Ακάθεκτη προχωρά στο Ασφαλιστικό για την εφαρμογή της «ουράς» του νόμου Σιούφα για αύξηση των ορίων ηλικίας στα 65 και του νόμου Ρέππα που ανεβάζει το συντάξιμο χρόνο στα 67.

Στην αγορά εργασίας προχωράει η επέκταση της μερικής απασχόλησης, όλων των ελαστικών μορφών. Οι μισθοί «αυξάνονται» μειούμενοι. Ενώ οι τιμές στις λαϊκές αγορές θυμίζουν όλο και περισσότερο εξειδικευμένα καταστήματα όπου καλείσαι να πληρώσεις κάτι παραπάνω για να έχεις, δήθεν, ποιότητα.

Στην Παιδεία μία μία οι εκκρεμότητες του νέου νόμου - πλαισίου προχωράνε. Οπως προχωράνε: Η αποκέντρωση της Παιδείας με αρχή από τα νηπιαγωγεία, η επιβολή της αμάθειας στα δημοτικά, στα γυμνάσια και τα λύκεια, η κυριαρχία του κεφαλαίου στα πανεπιστήμια.

Πού κάνει πίσω η κυβέρνηση;

Αν κάτι συμβαίνει, αυτό μάλλον έχει να κάνει με την επιδίωξη της αστικής τάξης για γενικότερες αναδιατάξεις στο πολιτικό σκηνικό, ώστε να μετατοπιστεί ακόμα πιο δεξιά όλο το δίπολο φιλελεύθερων - σοσιαλδημοκρατών. Οι εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ αναγκαστικά πρέπει να συμπληρωθούν με εξελίξεις στη ΝΔ.

Κατά τ' άλλα: Μιλώντας, ορισμένοι, για διαφθορά στην πολιτική, εισάγουν ένα ηθικό στοιχείο στο εποικοδόμημα, ενώ το πρόβλημα βρίσκεται στη βάση, στην οικονομία. Σ' αυτήν, την οικονομία, είναι που παράγεται η ανισότητα, σ' αυτήν, την οικονομία, εμφανίζεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, σ' αυτήν, την οικονομία, γεννάται και η ανηθικότητα της ανισότητας. Οταν προσπερνάς την οικονομία και τα «συνεπάγεταί» της, εγκαθιστάς τον καπιταλισμό ως δεδομένο και καλείς σε ψήφιση του λιγότερο διεφθαρμένου.

Μιλώντας για διαφθορά στο κράτος, αφήνεις να εννοείται ότι ένα καθαρό σύστημα κινδυνεύει από κάποιους βρώμικους. Το σύστημα είναι βρώμικο και όποιοι το στηρίζουν δεν μπορούν να είναι καθαροί. Η εισαγωγή της έννοιας «συμμετοχική δημοκρατία» σ' ένα τέτοιο κράτος, σαν αντίβαρο στη σκέτη δημοκρατία των καπιταλιστών, εμφανίζει ως προοδευτική μια παραλλαγή της αστικής δημοκρατίας.

Εννοιες όπως «δημοκρατία» και «ελευθερία» στερούνται νοήματος, όταν αποσπώνται από την ταξική πραγματικότητα στην οποία αναφέρονται. Η δημοκρατία στην αρχαιότητα δείχνει το όριό της, όταν αποκλείει τους απελεύθερους από την ψήφο, όταν δε δέχεται καν σαν ανθρώπους τους δούλους, η δημοκρατία στη φεουδαρχία βυθίζεται στην απαγόρευση ακόμα και αυτής της επιστημονικής έρευνας, η δημοκρατία στον καπιταλισμό δείχνει τα δόντια της, όταν, δήθεν, αποκηρύσσει τη βία από την οποία η ίδια προήλθε (Γαλλική Επανάσταση) και με πράξεις απαγορεύει στον ιστορικά προσδιορισμένο νεκροθάφτη του καπιταλισμού, την εργατική τάξη, να οργανώνεται στο κόμμα της και ως τάξη να διεκδικεί την εξουσία για τον εαυτό της.

Ασχετο: Ξεστρατίζει από το κύριο μέτωπο κάθε τοποθέτηση, που μιλά γενικά για ευθύνες του κράτους, όταν αυτό το κράτος δεν είναι ολωνών μας, αλλά των αστών και μόνο των αστών, άρα το αστικό κράτος δεν μπορεί να καταγγέλλεται ως αναξιόπιστο όταν είναι εξαιρετικά αξιόπιστο για την τάξη που εκπροσωπεί, άρα δεν πρέπει να το καταργήσουμε ως αναξιόπιστο αλλά ως κράτος του αντίπαλου.

Οπως η ευθύνη για το Ασφαλιστικό δεν είναι γενικά κυβερνητική, αλλά της ΝΔ σήμερα, του ΠΑΣΟΚ χτες, αυτοί κυβερνάνε από το 1975 έως σήμερα. Η ευθύνη, λοιπόν, των αστικών κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που για να υπηρετήσουν την αστική τάξη τινάζουν στον αέρα τα Ταμεία που ανήκουν στους εργάτες και μόνο σ' αυτούς, πρέπει να οδηγεί τον εργάτη σ' ένα συμπέρασμα: Μόνο η δική σου εξουσία μπορεί να διασφαλίσει το δικό σου δικαίωμα.