Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένας οικοπεδοφαγάς, ή κτηματο-μεσίτ' αληταράς/ Γιος μάνας, και μπερμπάντη της Λαχαναγοράς./ Η ιστορική του αποστολή ήταν να λύσει το πρόβλημα στέγασης,/ Αθλησης κι αναψυχής, του φτωχού Αττικού (κι όχι μόνο) πληθυσμού/ Και να λευτερώσει τα ευρώπουλα που 'ταν εγκλωβισμένα/ Στις τσέπες των ερχόμενων ψηφοφόρων/ Μ' οποιοδήποτε τίμημα/ Ακόμα και της Ιδιας της Ζωής των λεύτερων Συνεργατών του.

Κι έτσι (μια και δυο) - ως Ρομπέν των Δασών ή ως νέος ροπαλοφόρος Ηρακλής -/ Αρματώνεται με μιας/ Με μπιτζίνα (οικολογική, παρακαλώ)/ Γκαζάκια, στουπί, και τα συναφή./ Χώνει αστραπιαία, στο σακίδιο εκστρατείας, το σχέδιο:/ Το δασοκτόνο νόμο, και τον χάρτη, που 'χαν καταρτίσει και σχεδιάσει/ Οι δυο Γαλαζο-Πρασινο-αίματοι Στρατηγοί του/ Πήρε και ξερό ψωμί κι ελιά-/ Νερό δεν του χρειάζονταν-/ (εξάλλου είναι κι επικίνδυνο/ Με τα ακραία μάλιστα καιρικά φαινόμενα, που επικρατούσαν τότε/ σ' όλο το μάκρος της ανυπόδητης Ελλάδας),/ Θα 'τανε θάνατος.

Εδωσε λοιπόν ένα σάλτο και βρέθηκε/- ως ρίνγκο - στη σέλα/ Του Καλιγούλα του.

Στον πρώτο του καταυλισμό, στον Ευήλιο τον Υμηττό, συνάντησε/ (στο προκαθορισμένο σημείο)/ Τους Ενδοξους Συνεργάτες του:/ Τη Σπίθα της Ψωροκώσταινας,/ Τον Νέρωνα του Παλατινού, και,/ Τον Μουτζούρη, τον μοναχογιό της Πλύστρας.

Ανταλλάξανε σύνθημα - παρασύνθημα./ Ελέγξανε ασύρματους και κινητά./ Καθορίσανε Κωδικούς, Καθρεφτάκια/ Κι ανεγκέφαλους Μηχανισμούς.

Κι έτσι: -/ Πανέτοιμοι πια -/ Κίνησαν κατά Καλιγούλα, και,/ Κατα-κατ' Ανδρα, -/ Δρομαίοι και Δρυμαίοι πάντα -/ Για την Πανιδόσπαρτη ευσπλαχνική μας Πάρνηθα, με το Δρυμό της./ Με τ' απάρθενα Γηγενή Φαράγγια.

Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει./ Δέντρο καίνε, δέντρο τσουρουφλίζουν/ Δέντρο κόβουν, δέντρο αφανίζουν/ Φεγγάρια στην αράδα δύο./ Φτάνουν των φρονίμων τα παιδιά/ Στου Πηλίου τα χωριά./ Νύχτα μπαίνει, μέρα βγαίνει./ Δέντρο καίνε, δέντρο τσουρουφλίζουν./ Δρόμο παίρνουν, δρόμο αφήνουν./ Μπαίνουν τα καλοπαίδια τα καλά/ Στης Λάρ'σας τα βουνά.

Δέντρο καίνε, δέντρο κόβουν/ Κι απ' την Αγιά φτάνουν τα κωλοπαίδια, τα καλά παιδιά,/ Στων Σποράδων τα νησιά.

Λίγο λίγο ο αζάπης μας, ο οικοπεδοφαγάς/ Παίρνει το φύσημα στου Μίνωα το νησί./ Επά, έδωσε τα ρέστα του ο φονιάς/ Κι έστειλε στον Αδη ψυχούλες δυο./ Ετσι πια: -/ Ελασιά την ελασιά, ζάλο με το ζάλο -/ Φτάνει (τροπαιούχος ο φονιάς)/ Στο ναό απ' όξω της Αλέας Αθηνάς,/ Στη θρυλική Αργοναυτική Τεγέα.

Δέντρο καίει, δέντρο τσουρουφλίζει/ Κι ό,τι στο δρόμο του βρεθεί το αφανίζει.

Μια και δυο ο αζάπης μας κινάει πάλι/ Με τους Νέρωνες και τον Καλιγούλα του, το άτι/ Διαβαίνει του Διόλκου την Αρχαιόφωτη τη ράχη/ Μαυρίζοντας με θάνατο την πλακόστρωτη αφή του.

Καβαλίκευσε κατόπι, της Ακροκόρινθος το βραχόβουνο/ Κι από κει σάρωσε τα Γεράνεια Ορη/ Του Οιδίποδα το φιλόξενο Κιθαιρώνα/ Τον Ελικώνα των Μουσών/ Τον Τσίβερη και τις πηγές του/ Τις Ελικώνιες Μούσες που άλλοτε χόρευαν με τον Απόλλωνα/ μαζί στην Αρβανίτσα.

Σάρωσε τη Ναύπακτο και τον πάνω Πλατανίτη.

Δρόμο παίρνει, δρόμο αφήνει./ Δέντρο καίει, δέντρο τσουρουφλίζει/ Κι ό,τι στον δρόμο του βρεθεί το αφανίζει.

Κι απ' εκεί: -/ Δεν ξεχνάει των Μπουρζουάδων ο φονιάς -/ Και την πολύπαθη Κεφαλονιά μας, ν' αναπλάσει./ Κι ύστερις επεκτάθη σ' όλο το Επτανησιακό μας Σύμπλεγμα/ Κάμνοντας το Πνευματικό του Φως/ (μαζί μ' εκείνο της Ναυσικάς μας το Λιόλουστο Υφαντό)/ Να τρεμοσβήνει/ Πάλλοντας μεταξύ Θανάτου, Ζωής κι Αθανασίας.

Χρόνος μπαίνει, χρόνος βγαίνει./ Ηλιος μπαίνει, ήλιος βγαίνει/ Μια σκόλη μια γιορτή μια αργατινή φτάνει στα Πάτρια εδάφη,/ Απ' την Αυστράλια τη μακρινή,/ Ομάδα ομοεθνών Λαογράφων./ Σκοπός της η περιήγηση στην Ελληνική ύπαιθρο,/ Και την προάστια Αττική/ Για Επιστημονική Ερευνα και μελέτη/ Των Ελληνικών Ηθών και Εθίμων.

«Συνάδελφοι», λέγει ο επικεφαλής της ομάδας με ύφος κατώτερου αξιωματικού/ που ρίχνεται (ανεπιτήδευτα και σεμνά) στη φωτιά της μάχης,/ Εχοντας πλήρη Συνείδηση του Υπέρτατου Πατριωτικού του Καθήκοντος/ «θ' αρχίσουμε την περιήγησή μας απ' τον πανέμορφο τον Υμηττό» κατέληξε./ Μετά από μια τσιγαριά δρόμο, σταμάτησαν τον πρώτο πεζοπόρο.

- Ε!... πατριώτη για την Ηλιούπολη καλά πάμε;.../ - Για ποια Ηλιούπολη αδερφέ;.../ - Μα από δω στα μέρη αυτά δεν είναι η Ηλιούπολη;.../ - Αααα, δίκιο έχεις. Μόνο που δω και κάμποσα χρόνια/ δε λέγεται Ηλιούπολη πια./ - Και πώς λέγεται αδέρφι;/ - Μα φυσικά Ναστούπολη!/ - Συνάδελφοι, πάμε. Δεν έχουμε δουλιά εδώ./ Ρωτούν το δεύτερο πεζοπόρο, που αμέσως πιο κάτω συναντούν./ - Εε, πατριώτη στη συνοικία του Βύρωνα θέλουμε να πάμε./ - Λάθος αδερφέ. Δεν υπάρχει συνοικία Βύρωνα εδώ./ - Πώς;... μα πώς δεν υπάρχει;.../ - Λίγο πιο κάτω είναι η συνοικία «Το Απολωλός Ποίμνιον» που κατασκεύασαν/ τον Αύγουστο του 2007 η Ιερά Σύνοδος σε συνεργασία με την Αρχιεπισκοπή/ Αθηνών και με χορηγό, Αγγελο προστάτη κι οδηγό, την Ιερά Μονή Πεντέλης./ - Πεντέλης είπες;... πάμε συνάδελφοι κατά την Πεντέλη./ Στον πηγεμό τους συναντούν ένα κοριτσάκι./ - Κοριτσάκι, για Διόνυσο από δω;/ - Δεν υπάρχει κύριε Διόνυσος εδώ, μονάχα η «Νέα Αιολίς»,/ όπως πηγαίνετε στο δεξί σας χέρι, θα δείτε τις πρώτες-πρώτες/ Γαλαζο-Πράσινες πολυκατοικίες κι ένα πεύκο.

- Πάμε σύντροφοι. Δω μυρίζει έμπυο και κέρδος./ - Εε κοπέλα, η Πλατεία Χαραυγής είν' αυτή;.../ - Εγκώ ντεν ξέρου! Εγκώ απού Ρουσία. Εντώ ντεν έχει Παρασκευή./ Εντώ είνι Ηλιόπουλου./ Πουλικατοικίες απού μάρκετι ουουούλο βουνό κι μουναστήρ' κι κάτ'.

Πάμε για Πάρνηθα παιδιά; Ισως βρούμ' εκεί ανάσα, κρασάκι,/ Αναπαμό, πλατανόρεμα και νερό./ - Εε, πατριώτη για Πάρνηθα πάμε καλά;/ - Τι;... Πού;... Τι να κάνετε εκεί;... Το καζίνο είναι κλειστό./ - Μα εμείς θέλουμε... θα πάμε στον Εθνικό Δρυμό./ - Ευρωπαϊκός Εθελοντισμός λέγεται. Δεν το ξέρετε;... από πού είσαστε; Και/ κάνει επέκταση του καζίνου με 25 τελεφερίκ - γι' αυτό είναι κλειστό/ Αλλά στο χρόνο απάνου, στο μήνα που μας μπαίνει μέσα και στη βδομάδα/ που μας φεύγει θα ξανανοίξει... με κάτι Ρουσίδες ίσα μ' εκεί 'παν'./ Θα πάω κι εγώ./ - Εσύ;... γέρος άνθρωπος; Τι να κάνεις;/ - Κάποια θα βρεθεί και για την αφεντιά μ', του μπάρμπα- Κσταντάμ. Τι τα/ 'χουμ' τα ευρούλια, απού μας έστειλ' απού τας Βρυξέλλας ο καλός θεούλης./ - Πάμε σύντροφοι! Τούτος τα 'παιξε.

Αφού είδαν κι απόειδαν, φτάνουν οι Ερευνητές μας/ στην Εμορφη τη Λεβαδειά./ - Μπα, μπα, ρε παιδιά τι βλέπω; Εδώ δεν έχει μήτε Λιβάδια, μήτε Λιβαδειά./ - Εχει όμως συνάδελφε -κοίταξε!- σαράντα πάρκα αρματωμένα Αιολικά./ - Ολάκερες αλέες από Ανεμογεννήτριες!/ - Δάσος δε θέλαμε;/ - Πάμε σύντροφοι στο Σύνταγμα, στην Καμάρα, στο Λευκό/ Στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ/ Εκεί είναι η θέση μας.

Εδώ τελειώνει το παραμύθι, που μοιάζει τόσο αληθινό./ Και πέθαναν αυτοί καλά,/ Και ζήσαμ' εμείς καλύτερα.

ΥΓ:

Σήμερο: το 2022, η προστασία του Περιβάλλοντος απ' τους Εχθρούς/ του Ερωτα και του Ανθρώπου,/ των Αιγιαλών και των Δάσων/ όλου του Οικοσυστήματος, -/ από τα Ατσάλινα μπράτσα του Υπερδύναμου Λαού - είναι Γεγονός./ Γι' αυτό γίνηκε και Δυνατή η συνέχιση της Ζωής στη Γη.

(Σαράντη - Αγία Τριάδα Λιβαδειάς

Ιούλης - Αύγουστος 2007)