Η ΕΣΑΚ ΔΕΕ φέρνει μπροστά στις ευθύνες τους τις δυνάμεις εκείνες που κυριαρχούν στο χώρο των εκπαιδευτικών. Οπως σημειώνει, η ΔΑΚΕ, μετά και την ανάδειξη του πολιτικού της φορέα στην εξουσία, «ανέλαβε το ρόλο να λειτουργεί απροκάλυπτα σαν φερέφωνο των κυβερνητικών επιλογών, αυθεντικός, με άλλα λόγια, εκφραστής του κυβερνητικού συνδικαλισμού, δικαιολογώντας τα αδικαιολόγητα», φτάνοντας στο σημείο, όπως τονίζεται στη διακήρυξη, «στους πρόσφατους αγώνες να ασκεί πιέσεις, εκβιασμούς, ακόμα και ανοιχτή απεργοσπασία».

Οπως σημειώνεται, στον πρόσφατο και αποφασιστικό αγώνα των χιλιάδων εκπαιδευτικών της πρωτοβάθμιας οι ηγετικές δυνάμεις (ΠΑΣΚ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ) που τον διαχειρίστηκαν «δεν ανέδειξαν κανένα από τα κρίσιμα ζητήματα των αντιδραστικών αλλαγών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση». «Αντίθετα, σημειώνει η ΕΣΑΚ ΔΕΕ, έδωσαν μάχη στις ΓΣ να μην περάσουν οι προτάσεις μας για κατάργηση της ευέλικτης ζώνης, απόσυρση των νέων βιβλίων και καταδίκη της αποκέντρωσης». «Και αυτό είναι φυσικό, τονίζει, αφού οι δυνάμεις αυτές τόσο στη ΔΟΕ, όσο και στην ΟΛΜΕ (ΠΑΣΚ, ΑΓ. ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ), πέρα από μικροδιαφορές συμφωνούν τελικά με τα ταξικά αυτά μέτρα, τα οποία θεωρούν θετικά, με την προϋπόθεση να συμβεί το ακατόρθωτο, να αποσυνδεθεί το σχολείο από τις επιχειρήσεις και την αγορά, από την οικονομική του δηλαδή βάση»!

«Εκτός όμως από τις θέσεις και στο πεδίο της δράσης είναι ολοφάνερη η προσπάθεια των πλειοψηφιών στις εκπαιδευτικές ομοσπονδίες να στρέψουν την αγανάκτηση και τις αγωνιστικές διαθέσεις του κλάδου σε ανώδυνα για το σύστημα κανάλια», τονίζει η ΕΣΑΚ ΔΕΕ, σημειώνοντας ότι «η στάση του σκεπτικισμού, της αναβλητικότητας και της αποστασιοποίησης από τους αγώνες των άλλων κομματιών της εκπαίδευσης χαρακτηρίζει σε κάθε περίπτωση τη δράση των δυνάμεων της πλειοψηφίας των ΔΣ σε ΟΛΜΕ - ΔΟΕ». «Το χειρότερο απ' όλα είναι ότι οι ηγεσίες αυτές καλλιεργούν τη λογική που θέλει τον καθένα στο κουτάκι του (εδώ οι νηπιαγωγοί, εκεί οι δάσκαλοι, αλλού οι καθηγητές των τεχνικών ειδικοτήτων, των καλλιτεχνικών μαθημάτων ή των ειδικοτήτων στην πρωτοβάθμια και παραπέρα οι φοιτητές, οι μαθητές κλπ.), μια λογική που δε βοηθά τους εκπαιδευτικούς να ξεφύγουν από τη στενή κλαδική αντίληψη και τις συντεχνιακές της εξάρσεις, για να συνειδητοποιήσουν επιτέλους ότι κοινά είναι τα προβλήματα, κοινοί πρέπει να γίνουν και οι αγώνες για τη λύση τους».

«Με άλλα λόγια, οι δυνάμεις αυτές δε θέλουν και δεν μπορούν ούτε το πανεκπαιδευτικό μέτωπο να συγκροτήσουν, πολύ δε περισσότερο το παλλαϊκό, σε συντονισμό με το ταξικό εργατικό κίνημα, που είναι βασική προϋπόθεση για ουσιαστικές κατακτήσεις και ανατροπές. Γι' αυτό και η αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων με την υπερψήφιση των ψηφοδελτίων της ΕΣΑΚ - ΔΕΕ και των άλλων σχημάτων που στηρίζει το ΠΑΜΕ γίνεται στις μέρες μας αναγκαία όσο ποτέ».

«Στη μάχη ενάντια στην πολιτική ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΠΑΣΟΚ - ΕΕ δεν μπορεί να υπάρξει μέσος δρόμος. Στη συνολική επίθεση που δεχόμαστε, χρειάζεται συνολική αντεπίθεση με θέσεις που να χτυπούν στην καρδιά την αντιλαϊκή - αντιεκπαιδευτική πολιτική και στόχους πάλης που να ανταποκρίνονται στις ανάγκες και στις δυνατότητες της εποχής, ενάντια στη μοιρολατρία των μικροβελτιώσεων, στο όνομα του ρεαλισμού και του παγκόσμιου αρνητικού συσχετισμού. Χρειάζεται ακόμη η ενότητα όλων των εκπαιδευτικών ανεξάρτητα από εργασιακή σχέση και χώρο δουλιάς, η ενότητα τελικά όλων των εργαζομένων στη βάση των κοινών συμφερόντων της τάξης τους και όχι ο κατακερματισμός τους σε κατηγορίες και ομάδες αντικρουόμενων μικροσυμφερόντων. Την αντίληψη αυτή ήρθε να κάνει πράξη η ίδρυση του πανελλαδικού ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών και να αντιπαραθέσει τη σφυρηλάτηση της ταξικής ενότητας στη βάση των αιτιών των προβλημάτων για τη λύση τους, σε κάθετη αντίθεση με τη θολή και ρευστή "ενότητα" πάνω στο πρόβλημα και μόνο», τονίζει η ΕΣΑΚ ΔΕΕ, σημειώνοντας ότι «την ενότητα αυτή υλοποιεί το ΠΑΜΕ μέσα από τη βαθύτερη ταξική και πολιτική συνειδητοποίηση των εκπαιδευτικών στην κοινή δράση με την υπόλοιπη εργατική τάξη και όλο το λαό».

«Σ' αυτή την κατεύθυνση το ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών είναι το μόνο που μέσα στις μάχες του παρατεταμένου εκπαιδευτικού αγώνα πάλεψε ανυποχώρητα, με συνέπεια και προοπτική για να ενισχυθεί η αποτελεσματικότητά του. Πρόβαλε ένα πλαίσιο ικανό να αποκαλύψει το βάθος του εκπαιδευτικού προβλήματος και να συσπειρώσει ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις με ιδιαίτερη επιμονή στα ζητήματα της αποκέντρωσης, καθώς και όλων των κινήσεων που την προετοιμάζουν, ευέλικτη ζώνη, αξιολόγηση των σχολικών μονάδων, πόρισμα ΕΣΥΠ για δευτεροβάθμια. Ηταν το μόνο που απαίτησε την απόσυρση των νέων βιβλίων ξεσκεπάζοντας το βαθιά αντιπαιδαγωγικό, αντιεπιστημονικό, αντιδραστικό χαρακτήρα τους και τη σχέση τους με το "ευέλικτο" σχολείο. Ανέπτυξε πολύμορφες πρωτοβουλίες ενημέρωσης γονιών - εργαζομένων και συντονισμού με το ταξικό εργατικό κίνημα».

Η ΕΣΑΚ ΔΕΕ θυμίζει ότι με απόφαση του ΠΑΜΕ προκηρύχτηκε για πρώτη φορά - μετά τη μεταπολίτευση - απεργία σε εργατικά συνδικάτα και ομοσπονδίες (11/10/2006), που ανήκαν σε αυτό, με αιτήματα αποκλειστικά για την Παιδεία. «Η λυσσαλέα επίθεση και κατασυκοφάντηση που δέχεται το ΠΑΜΕ, ως δήθεν περιχαρακωμένο, εξωπραγματικό και διασπαστικό, από όλες τις άλλες δυνάμεις, δε μας πτοούν», τονίζεται στη διακήρυξη. «Επιμένουμε στην ενότητα της αντίστασης και της ρήξης και όχι της υποταγής. Διασπαστές είναι αυτοί που θέλουν την εκπαίδευση χίλια κομμάτια και τους εκπαιδευτικούς να αγωνίζονται ασυντόνιστα μεταξύ τους και με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα. Δεν πρόκειται να τους ακολουθήσουμε στο δρόμο της ηττοπάθειας και του συμβιβασμού. Εμείς θα εξακολουθούμε να πορευόμαστε στο δρόμο της αντεπίθεσης, με θέσεις και διεκδικήσεις που να κλονίζουν την κοινωνική βάση αυτής της εκπαίδευσης, γιατί αυτός είναι ο μόνος νικηφόρος. Είμαστε υπέρ του ανατρεπτικού νεοτερισμού και ενάντια στις "ανανεώσεις" του γερασμένου συστήματος»!