Σε μια βδομάδα και οι άνθρωποι που ασχολούνται - από όποια θέση - με τον αθλητισμό, θα κληθούν με την ψήφο τους να διαμορφώσουν (σε υπολογίσιμο βαθμό) το μέλλον και αυτής της σημαντικής κοινωνικής παραμέτρου. Ενός πεδίου καθοριστικότατου για την υγιή και σωστή διαμόρφωση χαρακτήρα και συμπεριφορών, για το ευ ζην, σε πνευματικό και σωματικό επίπεδο. Με πρώτη αναφορά στο άτομο, κατ' επέκταση όμως σε υποσύνολα και σύνολα. Ο προσανατολισμός και το γίγνεσθαι στον αθλητισμό δυναμώνουν ή αδυνατίζουν θετικές ή αρνητικές προσωπικότητες και συμπεριφορές, αντίστοιχα, άρα επηρεάζουν, έτσι ή αλλιώς, την κοινωνική πραγματικότητα.

Και ενόψει των εκλογών, λοιπόν, το ερώτημα (πρέπει να) είναι και τι αθλητισμό θέλουμε. Από την απάντηση, εμμέσως πλην σαφέστατα, καθένας και καθεμιά επίσης απαντά τι νεολαία και τι κοινωνική πραγματικότητα θέλει. Αυτή που βιώνει ή μια διαφορετική; Θα εξακολουθήσει μοιρολατρικά ή αδιάφορα να αποδέχεται πραγματικότητες που του έχουν επιβάλει σαν μονόδρομο ή θα αντιδράσει και θα διεκδικήσει όσα δικαιωματικά του/της ανήκουν;

ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, παρά τις φραστικές διαφοροποιήσεις τους, ακολουθούν κατά βήμα τον ίδιο δρόμο. Αντιμετωπίζουν τον αθλητισμό σαν εμπόρευμα. Πιστοί υπηρέτες του καπιταλιστικού συστήματος, έχουν μετατρέψει και αυτό το λαϊκό δικαίωμα σε εμπόρευμα και μέσο ιδεολογικής χειραγώγησης. Οι πολιτικές τους επιλογές ταυτίζονται απόλυτα. Είτε με «γαλάζιες υπογραφές», είτε με «πράσινες» τα πάντα γίνονται από και για το κέρδος.

Ως παράδειγμα θα χρησιμοποιήσουμε το ποδόσφαιρο, το πλέον δημοφιλές άθλημα. Λιγότερο ή περισσότερο, τα ίδια, ή με ορισμένες παραλλαγές, ισχύουν σε κάθε κομμάτι του αθλητισμού. ΝΔ και ΠΑΣΟΚ με την πολιτική τους ενισχύουν (ποικιλοτρόπως) καθημερινά το επαγγελματικό του κομμάτι και οδηγούν σε διαστρεβλώσεις και μαρασμό το ερασιτεχνικό. Για τις ΠΑΕ και τους επιχειρηματίες πολλαπλά προνόμια. «Ζεστό» χρήμα, αλλεπάλληλες ρυθμίσεις χρεών (πολλών εκατομμυρίων ευρώ), φοροαπαλλαγές, παραχώρηση γης και χώρων για διεύρυνση των πηγών κέρδους, ανοχή ή επιβράβευση της ανομίας, κλπ.

Στην αντίπερα όχθη υποσχέσεις, ψίχουλα και αδιαφορία. Π.χ., στην Αθήνα υπάρχουν μόλις δύο γήπεδα για 35 σωματεία. Η οικονομική ενίσχυση παραμένει πολύ περιορισμένη, στα 1.000 - 2.000 ευρώ και αυτά με καθυστέρηση δύο και τριών χρόνων. Οταν ο προϋπολογισμός ενός σωματείου ξεκινάει από τα 40.000 και φτάνει στα 150.000 ευρώ, ανάλογα με τα παιδιά που έχουν στις ακαδημίες, τον κόσμο που απασχολούν, κλπ. Αυτά σε συνδυασμό με το θεσμικό πλαίσιο και την αδιαφορία της πλειοψηφίας, οδηγούν το σωματείο στα χέρια τοπικών επιχειιρηματιών που ενδιαφέρονται για την προβολή και το κάθε είδους κέρδος. Λειτουργούν, λοιπόν, το σωματείο με ιδιοτελή κριτήρια. Με τον τρόπο αυτό και το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, στην πλειοψηφία του, γίνεται μια μικρογραφία του επαγγελματικού.

Επιπλέον, η πολιτική τους (και) στον αθλητισμό δεν είναι απλά αντιλαϊκή αλλά και επικίνδυνη. Η αποθέωση του κέρδους και η σύνδεση του αποτελέσματος με υψηλά ανταλλάγματα οδηγούν σε αποδοχή αν όχι επιβολή φαινομένων τα οποία θέτουν σε κίνδυνο (ντόπινγκ, υπερβολικά εξαντλητικό πρόγραμμα) ακόμα και την υγεία ή τη ζωή των αθλουμένων.

Τα παραπάνω φυσικά δεν είναι τυχαία, ούτε απότοκα λανθασμένων εκτιμήσεων. Αποτελούν την υλοποίηση όσων ο καπιταλισμός χρειάζεται για να λειτουργεί. Και το μέλλον που ετοιμάζουν είναι ακόμα χειρότερο από το παρόν. Η ΕΕ ψήφισε να μπει και ο αθλητισμός στις κοινές πολιτικές. Προωθεί λοιπόν πολιτικές ώστε αθλητισμός, πολιτισμός, κινηματογράφος, οπτικοακουστικά να διαμορφωθούν ακόμη εντονότερα σ' έναν ισχυρό επιχειρηματικό κλάδο. Μια βιομηχανία των οπτικοακουστικών, όπως τη λέει, όπου τα κέρδη των κεφαλαιοκρατών θα μεγιστοποιηθούν.

Εκεί, λοιπόν, θα κυριαρχούν απόλυτα τα μεγαλοσυμφέροντα και μοναδικό κριτήριο θα είναι το κέρδος. Το σημερινό μοντέλο ανάπτυξης του αθλητισμού - επιχείρηση είναι αυτό που προσιδιάζει στο καπιταλιστικό σύστημα, στη σημερινή φάση ανάπτυξής του. Η βαθύτερη και ουσιαστικότερη εμπορευματοποίηση του αθλητισμού, συνολικά του ελεύθερου χρόνου της νεολαίας και του λαού, η εμπορευματοποίηση κάθε πτυχής της κοινωνικής ζωής, είναι συστατικό στοιχείο του συστήματος σήμερα. Και από αυτό - οι εκφραστές του - δεν μπορούν, ούτε θέλουν ν' απαλλαγούν. Είναι αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι, διατηρώντας τις σημερινές δομές, διατηρώντας το χαρακτήρα του αθλητισμού, με τις όποιες διαχειριστικής λογικής τακτικές, μπορεί να τον απαλλάξει από τα αρνητικά του και να τον βγάλει από την κρίση.

Σήμερα πρέπει να κατανοήσουμε ακόμα περισσότερο τι ανάγκες δημιουργεί η ζωή στην πόλη (γραφείο, αυτοκίνητο, καναπές, τηλεόραση, αποξένωση). Είναι εκρηκτικές. Αντί, λοιπόν, το κράτος να προσπαθεί να δημιουργήσει συνθήκες μαζικής άθλησης για τον κόσμο, αποσύρεται. Ετσι ξεφυτρώνουν χιλιάδες επιχειρήσεις, που έρχονται να το υποκαταστήσουν. Στην Ελλάδα σήμερα λειτουργούν περίπου 3.500 γυμναστήρια, που έρχονται να καλύψουν, έναντι τιμήματος φυσικά, αυτές τις ανάγκες. Τι αντιπροσωπεύουν τα ιδιωτικά γήπεδα 5Χ5, που ξεφυτρώνουν από δω και από κει; Δε θα μπορούσαν τα σωματεία, οι δήμοι, άλλοι φορείς να έχουν μια τέτοια δραστηριότητα; Οταν όμως πολιτική επιλογή είναι η εμπορευματοποίηση, τότε ο ρόλος του κράτους και των φορέων παραχωρείται στην ιδιωτική επιχείρηση, που σκοπό έχει το κέρδος.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εμπλοκή της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Σ' όλα αυτά ο δήμος μπορεί και πρέπει να παίξει και ένα ρόλο συντονιστή. Αντίθετα, τα στελέχη των ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΝ μετατρέπουν και τους Αθλητικούς Οργανισμούς των Δήμων (ΑΟΔ) σ' ένα είδος εταιρείας, που λειτουργεί ανταποδοτικά και βάζει επιπλέον χαράτσι στους δημότες. Το ΚΚΕ είναι κατηγορηματικά αντίθετο. Ο εργαζόμενος πληρώνει φόρους για πολλά, δεν πρέπει να πληρώνει και για υπηρεσίες που δικαιούται και πρέπει να τις απολαμβάνει.

Για το ΚΚΕ η πραγματική αποστολή του αθλητισμού υλοποιείται όταν οι άνθρωποι κάθε ηλικίας, ανάλογα με τα ζητούμενα και τις ανάγκες τους, συμμετέχουν ενεργά σε αυτόν. Ολοι μας πρέπει να διεκδικήσουμε την ικανοποίηση της ανάγκης για άθληση ως δικαίωμα, όπως αυτό της εργασίας, της πρόσβασης στον πολιτισμό, στην τέχνη, στη μόρφωση. Και όχι ως επιχείρηση θεάματος, για την οποία είμαστε οι καταναλωτές - χρηματοδότες.

Η πολιτική των ΝΔ και ΠΑΣΟΚ παρουσιάζεται σαν μονόδρομος αλλά δεν είναι. Αρχής γενομένης στις 16 του Σεπτέμβρη, ο λαός μπορεί να πάρει την υπόθεση στα χέρια του. Πρώτο βήμα η υπερψήφιση των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ. Για να ισχυροποιηθεί η παρεμβατική δυνατότητα του μοναδικού κόμματος που παλεύει για μια άλλη προοπτική.

Και από την επομένη των εκλογών όσοι και όσες «δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό», ατομικά ή συλλογικά (εκπαιδευτικοί φορείς, νεολαιίστικο και ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, σύλλογοι, σωματεία κλπ.) να συντονιστούμε, για να δημιουργηθεί ένα κίνημα που θα παλέψει για έναν άλλον αθλητισμό. Ο οποίος μέσα από το συναγωνισμό, την επιδίωξη του καλύτερου αποτελέσματος, μπορεί να παίξει έναν πολύ σημαντικό ρόλο στη διανοητική ισορροπία, στη σωματική ανάπτυξη, στη διαπαιδαγώγηση και διαμόρφωση του νέου ανθρώπου. Να μπολιάσει το νέο άνθρωπο με τη συλλογικότητα, την άμιλλα, με μια σειρά άλλων χαρακτηριστικών, που σήμερα όλο και μειώνονται από τη νεολαία και το λαό μας.

Βασικό κύτταρο του κάθε αθλήματος θα είναι το ερασιτεχνικό σωματείο. Το κράτος θα εξασφαλίζει την υλικοτεχνική υποδομή, ενώ οι πόροι λειτουργίας του θα προέρχονται από την κρατική επιχορήγηση, τις συνδρομές και από ό,τι έσοδα προέρχονται από την αγωνιστική δραστηριότητα, εισιτήρια κλπ. Με άμεση ενίσχυση και προτεραιότητα, εκτός του ερασιτεχνικού σωματείου, στην ανάπτυξη του μαζικού λαϊκού αθλητισμού, του σχολικού, του εργασιακού, κλπ.

Να καταργηθούν κάθε μορφής εταιρείες και να μετατραπούν σε τμήματα αμειβομένων αθλητών. Τα αθλήματα να μπουν, με πλήρεις προϋποθέσεις (χώρους, διδακτικό προσωπικό, πρόγραμμα) στα σχολεία για να διδαχτούν και να αναπτυχθούν. Αμεση εκπόνηση και εφαρμογή προγράμματος για χώρους υποδομής και ουσιαστικός εκδημοκρατισμός σε όλα τα επίπεδα.