«Πρόοδος ή οπισθοδρόμηση;». Διόλου πρωτότυπο το δίλημμα του Κ. Καραμανλή για τις εκλογές της 16ης Σεπτέμβρη. Το ίδιο ή παραλλαγές του ακούμε σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από τους δύο μονομάχους, οι οποίοι, στην προσπάθειά τους να δείξουν πως διαφέρουν, πασχίζουν να πείσουν ότι αντιπροσωπεύουν τάχα «διαφορετικούς κόσμους», ότι ο ένας είναι «το φως» και ο άλλος «το σκότος», κ.ο.κ. Το χιλιοειπωμένο παραμύθι κοιμίζει ολοένα και λιγότερους αλλά είναι υποχρεωμένοι να το επαναλαμβάνουν μονότονα, επιχειρώντας να φτιάξουν τεχνητές διαχωριστικές γραμμές για να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Η πραγματική, όμως, διαχωριστική γραμμή με βάση το παραπάνω δίλημμα αφήνει τα δύο μεγάλα κόμματα στην πλευρά της οπισθοδρόμησης. Εκεί οδηγούν οι αντιδραστικές μεταρρυθμίσεις που από κοινού εφαρμόζουν εδώ και χρόνια: Στον εργασιακό μεσαίωνα, στην κατάργηση των δημοκρατικών και ατομικών δικαιωμάτων. Οσο και αν θέλει ο Κ. Καραμανλής να εμφανίσει τις «μεταρρυθμίσεις» ως την τελευταία λέξη της προοδευτικότητας και εκείνους που αντιστέκονται ως αντιδραστικούς, η ζωή και πράξη δείχνει, με οδυνηρό τρόπο είναι αλήθεια, ότι είναι το όχημα για την αντιλαϊκή επέλαση. Οσο για την «πλατιά κοινωνική συμμαχία» που στηρίζει τάχα τις «μεταρρυθμίσεις», αυτή περιορίζεται στη σύμπλευση της ΝΔ με την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και στη συμμαχία με τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, τους μεγαλοεργολάβους, το ΣΕΒ...