Σε καθοριστικό ζήτημα για να λυθούν τα μεγάλα προβλήματα που ταλανίζουν τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου, αναδεικνύεται το θέμα της ιδιοκτησίας και της εμπορευματοποίησης της γης, πάνω στο οποίο, σε τελική ανάλυση, προσκρούουν οι προσπάθειες για την όποια ανακούφιση της Αττικής και όχι μόνο. Αναδεικνύεται δηλαδή, σε κομβικό παράγοντα το ζήτημα της ιδιοκτησίας και εμπορευματοποίησης της γης στον τομέα της κατοικίας και της χωροταξίας - δόμησης, που επιβάλλει η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση, η εμπορευματική εκμετάλλευση, η αύξηση της κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, των τραπεζών.

Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει πρόβλημα που δεν ακουμπάει το πρόβλημα της γης, π.χ. η διαχείριση των απορριμμάτων και του νερού, η χάραξη νέων δρόμων, τα αντιπλημμυρικά έργα, η αντισεισμική θωράκιση, η ανάγκη για ελεύθερες ακτές, η προστασία των δασών, η υπεράσπιση των ελεύθερων χώρων, η δημιουργία νέων ελεύθερων χώρων. Η γενική τάση είναι η απελευθέρωση της δημόσιας γης από όποιες δεσμεύσεις, προς όφελος του κεφαλαίου.

Στα εγκλήματά τους σε βάρος της Αττικής, σε βάρος της Ελλάδας γενικά, που έγιναν τουλάχιστον από το 1974 και μετά, οι κυβερνήσεις του δικομματισμού και η ντόπια πλουτοκρατία μεταχειρίζονται το λαϊκό παράγοντα ως συνένοχο. Εκ του πονηρού βεβαίως, για να κρύψουν τις κυρίες ευθύνες και να παραπλανήσουν για άλλη μια φορά.

Είναι γεγονός ότι για να προχωρήσουν στη ληστεία και την εμπορευματοποίηση της γης, για να περάσει η αντιλαϊκή πολιτική στη χρήση της γης, έπρεπε να δώσουν κάποιο αντίτιμο, ή αντίδωρο και στον λαϊκό παράγοντα. Εμπορεύτηκαν και καπηλεύτηκαν υπαρκτά λαϊκά προβλήματα και ανάγκες για να δώσουν δήθεν λύσεις, να εξασφαλίσουν ταυτόχρονα την απαιτούμενη εκλογική πελατεία.

Αντί δηλαδή να λύσουν το πρόβλημα της λαϊκής κατοικίας με ευθύνη του κράτους, αντί να πάρουν την ευθύνη του σχεδιασμού και του κόστους των υποδομών, προτίμησαν την πολιτική των αντιπαροχών, που οδήγησε στην τσιμεντοποίηση, στην άναρχη δόμηση, στα αυθαίρετα για την πρώτη λαϊκή κατοικία, και στη συνέχεια στα αυθαίρετα για τα πιο υψηλά εισοδήματα. Κατέφευγαν στα μπαζώματα, στη χάραξη δρόμων εκεί που δε χρειάζονται υψηλό τίμημα για απαλλοτριώσεις, εκεί που συνέφερε την πλουτοκρατία. Το κυριότερο, με το θεσμικό πλαίσιο που και τα δύο κόμματα διαμόρφωσαν, έκαναν σκόπιμους διαχωρισμούς περιοχών σε εντός και εκτός σχεδίου, προχώρησαν σε απανωτούς χαρακτηρισμούς και αποχαρακτηρισμούς σε δασικές και μη δασικές εκτάσεις.

Εκλειναν σκόπιμα τα μάτια στις αυθαιρεσίες που έκαναν οι διάφοροι οικοπεδικοί συνεταιρισμοί και οι κατασκευαστικές εταιρείες που άρχισαν να δημιουργούνται, οι οποίες συνήθως παρέκαμπταν τους νόμους, οξύνοντας το πρόβλημα. Η λογική για προστατευμένες και μη περιοχές υποτάσσεται στο κέρδος.

Κάτω από αυτό το πρίσμα το ΚΚΕ, ενώ δεν παύει να διεκδικεί ελεύθερους χώρους, πράσινο, ελεύθερες ακτές και δρόμους χωρίς διόδια, σύγχρονες υποδομές, ταυτόχρονα καλεί τους εργαζόμενους να σκεφθούν και το αύριο: ότι όσο αγοράζεται και πουλιέται η γη τόσο θα υπάρχει το πρόβλημα της κερδοσκοπίας που στηρίζεται στη συγκυριακή αύξηση ή μείωση των τιμών. Προοπτική θα υπάρξει μόνο όταν δημιουργηθούν οι πολιτικές προϋποθέσεις για την κοινωνικοποίηση της γης, και ταυτόχρονα εξασφάλιση του δικαιώματος κάθε οικογένειας να έχει τη δική της πρώτη σύγχρονη κατοικία, με όρους ασφάλειας και προστασίας περιβάλλοντος, όπως και το δικαίωμα της δεύτερης κατοικίας για λόγους παραθερισμού, ταυτόχρονα με τη διασφάλιση ότι δε θα υπάρχει οικογένεια, εργαζόμενος, που δε θα απολαμβάνει το δικαίωμα παραθερισμού, αναψυχής κλπ.