Παπαγεωργίου Βασίλης |
Τα λευκά σύννεφα κρέμονταν ψηλά στον ουρανό σαν κουρτίνες. Στη λίμνη ήρεμα, γαλήνια λικνίζονταν οι κύκνοι. Πιο ψηλά οι πελαργοί γύριζαν στις φωλιές τους για να ζεσταθούν.
Με είχε καταβάλει μια απροσδιόριστη θλίψη, μια στενοχώρια, θα έφταιγε ο καιρός.
Και τότε ξαφνικά οι κύκνοι άρχισαν ένα άγριο κυνηγητό μεταξύ τους. Οι πελαργοί κι αυτοί άρχισαν να πετούν πάνω από τη λίμνη, η οποία έπαιρνε τώρα ένα όμορφο ροδαλό χρώμα!
Καλό σημάδι, σκέφτηκα. Να βγει ο ήλιος τώρα που σιγά - σιγά ερχόταν το βράδυ. Και τα κάθε είδους πτηνά που άρχισαν να δραστηριοποιούνται.
Μια απρόσμενη αισιοδοξία με συνεπήρε. Γύρω μου ήταν όλα λευκά. Ο ήλιος υποσχόταν ότι η αυριανή μέρα θα ήταν ηλιόλουστη, ζεστή. Ετσι, θα ζεσταίνονταν η καρδιά μου και οι καρδιές όλου του κόσμου. Απέκτησα, λοιπόν, την πεποίθηση πως ένα ευτυχισμένο μέλλον προμηνύεται για όλους μας, χωρίς πολέμους, χωρίς συγκρούσεις, χωρίς πικρίες.
Κοίταξα για άλλη μια φορά τη λίμνη, για να την χορτάσω, για να χορτάσω το τοπίο και στράφηκα να γυρίσω πίσω. Η επιστροφή ήταν τόσο ευχάριστη, που όταν έφτασα στο σπίτι, ήθελα να τους γεμίσω όλους φιλιά. Αύριο όλα θα είναι καλύτερα στην κοινωνία των ανθρώπων, των ζώων και πτηνών και προπάντων στην προσωπική ζωή του καθενός μας. Είθε να λάμπει πάντα ο Ηλιος της Δικαιοσύνης στον Πλανήτη μας!
Περιμένεις, περιμένεις το τρένο στους σταθμούς που αγαπάς, για να ταξιδέψεις στους σταθμούς που αγάπησες. Περιμένεις, αναμένεις, μα αυτό δεν έρχεται... Γιατί καθυστερεί δε γνωρίζεις.
Σκέφτεσαι μήπως ετοιμάζεται κι αυτό για να γυρίσεις σώος εκεί που υποσχέθηκες. Στους σταθμούς, από τους οποίους, όταν έφευγες, κοίταξες πίσω για να ξαναεπιστρέψεις.
Με μια βαλίτσα, ένα χάρτη για τις περιοχές που τυχόν έχουν αλλάξει, ένα ημερολόγιο και ένα μικρό καβαλέτο. Να ξαναζωγραφίσεις τα τοπία που αγάπησες και να τα κλείσεις μέσα σου για πάντα, για μια ζωή, για να γυρίσεις πιο «πλούσιος»!
Και να, ξάφνου, το τρένο καταφθάνει στο σταθμό! Θα σε μεταφέρει ανάμεσα από χαράδρες, βουνά, λουλούδια και κήπους, θα είναι ένα μακρύ ταξίδι και μακρύς ο γυρισμός στην «Ιθάκη».
Προσπάθησε, σαν τις μέλισσες, να συλλέξεις τα καλύτερα από τη «γύρη» των τόπων όπου θα πας. Πλούτισε το ημερολόγιό σου και τα κάδρα σου!
Μην σε τρομάξει η βροχή, το χιόνι ή ο καυτός ήλιος. Μείνε νηφάλιος. Με καθαρό μυαλό και καθαρή καρδιά! Και, προπάντων, μην ξεχάσεις να στρέψεις το κεφάλι προς τα πίσω, προς το σταθμό, πριν μπεις στο τρένο, για να μην ξεχάσεις να γυρίσεις πίσω!...
Γιατί εδώ είναι ο τόπος σου τώρα πια, εδώ ανήκεις, κι ας μην γεννήθηκες εδώ. Κράτησε μέσα σου τα τοπία, τη φύση, τους ανθρώπους και τις αναμνήσεις και ξαναγύρισε στον πιο φωτεινό τόπο του «Κόσμου», την Ελλάδα!
Γράψε κι εσύ τη δική σου ιστορία! Κυκλική είναι αυτή είτε γραμμική, κράτησε εκείνες τις στιγμές που σε στιγματίζουν και σε ωριμάζουν. Γιατί το δικό σου τρένο, όπως και του καθενός, πέρασε, περνάει και θα περάσει μέσα από δύσβατες περιοχές, ανάμεσα από βαλτώδεις τόπους, για να φτάσει στο τέλος στο σταθμό όπου θα καταλαγιάσεις.
Γιατί πάντα στις ίδιες πολιτείες θα γυρνάς και θα γερνάς. Γιατί πάντα, όπως οι ελέφαντες, θα επιστρέφεις στη σπηλιά που αγάπησες και έζησες τα πιο όμορφα χρόνια της ζωής σου!
Μακρύς ο δρόμος μα τόσο μαγευτικός, θεσπέσιος, παρά τις δυσκολίες, επειδή οι αγώνες πάντα θα συνεχίζονται και θα δικαιώνονται. Ο πιο μεγάλος και σημαντικός θα είναι, όμως, ο ίδιος ο αγώνας για Ζωή!
Μην παραπονιέσαι! Το τρένο της δικής σου ιστορίας και όλων είναι το πιο όμορφο μέσο για να οδηγηθείς εκεί που γαλουχήθηκες και εκεί που ανήκεις από τη στιγμή που άνοιξες τα μάτια σου σ' αυτόν τον «όμορφο» κόσμο... Καλό σου ταξίδι..!
Ηταν μια χαρούμενη συνάντηση. Επικρατούσε γλυκιά ατμόσφαιρα στο σπίτι την ηλιόλουστη Κυριακή. Κάτω από τους ήχους της μουσικής του Μίκη Θεοδωράκη, καθότανε στον ανοιχτόχρωμο καναπέ του σαλονιού των παππούδων της και κοίταζε τηλεόραση. Ξάφνου, η χαρούμενη μουσική δυνάμωσε! Οι νότες τη ζάλισαν και άρχισε να χτυπά χαριτωμένα παλαμάκια.
Εδειχνε τόσο όμορφη στα λευκορόζ ρουχαλάκια της που όλοι τη ζηλεύανε. Η θεία τη χάιδεψε απαλά στο μπράτσο. «Σήκω, κούκλα μου, να χορέψεις!». Εκείνη κατέβασε τα ποδαράκια της από τον καναπέ και ανασηκώθηκε στα γαλάζια παπουτσάκια της.
Εκανε μερικά βήματα και έτρεξε προς τον ελεύθερο χώρο του μεγάλου δωματίου. Εκεί γι' αυτήν ανοιγόταν η ευρύχωρη σκηνή. Αρχισε να λικνίζεται δεξιά και αριστερά και να χτυπά τοπ-τοπ τα ποδαράκια της. Οι παλάμες από τα χέρια της βγάζανε σπίθες!
Χόρεψε - χόρεψε με το ρυθμό της όμορφης, ζωντανής μουσικής και ξαφνικά έσκασε ένα λαμπερό χαμόγελο. Αυτό άστραψε σαν φλας και φώτισε όλο το χώρο, όλα τα πρόσωπα. Ηταν ευτυχισμένη και μια αληθινή πρωταγωνίστρια πάνω στην πρόχειρη αυτή σκηνή!
Η ευτυχία της ζωντάνεψε τη χαρά που είχε ήδη αρχίσει να καίει μέσα μας. Δακρύσαμε και πνίξαμε τα δάκρυά μας. Είναι η ζωή μας όλη! Είναι το άπιαστο όνειρο που όλοι περιμέναμε. Τη λένε Ιουλιέτα - Αγγελική... Εχει κάτι από τους ουράνιους Αγγέλους! Εχει κάτι από τον ουράνιο Ηλιο, ο οποίος πρέπει να υπάρχει πάντα, για να συνεχιστεί η ζωή στο μέλλον. Ενα καλύτερο μέλλον - αυτό είναι το όνειρο όλων μας! Αυτό είναι το όνειρο για τα παιδιά μας!! Για να υπάρχει πάντα Ηλιος, Ειρήνη, Καλύτερη Ζωή!!