Η κατάσταση που διαμορφώνεται ενοχλεί πολλούς. Στο ίδιο το σχολικό περιβάλλον ενοχλεί εκείνους από τους καθηγητές που ψάχνουν πελάτες μέσα στο δημόσιο σχολείο για να κονομάνε από τα απογευματινά φροντιστήρια. Ενοχλεί, επίσης, τις εταιρείες που παριστάνουν τα εκπαιδευτήρια. Το αίτημα για ενιαία, δημόσια, δωρεάν Παιδεία αφαιρεί πελάτες.

Αυτοί που ενοχλούνται, όμως, περισσότερο από το γεγονός ότι τα παιδιά μαθαίνουν απ' τα 16 να παλεύουν για το δίκιο τους κι αυτό το δίκιο να το κάνουν νόμο τους, είναι οι κυνηγοί της ανταγωνιστικότητας - το κεφάλαιο, δηλαδή - και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι. Με καθαρό ταξικό ένστικτο κατανοούν πως τα παιδιά όχι μόνον αρνούνται να βγούνε με μυαλό πολτό στην αγορά εργασίας, αλλά κι ότι εκεί στο φούντωμα του αγώνα τους μαθαίνουν κι άλλα πράγματα. Μαθαίνουν, για παράδειγμα, πως όχι μόνο δεν είναι μονόδρομος το ανταγωνιστικό σχολείο, αλλά και ότι, αν θέλουν πράγματι να μάθουν, πρέπει να συνδέσουν τον αγώνα τους και με ανώτερα αιτήματα που να αφορούν συνολικές αλλαγές στο σύστημα. Επικίνδυνες ιδέες, που κυκλοφορούν ευρέως, όταν οι άνθρωποι μαζεύονται κι αρχίζουν να αναζητούν την αιτία πίσω από το πρόσκαιρο πρόβλημα.

Ας μην ξαφνιάζει, λοιπόν, ούτε η παρέμβαση του ΣΕΒ για τη χαμένη ανταγωνιστικότητα, ούτε η πράσινη συμβολή για να ηρεμήσουν τα πνεύματα, ούτε το ενδιαφέρον του εισαγγελέα. Το ταξικό τους συμφέρον υπερασπίζουν.

Το ωραίο για ορισμένους από τους απολογητές του καπιταλισμού είναι πως μέσα στη φούρια τους χρησιμοποιούν τους ίδιους όρους που χρησιμοποιούν και οι "αντιγκλόμπαλ" του ΣΥΝ για τον περίφημο "άλλο κόσμο, τον εφικτό".

Το κακό γι' αυτούς είναι πως στην πράξη ο καπιταλισμός "με ανθρώπινο πρόσωπο" παραμένει και θα παραμείνει μόνο στα χαρτιά κάποιων "μη κυβερνητικών οργανώσεων". Εξω, στην πραγματική ζωή, αυτό που συμβαίνει είναι η ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργατών. Εξω, στην πραγματική ζωή, είναι πάντα οι εργάτες, που με τη δουλιά τους αυξάνουν τον πλούτο. Και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας δεν είναι άλλο από ένα κυνήγι για αύξηση του ποσοστού κέρδους που πάει στο σεντούκι.

Αυτά δε διδάσκονται στα σχολικά βιβλία, κυκλοφορούν, όμως, στις αυλές την ώρα της κατάληψης. Και το πιο ωραίο που κυκλοφορεί είναι πως η πολυδιαφημισμένη ΕΕ, που τα βιβλία την παρουσιάζουν να νοιάζεται και για τη μόρφωση, δεν είναι άλλο από ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο με μόνη φροντίδα πώς θα γίνουν ισχυρότερα τα μονοπώλιά της. Επικίνδυνα πράγματα.

Ασχετο: Εκείνοι οι καθηγητές, που από θέση εξουσιαστή (βαθμοί) επιχειρούν να γονατίσουν τα παιδιά, τι ρόλο παίζουν; Ειδικά όταν ενδύονται μανδύα προοδευτικού, την ώρα που όλο κι όλο το όραμά τους είναι 176 ευρώ;