Το ξεκίνημα της ταινίας είναι εντυπωσιακό και κατατοπιστικό γι' αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Σε ένα σταθμό τρένου κάτι έχει συμβεί και ένας άνθρωπος βρίσκεται σκοτωμένος πάνω στις ράγες. Οι υπεύθυνοι του σταθμού διώχνουν τους επιβάτες, που κατεβαίνουν από τα τρένα, με την παρότρυνση - προειδοποίηση να μην κοιτάζουν προς τον σκοτωμένο, για να μην σοκαριστούν.

Σχεδόν κανένας δεν υπακούει! Ολοι, άλλος πλάγια άλλος στα ίσια, σπρωγμένοι, λες, από μια «νοσηρή» επιθυμία για να δούνε, για να γευτούνε(;), το θέαμα, γυρίζουν. Ανάμεσά τους και η νεαρή πρωταγωνίστρια της ταινίας, μια φοιτήτρια της Ακαδημίας Κινηματογράφου της Μαδρίτης, η οποία «σημείωσε» το γεγονός και αποφάσισε να το κάνει ταινία για τη διπλωματική της (TESIS): Γιατί ο θάνατος και η βία «τραβάνε» τον άνθρωπο; Γιατί οι ταινίες θανάτου και βίας «τραβάνε» το θεατή;

Η νεαρή φοιτήτρια για να ολοκληρώσει κινηματογραφικά τη σκέψη της καταφεύγει στο κινηματογραφικό αρχείο της σχολής. Ψάχνει για ματωμένες ταινίες, οι οποίες, ελπίζει, θα της δώσουν την απάντηση. Ανάμεσα σε αυτές που επιλέγει, επιλέγει τυχαία και μία η οποία έχει απαθανατίσει μια πραγματική δολοφονία! Μια πραγματική δολοφονία, που έγινε μέσα στην ίδια την Ακαδημία, από τον άνθρωπο που «κατέγραψε» την πράξη του.

Η φοιτήτρια, πριν αρχίσει την έρευνα, μισούσε τη βία. Τώρα, σιγά σιγά ανακαλύπτει με τρόμο πως όσο «μπαίνει» στο θέμα της βίας, τόσο έλκεται από αυτήν. Ελκεται, ακόμα, και όταν κινδυνεύει η ίδια της η ζωή, καθώς η έρευνά της την οδήγησε στον συμφοιτητή της κινηματογραφιστή - δολοφόνο.

Με αφορμή όλα τα παραπάνω, ο νεαρός Χιλιανο-Ισπανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Αμεναμπάρ (όταν γύρισε την ταινία -1995- ήταν μόλις 23 ετών), προσπαθεί να ανοίξει μια συζήτηση με τον θεατή, για το ζήτημα του θανάτου και της βίας. (Παραπλήσιες ήταν και οι επόμενες ταινίες του, ανάμεσά τους και η θαυμάσια ταινία του για την ευθανασία, «Η Θάλασσα Μέσα μας»). Τα ερωτήματά του δεν απευθύνονται μόνο στους θεατές, αλλά και στους κινηματογραφιστές. Είναι η βία σύμφυτη με τον άνθρωπο; ρωτάει η ταινία. Εχουν το ηθικό δικαίωμα οι κινηματογραφιστές να γυρίζουν «ματωμένες ταινίες»;

Η «Tesis» προσπαθεί να παρουσιαστεί «ουδέτερη». Στην ουσία παίρνει θέση, η οποία δεν είναι και η σωστότερη! Η άποψη της, ότι, τελικά, ο θεατής είναι εκείνος που αποφασίζει, είναι τελείως μηχανιστική. Ο θεατής «εκπαιδεύεται». Οι επιλογές του, τις περισσότερες φορές, είναι αποτέλεσμα της εκπαίδευσής του και όχι της βούλησής του. Βέβαια, το θέμα της ελεύθερης βούλησης, και αν αυτή υφίσταται, έχει απαντηθεί από τους κλασικούς του μαρξισμού. Μερικοί, όμως, άνθρωποι, και ανάμεσά τους και κάποιοι καλλιτέχνες, ένας από αυτούς είναι και ο 35χρονος σήμερα Αμεναμπάρ, εξακολουθούν να σκέφτονται με το μυαλό (και τις πληροφορίες που είχαν τότε) των αρχαίων Ελλήνων.

Παίζουν: Αννα Τορέντ, Φέλε Μαρτίνεθ, Εδουάρντο Νοριέγκα.