Δύο από τις ιστορικές παραστάσεις των «Ελεύθερων Καλλιτεχνών» «Ο Αζάρ» του Ν. Περγιάλη, «Μαρία Πενταγιώτισσα» του Μποστ |
Η πρώτη θεατρική του εμφάνιση έγινε με το ρόλο του Κινησία στη «Λυσιστράτη», από το «Θυμελικό θίασο» του Λίνου Καρζή. Το 1952 συμμετείχε στις πρώτες, μεταπολεμικές, «Δελφικές Γιορτές» που είχε καθιερώσει ο Αγγελος Σικελιανός, παίζοντας τους ρόλους «Κράτος» και «Ωκεανός» στον αισχυλικό «Προμηθέα δεσμώτη».
Μαζί με το ΣΕΗ δρόμους του αγώνα(δεξιά) |
Υπήρξε ιδρυτικό και διευθυντικό στέλεχος του πρώτου εταιρικού θιάσου «Αρμα Θεάτρου», τη λειτουργία του οποίου ανέστειλε η χούντα. Το 1976 δημιούργησε τον εταιρικό θίασο «Ελεύθεροι Καλλιτέχνες», ο οποίος ανέβασε δεκαπέντε άπαικτα νεοελληνικά έργα, που για διάφορους πολιτικούς κυρίως λόγους ήταν παραγκωνισμένα και αποσιωπημένα. Ετσι είδαν για πρώτη φορά το φως της σκηνής τα έργα «Κολοκοτρώνης» του Β. Ρώτα, «Χάσης» του Δ. Γουζέλη, «Πιάνο - Καραγκιόζικα», «Ελληνικά νιάτα», «Γραμματιζούμενοι» του Β. Ρώτα, η διασκευή του Δ. Φωτιάδη στους «Μέναιχμους» του Πλαύτου με τίτλο «Ο κόσμος ανάποδα», «Ο Αζάρ» του Ν. Περγιάλη, «Μαρία Πενταγιώτισσα» του Μποστ, «Πέρα από τον ίσκιο των κυπαρισσιών» του Γ. Ρίτσου, κ.ά. Στα περισσότερα είχε την ευθύνη της σκηνοθεσίας τους. Ο θίασος αυτός έπαψε να λειτουργεί το 1986 για οικονομικούς λόγους. Το πολυπρόσωπο αυτό συγκρότημα όπως και το προδικτατορικό «Αρμα Θεάτρου» είχαν σαν δεύτερο κύριο στόχο τους, να παρουσιάσουν υπεύθυνα τις παραστάσεις τους - άρτιες καλλιτεχνικά και τεχνικά - όχι μόνο στο κοινό της Αθήνας, στους δήμους και τις κοινότητες, σε εργοστάσια, φοιτητικά και σχολικά αμφιθέατρα, αλλά και σε χωριά και πόλεις της χώρας μας.
Μετά τη μεταπολίτευση, με άλλους παλιούς και νέους προοδευτικούς ηθοποιούς, συμμετείχε στην κίνηση για την αποχουντοποίηση και ανασύσταση του ΣΕΗ. Μέχρι το 1971 δίδασκε στη Δραματική Σχολή Αθηνών, από όπου τον απέλυσαν λόγω ιδεολογίας.
Ελαβε μέρος στους επαγγελματικούς αγώνες του κλάδου του και εκλέχτηκε αρκετές φορές μέλος του ΔΣ του ΣΕΗ. Διακρίθηκε με: χρυσό μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο «Ελληνικό Θέατρο» του Λος Αντζελες, χάλκινο μετάλλιο για παραστάσεις αρχαίου δράματος στο Ισραήλ, τιμητικό μετάλλιο και δίπλωμα της ΕΡΤ, μετάλλιο και δίπλωμα σε αναγνώριση της συμμετοχής του στην Εθνική Αντίσταση κ.ά.
Επίσης, έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες και περιοδικά διάφορα άρθρα του και έχει κάνει διαλέξεις για το θέατρο, τη θεατρική παιδεία, την καλλιτεχνική και πνευματική καλλιέργεια των ευρύτερων στρωμάτων του λαού.
Το στερνό «αντίο» στον ακριβό μας σύντροφο, ηθοποιό Φοίβο Ταξιάρχη είπαν το περασμένο Σάββατο το πρωί, η οικογένειά του, οι σύντροφοι, φίλοι και συνάδελφοί του, σε μια λιτή πολιτική κηδεία που έγινε στο Νεκροταφείο Καισαριανής, υπό τους ήχους κλασικής μουσικής.
Από τη συνέντευξη Τύπου μαζί με τον συγγραφέα της «Μαρίας Πενταγιώτισσας» Μέντη Μποσταντζόγλου - Μποστ |
«Ακριβέ μας Φοίβο» - είπε η Ελένη Γερασιμίδου, πρόεδρος του ΣΕΗ - αποχαιρετώντας τον. «Τίμησες όσο λίγοι το θέατρο που λάτρεψες, με σπουδαίους ρόλους, σε σπουδαία έργα. Σίγουρα είχες βρει από νωρίς τον ορισμό του ηθοποιού, την ουσιαστική σημασία του. Αγωνίστηκες σε καιρούς δύσκολους για την τέχνη σου, συμμετέχοντας σε ιστορικούς θιάσους. Βιογραφικό πλούσιο, αξιοζήλευτο. Βραβεία, διακρίσεις. Επιλογές με συνείδηση καλλιτεχνική. Οπως με συνείδηση στρατεύτηκες μέχρι το τέλος για το ρόλο σου στην κοινωνία. Το ΣΕΗ σου χρωστάει πολλά. Ναι, ξέρουμε, θα πεις πως έκανες την υποχρέωσή σου. Υποχρέωσή σου η ιδέα του εταιρισμού, η συμμετοχή σου στο λαϊκό κίνημα, στην Αντίσταση, στους σκληρούς αγώνες του σωματείου μας. Η φωνή σου, το παράστημά σου, η διακριτική σοφία σου, γέμισαν το σωματείο μας μέχρι το τέλος και μας έκαναν περήφανους που είμαστε κι εμείς μέλη του. Η εφημερίδα μας πάει καλά, ανεκτίμητε σύντροφέ μας, χάρη στη δική σου πολύτιμη ενασχόληση. Σ' ευχαριστούμε που μας λογάριασες συναδέλφους και συναγωνιστές. Σ' ευχαριστούμε που μας έμαθες τις υποχρεώσεις μας».
Καλό ταξίδι σύντροφε. Θα είσαι πάντα στις καρδιές μας γιατί ήξερες να τις ζεσταίνεις, με το καθάριο βλέμμα σου, με την ευγένειά σου, τις σταράτες κουβέντες σου, τη δύναμη της πίστης σου, την άσβεστη ελπίδα σου ότι αυτός ο κόσμος θ' αλλάξει, επειδή εμείς θα τον αλλάξουμε.