Χοτζέτια, πλαστά συμβόλαια, καταπατητές, οικοδομικοί συνεταιρισμοί! Το δημόσιο δάσος της Πεντέλης βήμα - βήμα ξεπουλιέται, ιδιωτικοποιείται και τσιμεντοποιείται. Οι μεγάλες πυρκαγιές, που κατέστρεψαν το μεγαλύτερο μέρος τού άλλοτε καταπράσινου βουνού, άνοιξαν το δρόμο. Τώρα, στη θέση του δάσους, «φύτρωσε» τσιμέντο. Και όλα αυτά, υπό τη συνηγορία ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, που, όχι μόνο δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την κατάσταση που διαμορφώθηκε, αλλά αντιθέτως, με τους αντιδασικούς νόμους που αποφάσισαν, την ενέτειναν.

Η καταστροφική πυρκαγιά της περασμένης Πέμπτης στην Πεντέλη, ήταν μια ακόμη συνέχεια στο μπαράζ των φετινών πυρκαγιών σε ολόκληρη τη χώρα. Το άλλοτε καταπράσινο βουνό, είναι υπό... διεκδίκηση. Μία από τις πρόσφατες προτάσεις του ΚΚΕ ήταν να ανοίξει ο φάκελος Πεντέλη, ώστε να καταγραφεί όλη η διαδικασία με την οποία οικοπεδοποιήθηκαν οι περιοχές και συνεχίζεται έως σήμερα το έγκλημα. Επιπλέον, από τις 4 Ιούλη, αντιπροσωπεία της ΚΟΑ του ΚΚΕ είχε συνάντηση με τον γενικό γραμματέα Περιφέρειας Αττικής Χαρ. Μανιάτη, όπου του παρέδωσε συγκεκριμένες προτάσεις για την προστασία του Πεντελικού. Τίποτα δεν έγινε. Σήμερα, ο «Ρ» περιγράφει ακριβώς το πώς στήθηκε μια μεγάλη κομπίνα για να πάρουν στην κατοχή τους καταπατητές 50.000 στρέμματα δάσους.

Η Πεντέλη είναι ένα βουνό υπό ...διεκδίκηση. Η οικογένεια Ηλιόπουλου, παρουσιάζοντας τίτλους ιδιοκτησίας, από την εποχή το 1880, δικαιώθηκε από την ελληνική Δικαιοσύνη, έναν αιώνα αργότερα, το 1991, με απόφαση του Αρείου Πάγου. Πλέον, θεωρείται ...ιδιοκτήτης, περίπου 26.000 στρεμμάτων, απ' τη συνολική ιδιοκτησία των 51.000 στρεμμάτων. Τα υπόλοιπα 25.000 πουλήθηκαν από την οικογένεια, σε ιδιώτες και οικοδομικούς συνεταιρισμούς, οι οποίοι διεκδικούν πλέον την ένταξη των δασικών αυτών εκτάσεων σε σχέδια πόλης, ώστε να προχωρήσουν στην τσιμεντοποίησή τους.

Παράλληλα, φερόμενοι ως ιδιοκτήτες αυτών των εκτάσεων, ζητούν την κατάργηση των νόμων του ελληνικού κράτους, που θεωρούν την Πεντέλη «κτήμα του Ελληνικού Δημοσίου». Επιπλέον, 24 γνωστοί οικοδομικοί συνεταιρισμοί, που διακατέχουν τμήματα του βουνού, διεκδικούν, οικοπεδοποιούν και τσιμεντοποιούν χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων, χρησιμοποιώντας ως όχημα μια απόφαση του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, από το 1998.

Το 1979, από τους τότε υφυπουργούς Γεωργίας και Οικονομικών, εκδίδεται η απόφαση με αριθμό πρωτοκόλλου 160561/1000, σύμφωνα με την οποία: «Αναγνωρίζουμε, συνεπώς, ότι τα κτήματα "ΣΤΑΜΑΤΑ - ΔΙΟΝΥΣΟΣ", Αττικής, ανήκουν στο Ελληνικό Δημόσιο, του οποίου τα δικαιώματα επ' αυτών είναι ισχυρά και αδιαπραγμάτευτα». Η απόφαση αυτή θα μας απασχολήσει και στη συνέχεια.

Αμέσως μετά από αυτή την απόφαση, ξεκινά ένας μακροχρόνιος δικαστικός αγώνας, ανάμεσα στο ελληνικό Δημόσιο και τους μέχρι το 1979 φερόμενους ως ιδιοκτήτες του δάσους, δηλαδή την οικογένεια Ηλιόπουλου. Η διαμάχη έληξε με την απόφαση 1230 του 1991, του Αρείου Πάγου, σύμφωνα με την οποία ...δικαιώνονται οι ιδιώτες, οι οποίοι πλέον είναι ιδιοκτήτες 50.000 στρεμμάτων της Πεντέλης, εκ των οποίων τα περίπου 25.000 είχαν πωληθεί σε ιδιώτες και συνεταιρισμούς. Ετσι, η οικογένεια Ηλιόπουλου, βρέθηκε να έχει στην κατοχή της, ακόμη και μέχρι σήμερα 26.000 στρέμματα δασικών εκτάσεων, παρουσιάζοντας τίτλους, που φτάνουν μέχρι την απελευθέρωση της χώρας!

Αυτό, όμως, δεν είναι παρά η αρχή, για να ξετυλίξουμε το κουβάρι που λέγεται «φάκελος Πεντέλη».

Η απόφαση του Αρείου Πάγου στηρίχτηκε, σχεδόν στο σύνολό της, στην απόφαση 15778/1988, του 2ου Τμήματος του Εφετείου Αθηνών, έναντι της οποίας ασκήθηκε έφεση από ιδιώτες και το ελληνικό Δημόσιο. Η απόφαση αυτή, επίσης, δικαίωνε την οικογένεια Ηλιόπουλου. Το σκεπτικό ήταν ότι παρουσίαζε επαρκώς τίτλους ιδιοκτησίας, που αποδείκνυαν δικαίωμα χρησικτησίας έναντι του ελληνικού Δημοσίου, τουλάχιστον 30 χρόνια από το 1915 «καθόσον - σύμφωνα με την απόφαση του εφετείου - μεταγενέστερα δεν μπορούσε να χωρήσει χρησικτησία επί των κτημάτων αυτών», εξαιτίας μιας σειράς νόμων. Στα 30 αυτά χρόνια μπορούσε να συνυπολογιστεί και ο χρόνος της νομής του φερόμενου ως ιδιώτη, αλλά και των προηγούμενων από αυτόν. Ετσι, στη δικαστική απόφαση, γίνεται πλήρης αναφορά μιας από τις μεγαλύτερες - όπως τη χαρακτηρίζουν έγκριτοι δασολόγοι - κομπίνες του σύγχρονου ελληνικού κράτους.

Το δάσος της Πεντέλης, Σταμάτα - Διονύσου, χωρίζεται σε δύο κτήματα. Πριν απ' την απελευθέρωση, τα δύο αυτά δασοκτήματα ανήκαν κατά κυριότητα σε Οθωμανούς και αποτελούσαν τσιφλίκια. Εδώ θα δούμε το ιστορικό τους και πώς κατέληξε το 1991, να θεωρούνται και με δικαστικές αποφάσεις - δηλαδή και με τη «βούλα» - ιδιωτικές εκτάσεις, αλλά και τι δρόμοι ανοίγονται από εδώ και πέρα.

Σταμάτα:

• Ανήκε στους Οθωμανούς Μουσταφά Αγά, Μουχάμετ, Μουχεδίν Αλή και Ουκιασέ. Από αυτούς το αγόρασε ο Κωνσταντίνος Ζωγράφος - τότε υπουργός Εξωτερικών (!) - ο οποίος με τη δήλωσή του 528/25/28-1-1834, το παραχώρησε στον Ανδρέα Λουριώτη, στο όνομα και με λεφτά του οποίου αγόρασε το δασόκτημα. Λεπτομέρεια: Ολα αυτά, απέκτησαν επισημότητα μόλις το ...1850 (19 χρόνια μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους), με τη συμβολαιογραφική πράξη 9459/1850!
• Αντιγράφουμε απ' την απόφαση: «Το πωλητήριο συμβόλαιο (Χοτζέτι) που συντάχτηκε για την πώληση αυτή (...) έχει σήμερα απολεσθεί». Επειδή, χωρίς αυτό δεν μπορούσε να ισχύσει η αγοραπωλησία, η ύπαρξη του Χοτζετιού ...αποδείχτηκε από την έκθεση της «κατά την Εύβοιαν και Αττικήν Ελληνικής Επιτροπής» (20/10/1830).
• Το 1855 και, αφού είχε πεθάνει Ανδρ. Λουριώτης και ο γιος του, χρέη κληρονόμου, εξετέλεσε η σύζυγός του Λουτσίκα.
• Το 1872, το μεταβίβασε κατά κυριότητα στον Κων/νο Βέρση, με το 27795, συμβόλαιο.

Διόνυσος:

• Ο Οθωμανός Σαδήκ Αγά, το έτος 1836, πουλά το κτήμα στο Διόνυσο στον Ιωάννη Παπαρηγόπουλο - πρέσβης τότε της Ελλάδας στη Ρωσία (!) - αυτή τη φορά με προσκομιζόμενο Χοτζέτι.
• Το 1872, το δασόκτημα πωλείται στον ...Κων/νο Βέρση, με το 28215, συμβόλαιο. Εκτοτε, γίνεται ενιαίο «δασόκτημα», με την ονομασία «Σταμάτα - Διόνυσος».

Εκτοτε, έχουμε:

• Το 1877 - μόλις πέντε χρόνια από την αγορά του - ο Κων/νος Βέρσης πουλά το ενιαίο δασόκτημα στην Ευφροσύνη Δ. Σούτσου, σύζυγο του Δημητρίου Σ. Σούτσου, δημάρχου Αθηναίων! Η σύζυγος πεθαίνει τον ίδιο χρόνο, η κληρονομιά πηγαίνει σε αδελφές και αδελφούς, αλλά ως πληρεξούσιος λειτουργεί ο Δ. Σούτσος.
• Το 1883, με τη συμβολαιογραφική πράξη 26203, ο δικηγόρος και υπουργός τότε Δικαιοσύνης(!), Δημήτριος Γ. Ράλλης, ενεργώντας ως πληρεξούσιος των κληρονόμων, πουλάνε το ενοποιημένο δασόκτημα στον Ασημάκη Ηλιόπουλο αντί του τιμήματος των 315.000 δραχμών.

Με αυτή την αλληλουχία - και προσκομίζοντας τα αντίστοιχα έγγραφα - η οικογένεια Ηλιόπουλου, το 1991, στον Αρειο Πάγο, απέδειξε πως έχει την πλήρη κατοχή του δασοκτήματος, τουλάχιστον 30 έτη, πριν από το 1915. Η οικογένεια διεκδικούσε 80.000 στρέμματα, ωστόσο, οι πραγματογνώμονες που όρισε το δικαστήριο, τα υπολόγισαν στα 51.380 στρέμματα.

Στις 25 Μαρτίου 1993 - και ενώ πλέον έχουν ...δικαιωθεί οι ιδιοκτήτες - κατατίθεται μηνυτήρια αναφορά, με αποδέκτη την εισαγγελία Εφετών Αθηνών, από τον δασολόγο, πρώην γενικό διευθυντή προστασίας δασών και φυσικού περιβάλλοντος του υπουργείου Γεωργίας, Ελευθέριο Φραγκιουδάκη. Η πολυσέλιδη αναφορά - της οποίας διαθέτουμε την 40 σελίδων περίληψή της - είναι εξόχως αποκαλυπτική. Απ' την αρχή, ακόμη, της αναφοράς, αναφέρεται: «Διά της παρούσης αναφοράς μου, θεώρησα σκόπιμο να σας ενημερώσω σχετικά με στοιχεία που υπέπεσαν στην αντίληψή μου, σχέση έχοντα με την ιδιοκτησία αλλά και τα πραγματικά όρια του Κτήματος Σταμάτας Αττικής, αλλά και με μια σειρά εγκληματικών πράξεων, χαρακτηριζομένων "διαρκή εγκλήματα"».

Εκεί, με συγκεκριμένα πειστήρια, αποδεικνύεται ότι:

• «Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο, οι φερόμενοι (...) ως ιδιοκτήτες, των κτημάτων Σταμάτας και Διόνυσος, συμπεριλαμβανομένων του Ασημάκη Ηλιόπουλου, που φέρεται να αγόρασε τα κτήματα αυτά (...), μετήλθαν το δόλο την απάτη εμπαίζοντες τη διοίκηση και τη Δικαιοσύνη, μερικοί δε εξ αυτών βαρύνονται με αδικήματα πλαστογραφίας, παραχάραξης συμβολαίων, πλαστοπροσωπίας κλπ.».
• Εγινε αλλαγή των ορίων των κτημάτων, μεγαλώνοντας τα δασοκτήματα, με «εικονική μετατόπιση ορίου». Επιπλέον, είχαμε καταπάτηση κτημάτων, με εικονικούς τίτλους.
• Υπήρξε, σύμφωνα με τους ισχυρισμούς της αναφοράς, πλαστογράφηση υπογραφής.
• Παραχάραξη ορίων, συμπεριλαμβάνοντας, διά εικονικών τίτλων, τεράστιες δασώδεις εκτάσεις, 10 χιλιάδων στρεμμάτων.

Από την εισαγγελία βγήκε... απαλλακτικό βούλευμα(!), με την αιτιολογία ότι τα όποια αδικήματα έχουν παραγραφεί, αφού πέρασαν 150 χρόνια! Ετσι, ενώ η Δικαιοσύνη και οι κυβερνήσεις είχαν στα χέρια τους, τέτοια στοιχεία, που θα μπορούσαν ακόμη και να δικαιώσουν το Δημόσιο, όχι μόνο δε ζήτησαν αναψηλάφηση της υπόθεσης, αντιθέτως, απάλλαξαν τους ιδιώτες!