Και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Οι αποφάσεις για την αναδάσωση των περιοχών, που υπογράφουν κατ' εντολήν προφανώς των κυβερνήσεων, οι περιφερειάρχες, εξαιρεί χιλιάδες στρέμματα δασών και δασικών εκτάσεων, που έτσι αποχαρακτηρίζονται και ανοίγει ο δρόμος για την οικοπεδοποίησή τους.

Πίσω βέβαια από το «κόλπο» αυτό - που δεν εφαρμόστηκε φυσικά μόνο στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, ενώ τίποτε δεν αποκλείει να εφαρμοστεί και μετά τις πυρκαγιές της Πάρνηθας, του Πηλίου, του Κισάβου, της Σκιάθου κ.α. - δεν κρύβεται, παρά η πολιτική των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για την εμπορευματοποίηση της γης, ακόμη και του δημόσιου δασικού πλούτου, των ακτών των βιότοπων, κάθε περιοχής ιδιαίτερου φυσικού κάλλους της χώρας, απαραίτητων όχι μόνο και κυρίως για αισθητικούς λόγους, αλλά επειδή είναι σύμφυτες με την ίδια τη ζωή του λαού και τις ανάγκες του.

Πρόκειται για μια πολιτική που εξυπηρετεί μόνο τα άνομα συμφέροντα των καταπατητών, των εμπόρων γης, του μεγάλου κεφαλαίου. Μια πολιτική που, όπως είναι φυσικό, θα πυροδοτεί αναπόφευκτα όλο και νέους «φαύλους κύκλους» εμπρησμών το επόμενο διάστημα, με αποτέλεσμα στη θέση των καμένων δασών, που πλέον θα έχουν μεταβληθεί σε οικόπεδα - «φιλέτα», να ξεφυτρώνουν διαρκώς πανάκριβες βίλες ή να υλοποιούνται τα επενδυτικά σχέδια κάποιων μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι: πριν από 8 χρόνια το Δασαρχείο του Αιγάλεω διαχειριζόταν 10.000 στρέμματα δημόσιας γης. Σήμερα τα 8.000 έχουν περιέλθει στην ιδιοκτησία ιδιωτών και τα υπόλοιπα μόλις 2.000 στρέμματα αποτελούν δημόσια γη...

Η συγκλονιστική αποκάλυψη του «Ρ», ενισχύει το μαζικό λαϊκό κύμα οργής και αγανάκτησης, αλλά και απόφασης για δράση για την προστασία του περιβάλλοντος, που ξεσηκώθηκε αυθόρμητα αμέσως μετά την τραγωδία της οικολογικής καταστροφής του Εθνικού Δρυμού της Πάρνηθας. Ηρθε, όμως, και σε μια στιγμή όπου μια σειρά από επιχειρηματικούς ομίλους, αλλά και κάποιες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» επιχειρούν να εμφανιστούν ως γνήσιοι «φίλοι του περιβάλλοντος».

Είναι δυνατόν να πιστέψει κανείς στα σοβαρά ότι μία ομάδα 25 επιχειρηματικών και τραπεζικών ομίλων - τους οποίους έσπευσε η κυβέρνηση να χειροκροτήσει - επιθυμούν να αναλάβουν την αναδάσωση της Πάρνηθας, χωρίς να προσδοκούν παράπλευρα οφέλη ή χωρίς να εποφθαλμιούν την εφαρμογή κάποιων άλλων επιχειρηματικών σχεδίων - ακόμη και μέσα στα δάση - έχοντας εξασφαλίσει μάλιστα και την «έξωθεν καλή μαρτυρία»;

Μα όλοι όσοι ζουν σε αυτόν τον τόπο ξέρουν καλά πως το μεγάλο κεφάλαιο φυτεύοντας λίγα δεντράκια, επιχειρεί να ρίξει «στάχτη στα μάτια» του λαού, για να μην αντιληφθεί ότι όλο το υπόλοιπο διάστημα δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να χρησιμοποιεί το περιβάλλον ως ένα χρυσοφόρο εμπόρευμα, αλλά και ταυτόχρονα ως ένα χώρο εναπόθεσης των αποβλήτων από τις δραστηριότητές του.

Συγκεκριμένα:

• Το δήθεν «οικολογικό» μεγάλο κεφάλαιο δεν είναι αυτό που με τις περιβόητες Συμπράξεις Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα θέλει να χτίσει ξενοδοχεία ή να εκμεταλλευτεί με το λεγόμενο αγροτοτουρισμό από την Πίνδο και τον Ολυμπο μέχρι την παραμικρή ακτή, βραχονησίδα ή όλα τα άλλα μαγευτικά δημόσια οικοσυστήματα της χώρας;
• Τις επιθυμίες ακριβώς αυτές δε σπεύδει να ικανοποιήσει η κυβέρνηση με το περιβόητο Ειδικό Χωροταξικό Σχέδιο για τον Τουρισμό;
• Το μεγάλο κεφάλαιο δεν είναι αυτό που έχει κτίσει τα συγκροτήματα με τις πολυτελείς μεζονέτες στα καμένα της Πεντέλης, της Χαλκιδικής και αλλού;
• Το 2003 με νόμο που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ δινόταν το δικαίωμα στο καζίνο της Πάρνηθας να επεκταθεί στον Εθνικό Δρυμό της Πάρνηθας, με τον ίδιο νόμο προβλεπόταν και η χρηματοδότηση με 300.000 ευρώ το χρόνο της... προστασίας του Εθνικού Δρυμού από το ίδιο το καζίνο! (Αν αυτό δεν αποτελεί το άκρον άωτον της πρόκλησης και του εμπαιγμού, τότε τι άλλο είναι;).
• Ο Σύνδεσμος Εισαγωγέων και Αντιπροσώπων Αυτοκινήτων πρότεινε την περασμένη εβδομάδα ένα νέο γύρο απόσυρσης οχημάτων - με πρόσχημα την προστασία από το νέφος - αλλά με πραγματικό στόχο την αποκόμιση τεράστιων κερδών.

Είναι επίσης γεγονός ότι οι επιχειρηματικοί όμιλοι, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους και να εξυπηρετήσουν καλύτερα τις επιλογές τους, χρησιμοποιούν και τη δράση κάποιων ακτιβιστικών «μη κυβερνητικών οργανώσεων, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των μελών τους. Πολλές από τις «μη κυβερνητικές οργανώσεις» αναπτύσσουν σχέσεις με το μεγάλο κεφάλαιο, στα πλαίσια της λεγόμενης «κοινωνικής επιχειρηματικής δράσης» ή «εταιρικής κοινωνικής ευθύνης». Μέρος μιας πολιτικής υποταγήςτων εργαζομένων στις αυταπάτες ότι οι επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται τα πάντα για το κέρδος είναι και οι «σωτήρες» των «πληβείων». Για παράδειγμα:

• Στέλεχος της «μη κυβερνητικής οργάνωσης» WWF είναι ταυτόχρονα και ειδικός σύμβουλος του Γραφείου Περιβαλλοντικών Θεμάτων μεγάλης ελληνικής τράπεζας.
• Πρόεδρος του ελληνικού παραρτήματος της διεθνούς οργάνωσης «Greenpeace» είναι επιχειρηματίας, ο οποίος, εκτός των άλλων, εκμεταλλεύεται μαρίνες, οι οποίες βλάπτουν σοβαρά το περιβάλλον;
• Το ελληνικό παράρτημα της μεγαλύτερης «Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης» στον κόσμο συνεγάζεται με τραπεζικό όμιλο, από τον οποίο μάλιστα παίρνει και την ανάλογη... προμήθεια; Μάλιστα, στο πλαίσιο αυτής της συνεργασίας υπάρχει και πιστωτική κάρτα VISA με σήμα την... αρκούδα.
• Θυμίζουμε επίσης ότι πέρσι η «Μη Κυβερνητική Οργάνωση» «Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού» παρουσίασε μελέτη που άνοιγε το «παράθυρο» για την εκμετάλλευση του δημόσιου κτήματος Τατοΐου από ιδιωτικό φορέα διαχείρισης, ο οποίος, εκτός των άλλων, θα έβαζε εισιτήριο εισόδου στο λαό για κάθε επίσκεψη και θα χρησιμοποιούσε τα κτίσματα για ξενοδοχείο πολυτελείας!

Το ίδιο, όμως συμβαίνει και διεθνώς, όπου «πράσινες» οργανώσεις, αφού κατορθώνουν αρχικά να συγκινήσουν την κοινή γνώμη με τη δράση ακτιβιστών μελών τους, στη συνέχεια νοθεύουν το περιεχόμενό τους, αναπροσανατολίζουν τους στόχους τους και τελικά συμπλέουν με τις στρατηγικές επιλογές του μεγάλου κεφαλαίου.

Αρκεί να θυμίσουμε το ρόλο που έπαιξαν οι διάφορες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» στο τεράστιο θέμα του «φαινομένου του θερμοκηπίου», όταν πριν και κατά τις διαπραγματεύσεις για την υπογραφή του Πρωτοκόλλου του Κιότο κατάγγελναν τις πολυεθνικές, ενώ στο τέλος κατέληξαν μέσα από τη λογική του «μη χείρον βέλτιστον», να αναγνωρίζουν τη... φιλοπεριβαλλοντική και φιλάνθρωπη δράση του μεγάλου κεφαλαίου.

Ολοι πλέον ξέρουμε πού κατέληξε αυτή η στάση: Στη φαρσοκωμωδία του «εμπορίου ρύπων», που εκτός από το ότι αποδείχτηκε εντελώς αναποτελεσματική για τη μείωση των αερίων θερμοκηπίου, δημιούργησε το Χρηματιστήριο ρύπων, μέσα από το οποίο γνώρισε νέα πεδία κερδοσκοπίας το μεγάλο κεφάλαιο.

Και τι να πούμε, βέβαια, για τον περιβόητο πρώην Αντιπρόεδρο των ΗΠΑ Αλ Γκορ, ο οποίος εσχάτως το παίζει «οικολόγος», περιφερόμενος ανά τον κόσμο - με τη βοήθεια και διαφόρων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων» - θέλοντας να κάνει τον κόσμο να ξεχάσει ότι ήταν στο επιτελείο μιας κυβέρνησης που βομβάρδισε ανηλεώς με βόμβες απεμπλουτισμένου ουρανίου τα Βαλκάνια, σπέρνοντας το θάνατο και προκαλώντας ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή...

Οι τελευταίες, λοιπόν, καταστροφές επιβεβαιώνουν ότι η μέχρι σήμερα ασκούμενη πολιτική γης εξυπηρετεί το κεφάλαιο, τις κατευθύνσεις της ΕΕ, τους μεγαλοκαταπατητές. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι η γενίκευση της εμπορευματοποίησης στη γη, ακόμη και με τη διαμεσολάβηση διαφόρων «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων», η συρρίκνωση της δημόσιας ιδιοκτησίας στη γη, ο περιορισμός της προστασίας και διαχείρισης των δασικών οικοσυστημάτων.

Πρόκειται για μια πολιτική από την οποία ο λαός δεν μπορεί να περιμένει απολύτως τίποτα άλλο από εμπρησμούς και τραγωδίες. Γι' αυτό και πρέπει να στραφεί στο ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που υπερασπίζεται τη δημόσια περιουσία, που δε βλέπει το περιβάλλον και τη γη ως εμπόρευμα, αλλά ως κοινωνική ιδιοκτησία.