«Οι λογοτεχνικές τους φιλοδοξίες ήταν μια πολιτική εκστρατεία ή, ακριβέστερα, μια στρατιωτική επιχείρηση. Ηταν αποφασισμένοι να γκρεμίσουν τα τείχη της ανωνυμίας, ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο το οποίο μετά βίας κατάφερναν να υπερπηδήσουν κάποιοι ολίγοι που θεωρούνταν προνομιούχοι. Υπήρχαν λαμπερά αστέρια στο λογοτεχνικό στερέωμα, τύποι που μέσα σε μια νύχτα γίνονταν πάμπλουτοι με βιβλία κάκιστα, προωθημένοι από τον εκδοτικό οίκο, τα ένθετα των εφημερίδων, το μάρκετινγκ, τα λογοτεχνικά βραβεία, τις φρικτές ταινίες και τις πληρωμένες θέσεις στις βιτρίνες των βιβλιοπωλείων. Και όλα αυτά φάνταζαν στα τραπέζια των μπαρ σαν ασφυκτικό πεδίο μάχης, το οποίο έπρεπε να διασχίσει ο συγγραφέας όχι πλέον κατά την περιπέτεια της γραφής, μολονότι μερικοί ξεκινούσαν από εκεί, αλλά αμέσως μετά την ολοκλήρωσή της. Οι εκδότες παραπονούνταν για την ένδεια καλών βιβλίων, οι συγγραφείς για τα "σκουπίδια" που δημοσίευαν οι μεγαλοεκδότες και ο καθένας είχε ένα παράπονο που τον γέμιζε αγανάκτηση, μια δικαιολογία για την αποτυχία του, μια ανέλπιδη φιλοδοξία. Στο Μπουένος Αϊρες τα βιβλία είχαν γίνει το επίκεντρο ενός πλασματικού πολέμου στρατηγικής, ταλέντου προβολής και εξουσίας».

Από το βιβλίο «ΤΟ ΧΑΡΤΙΝΟ ΣΠΙΤΙ» του Κάρλος Μαρία Ντομίνγκες, εκδ. Πατάκη