Στο βάθος του τούνελ; Ποιος ξέρει, παίζει και η επιδίωξη για ένα διπολικό σύστημα με ενιαία ιδεολογική αναφορά. Με εξαφανισμένες από το προσκήνιο τις ταξικές διαφορές και τις αντανακλάσεις τους στο χώρο της πολιτικής.

Πάντως ο ένας πόλος του δικομματισμού, η κυβέρνηση, παρακολουθεί με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τις διεργασίες στον άλλο πόλο στο ΠΑΣΟΚ. Καθώς μπροστά είναι η ανάληψη από τον αστικό πολιτικό κόσμο της κοινής ευθύνης για το γενικό σάρωμα δικαιωμάτων. Σάρωμα που απαιτεί ευρύτερες ιδεολογικές συναινέσεις στην ίδια την κοινωνική βάση. Εκεί αποσκοπεί η κατασκευή εικονικών ιδεολογικών διαφορών εντός ενός κόμματος και η συσπείρωση γύρω από τέτοιου τύπου διαφορές, ενώ αυτό που χωρίζει μεγάλο μέρος της εκλογικής βάσης και του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ από τις ηγεσίες αυτών των κομμάτων είναι η ίδια η ταξική θέση καθενός. Αλλο Βαρδινογιάννης κι άλλο ο εργάτης που ψηφίζει ΝΔ. Αλλο Μπόμπολας κι άλλο ο εργάτης που ψηφίζει ΠΑΣΟΚ.

Σ' αυτή τη βάση εκφράζεται και το ενδιαφέρον που δείχνουν εκδότες - αστική τάξη οι ίδιοι - που χρόνια επιμένουν για ένα ικανοποιητικό μείγμα «αριστεράς» τέτοιο που να μπορεί να εγκλωβίσει σε πιο σταθερή και μακροχρόνια βάση λαϊκές δυνάμεις. Είναι δε ενδεικτική η κεντροαριστερή αρθρογραφία που υποδεικνύει στην κυβέρνηση πως πρέπει να μη χάσει την ευκαιρία - ίδια με αυτήν που παρουσιάστηκε το '96 με τον Σημίτη, λένε - για μια μετάλλαξη...

Σ' αυτή την κατεύθυνση κολλάει και ο ρόλος του κράτους αμορτισέρ που με μέτρα «κοινωνικής πολιτικής» θα απορροφά τους κραδασμούς και των κομμάτων αμορτισέρ που θα πείθουν πως οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις πάνε μπροστά τη χώρα.

Αν χτες ήταν μία φορά αναγκαίο, σήμερα ακόμα περισσότερο: Απέναντι σ' αυτά τα σχέδια να ορθωθεί ένα πραγματικό λαϊκό μέτωπο που και θα αντιστέκεται στη λαίλαπα και θα οικοδομεί τους όρους για τη διεκδίκηση της δικής του εξουσίας.