απασχολούν σε κάθε χώρα, οι γυναίκες που έσμιξαν στο Καράκας δηλώνουν αποφασισμένες να πολεμήσουν τον καπιταλισμό και την παγκοσμιοποίηση, που τις καθιστά τα πρώτα θύματα μαζί με τη νεολαία.

Οι κραυγές των γυναικών από όλες τις γωνιές της Γης, σ' αυτό το παγκόσμιο βήμα, ήταν τόσες και τόσο αποκαλυπτικές για την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που δεν είναι δυνατόν να αποτυπωθούν στο πλαίσιο ενός άρθρου. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρουμε μερικές:

• Το 75% του αναλφάβητου πληθυσμού και 7 στους 10 άνεργους είναι γυναίκες, κατέθεσε η εκπρόσωπος της τουρκικής οργάνωσης.
• 1 δισ. δολάρια τη βδομάδα ξοδεύονται στον πόλεμο για την κατοχή του Ιράκ.
• Το υψηλότερο ποσοστό ανεργίας 50% μαστίζει την κοινότητα των μαύρων.
• Η πολιτική των ΗΠΑ δεν καταστρέφει μόνο τις άλλες χώρες, αλλά τον ίδιο το λαό τους, είπε η Αμερικάνα συνδικαλίστρια.
• Η οργάνωση «Γιαγιάδες της Αμερικής» σύνθημα έχουν «Δε θα μείνουμε σιωπηλές». «Φέρτε πίσω τα εγγόνια μας από το Ιράκ και στείλτε εμάς εκεί».
• Βρίσκεται σε αποσύνθεση η παλαιστινιακή κοινωνία και σε παράλυση η οικονομία στα Κατεχόμενα. 33 έγκυες και 300 παιδιά βρίσκονται αυτήν την ώρα στη φυλακή, κατήγγειλε η Παλαιστίνια εκπρόσωπος.
• Οσες Ισραηλινές δραστηριοποιούνται κατά της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, αντιμετωπίζουν τη μήνι των Ισραηλινών, που τις αποκαλούν «πόρνες», «λεσβίες» ή τους φωνάζουν να «πάνε να π... με τους Αραβες» αφού αρνούνται την πολιτική του Ισραήλ, τόνισε η Ισραηλινή, αφήνοντας άφωνες τις γυναίκες στην αίθουσα.
• Η Κολομβιανή αποκάλυψε ότι από τους 3.000 αγωνιστές που βρίσκονται στη φυλακή οι περισσότερες είναι γυναίκες.
• Η Τσέχα, σχεδόν κλαίγοντας, είπε ότι όλα όσα είχαμε κατακτήσει στο σοσιαλισμό τα πήραν πίσω. Η μητρότητα και οι ανάγκες του παιδιού ήταν στις πρώτες προτεραιότητες. Τώρα δεν υπάρχουν χρήματα να αγοράσουμε ούτε το καροτσάκι του.
• Η Νοτιοαφρικάνα παρατήρησε ότι ενώ εδώ μέσα μιλάτε για τις πολιτικές που γυρίζουν τη γυναίκα στην κουζίνα της, οι γυναίκες στη χώρα της παρακαλούν να αποκτήσουν μια κουζίνα.
• Η Κουβανή ζήτησε την αλληλεγγύη των γυναικείων οργανώσεων για την απελευθέρωση των 5 Κουβανών πατριωτών που κρατούνται στις ΗΠΑ, πέρα από κάθε νομικό δίκαιο και ανθρώπινο δικαίωμα.

Η ΟΓΕ επέλεξε να διεκπεραιώσει το τραπέζι που θα εξέταζε τα εργασιακά, ασφαλιστικά και τα αναπαραγωγικά δικαιώματα των γυναικών, την κοινωνική πολιτική, την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια.

Η μεγάλη και μη αναμενόμενη προσέλευση σ' αυτό το τραπέζι, η πληθώρα των παρεμβάσεων, αλλά κυρίως η αγανάκτηση και η αγωνία των γυναικών που πήραν το λόγο από την Αφρική, την Ασία, τη Λατινική Αμερική μέχρι τις ΗΠΑ ανέδειξε τις προτεραιότητες που βάζουν οι γυναίκες στον αγώνα τους.

Τα συμπεράσματα όλων των τραπεζιών διαβάστηκαν στην ολομέλεια του συνεδρίου.

Η ΟΓΕ με την ολιγάριθμη αντιπροσωπεία της κατάφερε να παρέμβει και σε δύο ακόμη τραπέζια, αυτό της κρατικής τρομοκρατίας και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, αναπτύσσοντας τις θέσεις της οργάνωσης.

Ανάμεσα στις λίγες χώρες που χαιρέτισαν στην ολομέλεια του συνεδρίου ήταν και η ΟΓΕ.

Επίσης ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα που της έγινε να χαιρετίσει από την εξέδρα τους χιλιάδες συγκεντρωμένους στη μεγάλη διαδήλωση που διοργάνωσε η κυβέρνηση για την επέτειο της απόκρουσης από το λαό της Βενεζουέλας, το 2002, της ανατροπής της κυβέρνησης Τσάβες.

Θεωρούμε, επίσης, σημαντικό το γεγονός ότι η ΟΓΕ μέσα σ' αυτές τις δύσκολες συνθήκες ανέλαβε το συντονισμό του Ευρωπαϊκού Γραφείου και η ΠΟΓΟ της Κύπρου τη μία αντιπροεδρία από τις πέντε. Το στοίχημα είναι ακριβό, αλλά πολύ σημαντικό. Το ευρωπαϊκό κομμάτι της ΠΔΟΓ πρέπει να δυναμώσει και αριθμητικά, αλλά και ποιοτικά.

Το συνέδριο έληξε, αλλά ο απόηχος συνοδεύει την κάθε αντιπροσωπεία στη χώρα της.

Οι γυναίκες του καθημερινού μόχθου αποτελούν μια σημαντική κοινωνική δύναμη, που πρέπει να αποτελέσει το ρυάκι που θα συναντήσει το μεγάλο ποτάμι των ταξικών δυνάμεων και όλων των αντιιμπεριαλιστικών κοινωνικών κινημάτων σε κάθε χώρα χωριστά και σε διεθνές επίπεδο. Αυτό φοβάται και υπολογίζει ο ιμπεριαλισμός, αυτό είναι το αντίπαλο δέος, αυτός είναι ο μονόδρομος για τους εργαζόμενους και τις εργαζόμενες όπου Γης. Να ανατρέψουν της εκμετάλλευση, να διαφεντέψουν τα υλικά και τα πνευματικά αγαθά που παράγουν και να επιβάλουν την ειρήνη.