Στην Πειραιώς 260 ο φημισμένος βελγικός θίασος «Needcompany» παρουσιάζει (σήμερα, αύριο και τη Δευτέρα, 9μμ) την παράσταση «Το δωμάτιο της Ισαβέλλας», αποτελούμενη από λόγο, χορό, τραγούδι, μουσική, σε σκηνοθεσία του Γιαν Λόουερς. Την 94χρονη τυφλή Ισαβέλλα υποδύεται η Βίβιαν ντε Μουγιάνκ. Συμμετέχουν εννέα ακόμη ερμηνευτές. Το έργο διηγείται ότι το δωμάτιο της τυφλής και την ίδια κυριεύει ένα ψέμα, η εξωτική εικόνα ενός πρίγκιπα της ερήμου - του φυσικού πατέρα της - που εξαφανίστηκε σε μια αποστολή στην Αφρική. H Ισαβέλλα, αναζητώντας τον φυσικό πατέρα της, αντί της Αφρικής, καταλήγει σε ένα δωμάτιο στο Παρίσι. Η ζωή της Ισαβέλλας διατρέχει όλον τον 20ό αιώνα: Τους δυο Παγκόσμιους Πολέμους, τη Χιροσίμα, την αποικιοκρατία, τη μοντέρνα τέχνη, δημιουργούς όπως ο Τζέιμς Τζόις και ο Πικάσο, αλλά και τον άντρα που αγάπησε, ο οποίος επιβίωσε από τους πολέμους και την ατομική βόμβα στη Χιροσίμα, αλλά τελικά τρελάθηκε.
Η Ισαβέλλα εξιστορεί τη ζωή της, «ζωντανεύοντας» πρόσωπα πολύ σημαντικά στον 20ό αιώνα (διανοητές, συγγραφείς, εικαστικούς καλλιτέχνες κ.ά.). Η μουσική και η γλώσσα αποτελούν δομικά στοιχεία του θεάτρου του Λόουερς. Η μουσική δίνει την αίσθηση της γιορτής. Η γλώσσα συνδέεται με τη δύναμη και την επιθυμία, ενώ το τραγούδι ωθεί τη γλώσσα πέραν των ορίων της. Η μουσική, φαινομενικά, υπάρχει έμμεσα, ουσιαστικά όμως κυριαρχεί στα πάντα, καθορίζει τα συναισθήματα. Ο σκηνοθέτης θέλει μια θεατρική ιεροτελεστία, όπως συμβαίνει όταν οι άνθρωποι μαζεύονται και τραγουδούν.
Η Ισαβέλλα δεν κλαίει, δεν είναι θλιμμένη. Παρότι έχει χάσει τους αγαπημένους της, δεν αισθάνεται απώλεια, ούτε θλίψη, ούτε οργή. Με την Ισαβέλλα ο σκηνοθέτης πειραματίζεται με τη φιλοσοφία του για τη ζωή και την ανθρώπινη ύπαρξη. Στο τέλος, η Ισαβέλλα αποστασιοποιείται από τα αντικείμενα στο δωμάτιό της, συνειδητοποιώντας τη βαθύτερη αλήθεια των πραγμάτων. Ο Λόουερς δημιουργεί τα έργα του βασιζόμενος πάνω στο ίδιο μοτίβο ενός συνεχώς επαναλαμβανόμενου ψέματος: Το ψέμα της φαντασίας ως απάντηση στο ψέμα της πραγματικότητας, ως την τελική συνειδητοποίηση ότι η ευτυχία μπορεί να γραφτεί μόνο με τα γράμματα μιας νεκρής γλώσσας.