Για τον μη ειδικό, οι μέδουσες μοιάζουν σαν την πιο εξωγήινη μορφή ζωής πάνω στη Γη. Για τους ερευνητές σε μεγάλο βαθμό παραμένουν «μαύρο κουτί». Γνωρίζουν, φυσικά, την ύπαρξή τους, αλλά δεν ξέρουν πώς ακριβώς διαβιούν. Δεν είναι εύκολο πράγμα να συλλεχτούν χωρίς να τραυματιστούν - ιδίως τα είδη που ζουν σε μεγάλα βάθη - και ακόμα δυσκολότερο είναι να σημαδευτούν ώστε να μελετηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στο φυσικό τους περιβάλλον. Γι' αυτό δεν ξέρουμε καν πόσος είναι ο μέσος όρος ζωής τους. Μερικές φαίνεται να ζουν μερικούς μήνες και άλλες έχουν διατηρηθεί σε ενυδρεία μέχρι και για πέντε χρόνια.
Ωστόσο, υπάρχουν έντονες ενδείξεις ότι έχουν μεγαλύτερη σημασία για την οικολογική ισορροπία στη θάλασσα απ' ό,τι θεωρούνταν ως τώρα. Από παλιά υπήρχαν περίοδοι απότομης «άνθησης» αυτού του θαλάσσιου είδους, λόγω διαταραχών του οικοσυστήματος, αλλά η υπεραλίευση ψαριών - θηρευτών των μεδουσών, όπως ο τόνος και ο ξιφίας, ίσως να βρίσκεται πίσω από την πρόσφατη ανάπτυξή τους σε μέγεθος και αριθμό. Κάποιοι ερευνητές δεν αποκλείουν να υπάρχει και συσχέτιση με την αύξηση της οξύτητας του θαλάσσιου νερού λόγω της διάλυσης σ' αυτό μεγαλύτερων ποσοτήτων διοξειδίου του άνθρακα.
Οι μέδουσες υπάρχουν εδώ και 650 εκατομμύρια χρόνια. Είναι κατώτερα βιολογικά είδη. Δεν είναι ψάρια. Δεν έχουν ούτε εγκέφαλο, ούτε σπονδυλική στήλη. Διαθέτουν μόνο ένα δίκτυο νευρικών υποδοχέων που αντιδρούν στο φως, στην οσμή και άλλα χημικά σήματα. Ομως, τα σιφωνοφόρα συνδέονται μεταξύ τους και σχηματίζουν μεγάλες αποικίες, ώστε να προστατεύονται καλύτερα από τους εχθρούς τους. Αν και ανεγκέφαλα ζώα, οι μέδουσες κάνουν καθημερινά διάφορες επιλογές, με αυτόματο μηχανικό τρόπο. «Αποφασίζουν» αν θα πάνε προς το φως ή προς το σκοτάδι, αν θα πολλαπλασιαστούν ή όχι. Ανιχνεύουν από μακριά το φαγητό τους (ζωοπλαγκτόν και ψαράκια που μόλις βγήκαν από το αυγό). Ορισμένα είδη χρησιμοποιούν τα πλοκάμια τους ενεργητικά, απλώνοντάς τα για να πιάσουν την τροφή τους.
Πολλοί άνθρωποι μπορεί να φρίττουν στη θέα ή ακόμα περισσότερο στην ...επαφή μιας μέδουσας. Αλλοι μπορεί να τις θεωρούν έδεσμα, όπως στην Κίνα όπου μετά από επεξεργασία χρησιμοποιούνται σε σαλάτες. Φαγητό αποτελούν επίσης για τα θαλασσοπούλια, τις θαλάσσιες χελώνες και διάφορα μεγάλα ψάρια. Από τις μέδουσες προέρχεται το γονίδιο για την πράσινη φθορίζουσα χρωστική που χρησιμοποιούν οι βιολόγοι για να σημαδεύουν πρωτεΐνες και γονίδια στο εργαστήριο. Πέρα απ' όλα αυτά, οι μέδουσες ίσως αποτελούν και έναν ακόμα δείκτη των επιπτώσεων της ανθρώπινης παρέμβασης στο περιβάλλον. Στη φύση (όπως και στην κοινωνία) τίποτα δεν είναι ανεξάρτητο από το περιβάλλον του και αμετάβλητο (ακίνητο). Καθετί διαρκώς δέχεται επιδράσεις και προκαλεί επιδράσεις.