Ολο αυτό το συνονθύλευμα ακραίων δηλώσεων, αντικομμουνιστικής υστερίας και ακροδεξιάς στη ρίζα της παραφιλολογικής αξίας, έχει μια προμετωπίδα. Εχει ένα γερό κάδρο νοηματικό που εμφανίζεται σχεδόν παντού, τραβώντας την προσοχή από το περιεχόμενο του ...πίνακα της πολιτικής. Λέγεται κι ακούγεται ως «αθώα» λέξη: Το σύστημα. Προσοχή, σύντροφοι, γιατί η παγίδα αυτή όχι απλώς καλά κρατεί, αλλά και εγκλωβίζει μάζες με τη μέθοδο της εκλογικευμένης τρομοκρατίας.
Το σύστημα νέτο σκέτο, χωρίς τον προσδιορισμό καπιταλιστικό, απενοχοποιείται ως έννοια. Περιβάλλεται τη μεταφυσική σχεδόν λεοντή του φαινομένου που δεν παράγεται από ανθρώπους αλλά από δυνάμεις υπέρτερες και ανεξέλεγκτες.
Ερχεται, λοιπόν, ο συνασπισμίτης και πλασάρει τον... αριστερό ηρωισμό τού παρκαρισμένου γερά στο σύστημα ανθρώπου, ο οποίος όμως διαφωνεί με τη θέση πάρκινγκ που κατέχει. Το σύστημα δεν παλεύεται, σου λέει ο λάγνος των ευκαιριών που του παρέχει αυτό καθαυτό το προσαρμοστικό του ταλέντο. Και καλεί τους πολίτες να βολευτούν με σημαία την... πρωτοτυπία: Δηλαδή να παίξει στο καλό χρηματιστήριο. Να διαλέξει (;) το καλό αφεντικό (;). Να δράσει στην καλή Ευρωπαϊκή Ενωση (;) κλπ. Εδώ, σε αυτή τη διάσταση, η αριστερά εκλαμβάνεται ως ένεση ζάχαρης στην «πίκρα» του συστήματος.
Απ' την άλλη, καθόλου αντίθετη πολιτικώς πλευρά δήθεν εχθρική του συστήματος, εμφανίζεται ο καρατζαφέρειος λαϊκισμός. Αυτός αντιμετωπίζει το «πανίσχυρο» σύστημα ωσάν το καταραμένο φίδι που ο κάθε πολίτης οφείλει να χτυπήσει με το δόρυ του Αϊ-Γιώργη. Εδώ η διαφωνία δεν είναι για το παρκάρισμα των συνειδήσεων στο σύστημα. Είναι για την εκμετάλλευση των θέσεων παρκαρίσματος από τους μάγκες πορτιέρηδες της εξουσίας.
Ούτε για μια χούφτα δολάρια, ούτε για μια θέση πάρκινγκ στο σύστημα. Μόνο για την ανατροπή του ο αγώνας.