Της απεσταλμένης μας Αναστασίας ΜΟΣΧΟΒΟΥ.--

Η ανάγκη ενίσχυσης των ταξικά προσανατολισμένων αγώνων των εργαζομένων ανεξάρτητα από φύλο και χρώμα, ως προϋπόθεση για την ενίσχυση της πάλης για την ισοτιμία των γυναικών βρέθηκε στο επίκεντρο της Διεθνούς Συνδικαλιστικής Συνδιάσκεψης Εργαζομένων Γυναικών, την οποία οργάνωσε η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία (ΠΣΟ) στις Βρυξέλλες, στις 13 και 14 του Σεπτέμβρη.

Συνδικαλίστριες από Ινδία, Κούβα, Κίνα, Ελλάδα, Κύπρο, Πορτογαλία, Εκουαδόρ, Γερμανία, Σουηδία, Μαυριτανία, Σουδάν, Βραζιλία, Γαλλία και δεκάδες ακόμα χώρες, ανέδειξαν τα σύνθετα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενες γυναίκες, αλλά και - μεταφέροντας πείρα από τις πατρίδες τους - γιατί αυτά δεν μπορούν να λυθούν μέσα στον καπιταλισμό.

Στην πλούσια συζήτηση, αλλά και στη σημαντική συμμετοχή που χαρακτήρισαν τη Συνδιάσκεψη (πήραν μέρος 100 περίπου συνδικαλίστριες από 62 χώρες και 80 συνδικαλιστικές οργανώσεις) αντανακλάται όχι μόνο το αυξανόμενο κύρος της ΠΣΟ, αλλά και οι αυξανόμενες ευθύνες που αναλογούν στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για την οργάνωση της πάλης όλων των εργαζομένων, ανδρών και γυναικών, μπροστά στην εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου σε ολόκληρο τον πλανήτη.

«Σε μια εταιρεία (με εργαζόμενες 20 - 30 ετών) στο Ορέχοβο Ζούγιεβο, η ιδιοκτήτρια της εταιρείας αναγκάζει τις εργαζόμενες να δουλεύουν χωρίς ρεπό, σε βλαβερές για την υγεία τους συνθήκες. Χωρίς διακοπές. Οι αναρρωτικές άδειες δεν πληρώνονται. Δεν υπάρχουν διαλείμματα για φαγητό και ξεκούραση. Δεν επιτρέπεται στις γυναίκες να πηγαίνουν στο μπάνιο. Οι γυναίκες υποβάλλονται σε τέτοιο εξευτελισμό λόγω της ανεργίας. Οι καπιταλιστές τις πληρώνουν για τη δουλιά τους 6.000 ρούβλια το μήνα (240 δολάρια)». Το χαρακτηριστικό παράδειγμα που χρησιμοποίησε μια Ρωσίδα συνδικαλίστρια δείχνει το λόγο, για τον οποίο οι συνέπειες της ανισοτιμίας αφορούν κύρια τις γυναίκες της εργατικής τάξης: επειδή, τελικά, η γυναικεία ανισοτιμία έχει βαθιά ταξικά αίτια.

Τα όσα μετέφεραν οι συνδικαλίστριες, για τη θέση των εργαζομένων γυναικών σε διάφορες περιοχές της Γης, επιβεβαιώνουν την επιτακτικότητα της ένταξής τους στα συνδικάτα και την ταξικά προσανατολισμένη πάλη.

• Η παλινόρθωση του καπιταλισμού στη Ρωσία έφερε ανυπολόγιστα βάσανα στον εργαζόμενο λαό. 8 από τα 12 εκατομμύρια ανθρώπους που έχασαν τα τελευταία χρόνια τις δουλιές τους είναι γυναίκες. «Προπαγανδίζεται μια κοροϊδευτική "ελευθερία επιλογής", η οποία λέει: γυναίκα πρέπει να διαλέξεις. Αν θες να γεννήσεις, μη δουλεύεις - αν θες να δουλέψεις μη γεννάς».
• Στη Βραζιλία, υπάρχουν πολλοί τομείς όπου οι γυναίκες αμείβονται με μισθούς κατά 40% χαμηλότερους από ό,τι οι άνδρες. Ο κατώτατος μισθός είναι σήμερα περίπου 142 ευρώ.
• «Η ανάπτυξη στη Σουηδία σήμερα είναι, όσο το δυνατόν περισσότεροι να απασχολούνται μερικώς και μετά να δουλεύουν υπερωρίες».

• Στην Ινδία, πάνω από το 80% των γυναικών που δουλεύουν στη «μαύρη αγορά» (αποτελούν το 96% του συνόλου του γυναικείου εργατικού δυναμικού), δουλεύουν σε αγροτικές εργασίες, όπου η διαχείριση της γης από πολυεθνικές οδηγεί τους αγρότες σε τραγικά αδιέξοδα (200.000 αγρότες αυτοκτόνησαν μόνο τα τελευταία χρόνια). «Οι ίσες αμοιβές και οι παροχές για τις μητέρες δεν εφαρμόζονται στην "ανεπίσημη" οικονομία. Κάποιοι λένε ότι τα δικαιώματα των γυναικών θα προστατευτούν αν αυτές οργανωθούν αυτόνομα. Εμείς λέμε ότι αυτά τα προβλήματα είναι προβλήματα συνολικά της εργατικής τάξης, της οποίας οι εργαζόμενες γυναίκες αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι», τόνισε μια συνδικαλίστρια.
• Το 60% των εργαζομένων γυναικών στην Ιρλανδία δουλεύουν σε θέσεις πλήρους απασχόλησης αλλά, αφού πολλές ξοδεύουν το 70% των μισθών τους για τη φροντίδα των παιδιών τους, έχουν πολύ χαμηλά έσοδα. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 20 ετών που λειτουργεί το σύστημα του Κοινωνικού Εταιρισμού, η συμμετοχή στα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα έπεσε από το 54% στο 20%.
• «Στην Αφρική, η πλειοψηφία των γυναικών απασχολείται σε "ανεπίσημες" οικονομικές δραστηριότητες, με χαμηλές αμοιβές, με δύσκολη πρόσβαση στην Κοινωνική Ασφάλιση και Πρόνοια». Οι σκληρές συνθήκες ζωής και εργασίας έχουν οδηγήσει, ειδικότερα, στη Νότια Αφρική, στην πτώση του προσδόκιμου ζωής των γυναικών, κάτω από τα 50 χρόνια.

Αποκαλυπτικά, άλλωστε, είναι τα στοιχεία που καταγράφονται συνολικά για τις εργαζόμενες και τις γυναίκες σε όλον τον κόσμο:

• Το 2006, οι γυναίκες που έψαχναν αλλά δεν μπορούσαν να βρουν δουλιά ήταν 81,8 εκατομμύρια. Μόνο οι άνεργες από 15 μέχρι 24 ετών έφταναν τα 35,6 εκατομμύρια.
• Στην Ευρώπη το 1/3 του γυναικείου εργατικού δυναμικού δουλεύουν σε θέσεις μερικής απασχόλησης.
• Παγκοσμίως, μόνο το 50% των ικανών προς εργασία γυναικών έχουν δουλιά.
• Τα 2/3 από τους 800 αναλφάβητους σε όλον τον κόσμο είναι γυναίκες.