Προχτές, κι αφού ο κ. Βενιζέλος, στο γεύμα που παρέθεσε στους δημοσιογράφους, επί δυο ώρες «έσυρε τα εξ αμάξης» στον Γ. Παπανδρέου, μόλις τελείωσε (και ενώ τα λεγόμενά του είχαν κάνει ήδη το γύρο όλων των ηλεκτρονικών ΜΜΕ), έσπευσε να τηρήσει και τους ...«συντροφικούς» τύπους, λέγοντας πως «όσα είπαμε, τα είπαμε μεταξύ μας»!

Λαμπρή, κατ' αρχάς, η αντίληψη του υποψήφιου προέδρου για τη συνέπεια που θα πρέπει να διέπει το βίο των πολιτικών αντρών (άλλα να λέμε δημόσια κι άλλα ιδιωτικώς...).

Ακόμα λαμπρότερη ως τεχνική, όμως, η μετατροπή της υποκρισίας σε δομικό μηχανισμό εξάσκησης του «εγώ». Με άλλα λόγια, ο κ. Βενιζέλος θεωρεί ότι συνιστά ευφυΐα το να λέει ό,τι θέλει (με σκοπό να γίνει πρωτοσέλιδο και φέιγ - βολάν), αλλά ταυτόχρονα να ισχυρίζεται (και μάλιστα ενώπιον 50 δημοσιογράφων) ότι δεν είπε και τίποτα (!), ώστε μετά να υποκρίνεται ότι δε φέρει και καμία ευθύνη για τα φέιγ - βολάν (που ο ίδιος πέταξε...).