Ξεκίνησε ως μια συναυλία και έγινε μια τριήμερη μουσική γιορτή, πλημμυρισμένη από αγαπημένα τραγούδια και πολλούς, πολλούς φίλους... Ο λόγος για το συναυλιακό τριήμερο του Φίλιππου Πλιάτσικα, στο Λυκαβηττό, που ολοκληρώνεται σήμερα, και στο οποίο ανταποκρίθηκαν τουλάχιστον 20.000 θεατές. Το πρώτο μέρος της συναυλίας, με τη συμμετοχή της Ορχήστρας Σύγχρονης Μουσικής της ΕΡΤ, είναι μείξη κλασικού και ροκ ήχου, ενώ το δεύτερο αμιγώς ροκ. Τα τραγούδια, από την εποχή των «Πυξ Λαξ» μέχρι τον τελευταίο προσωπικό του δίσκο «Ομνια», μοιράστηκαν ανάλογα με το ύφος τους. Αμέσως μετά το Λυκαβηττό, ο Φίλιππος Πλιάτσικας θα δώσει συναυλίες σε όλη την Ελλάδα παρέα με τον Βασίλη Καζούλη.

«Ξεκινήσαμε για μία συναυλία, όμως ο κόσμος αποφάσισε να γίνει μια τριήμερη γιορτή», λέει ο Φ. Πλιάτσικας. «Αυτό που συμβαίνει τόσο με το Λυκαβηττό όσο και με τον καινούριο δίσκο μου "Ομνια", με έχει εκπλήξει πολύ ευχάριστα. Δεν είναι απλό πράγμα ο κόσμος να δείχνει τέτοια κραυγαλέα απόδειξη της αγάπης του, όχι μόνο για τα τραγούδια μου αλλά και για ένα μουσικό είδος που υποτίθεται ότι δεν είναι αυτό που ακούγεται. Για μένα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση αυτό που συμβαίνει. Μια απόδειξη για τις επιλογές του κόσμου, ο οποίος ψάχνει να βρει κάτι διαφορετικό από αυτό που υποτίθεται ότι τον ενδιαφέρει και καταναλώνει. Τελικά, ίσως να μην είναι έτσι όπως επί μακρό διάστημα κάποιοι θέλουν να μας πείσουν. Οτι το μόνο που ενδιαφέρει τον κόσμο είναι εκείνο το είδος τραγουδιού, που υπερπροβάλλεται για πολλά χρόνια από παντού, από το δισκογραφικό και το υπόλοιπο κύκλωμα (μάρκετινγκ, κλπ.). Βλέπω κάτι που το έχω ξαναζήσει με τους "Πυξ Λαξ", ότι τελικά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μπορώ να πω, όπως και κάποιοι άλλοι της δικής μας μουσικής σκηνής, ότι αυτό το πράγμα δεν είναι καν μια ισχυρή αντιπολίτευση, αλλά σε κάποιες περιπτώσεις ισχυρή πλειοψηφία. Γιατί να μη μιλάμε για πλειοψηφία όταν εκείνο που υπερπροβάλλεται δεν έχει καταφέρει ουδέποτε να παίξει τρεις συνεχόμενες βραδιές στο Λυκαβηττό ή να κάνει δισκογραφικά τα νούμερα που έκαναν κάποιοι δίσκοι των "Πυξ Λαξ";».

-- Μια πλειοψηφία, όμως, που την αγνοούν αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις στη δισκογραφία...

-- Επειδή αυτή η πλειοψηφία δεν κραυγάζει, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Αν κλείσεις σε ένα δωμάτιο 100 ανθρώπους και οι 40 ουρλιάζουνε δε σημαίνει ότι είναι περισσότεροι, επειδή οι 60 είναι σιωπηλοί. Αυτό δεν είναι κάτι που μεταφράζεται στις κάλπες, στο πολιτικό μας σύστημα και στην ψηφοφορία, γιατί οι κάλπες σε τελική ανάλυση είναι δωρεάν. Δεν πληρώνει κανείς για να πάει να ψηφίσει.

-- Πληρώνει καθημερινά τη λάθος επιλογή του.

-- Δυστυχώς, δεν το καταλαβαίνει. Αυτό που καταλαβαίνει στο υπόλοιπο κοινωνικό επίπεδο είναι εκείνο για το οποίο πληρώνει. Στην ψηφοφορία δεν αντιλαμβάνεται πόσα πολλά πληρώνει...

Αναφερόμενος στο «Ομνια» ο Φ. Πλιάτσικας λέει: «Ο δίσκος έκανε μια μεγάλη έκρηξη μέσα στους πρώτους τέσσερις μήνες κυκλοφορίας του. Κάτι ανάλογο είχε συμβεί με το "Μοναξιά μου όλα" των "Πυξ Λαξ". Νομίζω ότι υπάρχουν χρονικές περίοδοι που ο κόσμος, χωρίς να μπορεί να στο πει, διψάει για κάτι. Αν εκείνη τη στιγμή κάποιος από εμάς που κάνουμε τέχνη, οποιασδήποτε μορφής, αντιληφθούμε τι ζητάει ο κόσμος και αυτό συμπίπτει με τα δικά μας θέλω - δεν μπορείς να το κάνεις επειδή το θέλει ο κόσμος - τότε έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση όπως το "Ομνια"».

-- Αυτό σχετίζεται με τη μουσική ή με τα μηνύματα των τραγουδιών; Το «Μοναξιά μου όλα» σήμερα δίνει τη θέση του στο «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα...».

-- Σχετίζεται με το σύνολο. Διαφωνώ με το διαχωρισμό μουσικής - στίχου. Το τραγούδι έχει και τα δύο στοιχεία και πρέπει ν' αντιμετωπίζεται σαν σύνολο.

-- Ο δίσκος στέλνει κοινωνικά μηνύματα σε μια εποχή που το τραγούδι φαίνεται ν' απέχει από το να είναι κινητήρια δύναμη κοινωνικής ευαισθησίας και αφύπνισης...

-- Ακόμη και την τελευταία εικοσαετία που δεν υπάρχουν μεγάλα κοινωνικά κινήματα για να στηρίξουν ένα κοινωνικό τραγούδι και παρά το ότι το κύκλωμα της δισκογραφίας εξετάζει με μεγάλη καχυποψία τέτοιου είδους τραγούδια πριν κυκλοφορήσουν, έχει αποδειχτεί ότι ο κόσμος εξακολουθεί να τα έχει ανάγκη. Δεν ήταν λίγες οι φορές που με τους «Πυξ Λαξ» πριν βγάλουμε δίσκους υπήρχε ένα ολόκληρο δισκογραφικό κύκλωμα που τους έβλεπε με μισό μάτι, λέγοντας ότι δε θα έχουν εμπορική επιτυχία. Τελικά, σε κάθε δίσκο αποδεικνυόταν το αυτονόητο: Οτι όταν αποκωδικοποιείς την ενέργεια που λαμβάνεις από γύρω σου, από τις κραυγές των ανθρώπων, από αυτά που θέλουν να πουν και δε λένε και τα κάνεις τραγούδια μέσα από τη δική σου αλήθεια, ο κόσμος το αναγνωρίζει. Γιατί το έχει ανάγκη. Θα πρέπει αυτοί που διαχειρίζονται εδώ και χρόνια τη μουσική στη χώρα μας να βγουν λιγάκι από τα γραφεία τους στο δρόμο, να καταλάβουν ποια είναι η πραγματικότητα. Γιατί είναι πολύ κουραστικό να προσπαθείς να πείσεις για τα αυτονόητα όχι μόνο τις δισκογραφικές εταιρείες, αλλά ολόκληρο το κύκλωμα που ασχολείται με τη μουσική.