Μια διδακτική ιστορία...
Τρίτη 8 Μάη 2007

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πέρυσι το καλοκαίρι οι δυνάμεις της «Νομαρχιακής Αγωνιστικής Συνεργασίας» και της «Συμπαράταξης για την Αθήνα» μαζί με αγωνιστικούς συνδυασμούς των δήμων της παραλίας του Σαρωνικού, είχαν προχωρήσει σε δυναμικές κινητοποιήσεις, «ανοίγοντας» για τέσσερις συνεχόμενες Κυριακές τις πόρτες παραλιών που λυμαίνονται επιχειρηματίες (κάτι για το οποίο έχουν συμφωνήσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) για να μπορεί όλος ο κόσμος να κάνει ένα μπάνιο στη θάλασσα, χωρίς να πληρώνει το τσουχτερό εισιτήριο των 5,7 ή ακόμα και 15 ευρώ.

Μία από τις παραλίες ήταν και αυτή του Αλίμου. Τότε, ορισμένοι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής που δεν πλήρωναν εισιτήριο, ως δημότες Αλίμου, αντιδρούσαν που έβλεπαν... την κίνηση αυτή και δυσανασχετούσαν, θεωρώντας ότι είναι «δίκαιο» να πληρώνουν όλοι οι υπόλοιποι κάτοικοι του Λεκανοπεδίου και εκείνοι να μπαίνουν δωρεάν. Κι όταν στελέχη της ΝΑΣ, τους έλεγαν ότι πρέπει και εκείνοι να αγωνιστούν για το δικαίωμα στη δωρεάν πρόσβαση στις ακτές, γιατί θα 'ρθει η ώρα που θα αναγκαστούν να πληρώσουν, εκείνοι «σφύριζαν» αδιάφορα...

Ενα χρόνο μετά λοιπόν, ο επιχειρηματίας που εκμεταλλεύεται την πλαζ στον Αλιμο, επέβαλε εισιτήριο και στους μόνιμους κατοίκους Αλίμου... Και τώρα διαμαρτύρονται - και καλά κάνουν - για το μέτρο αυτό που μοιραία θα επέβαλε κάποτε ο επιχειρηματίας. Καλό θα ήταν βέβαια, να συνειδητοποιήσουν - και τώρα ακόμα δεν είναι αργά - ότι χωρίς αγώνα συλλογικό και όχι μόνο, όταν θίγεται το προσωπικό συμφέρον, δε γίνεται τίποτα.