Γρηγοριάδης Κώστας |
Οταν, λοιπόν, την περασμένη βδομάδα «νεκρανάστησε» τη συμφωνία του 1972 μεταξύ της τότε Δυτικής και της ΛΔ Γερμανίας ως πρότυπο για το μελλοντικό καθεστώς σχέσεων ανάμεσα σε Βελιγράδι και Πρίστινα, δεν το έκανε ούτε από «άγνοια», ούτε από προχειρότητα...
Προσπάθησε απλώς να «σερβίρει» με έναν ακόμη έμμεσο τρόπο ένα μεταλλαγμένο σχέδιο Αχτισαάρι, υπηρετώντας σαφέστατα τον γνώριμο ιμπεριαλιστικό σκοπό: Την ανεξαρτητοποίηση του άνομου ΝΑΤΟικού προτεκτοράτου. Με τη διαφορά πως αυτή τη φορά, χρησιμοποιώντας σαν Δούρειο Ιππο τη συμφωνία του '72 μεταξύ των δύο Γερμανιών, επιχείρησε να φανεί τάχα «διαλλακτικότερος» έναντι του Βελιγραδίου που παρά τις ασφυκτικότατες πιέσεις εξακολουθεί να διεκδικεί τη διατήρηση της αυτοκυριαρχίας του και της εδαφικής κυριαρχίας του στο Κοσσυφοπέδιο. Γι' αυτό και το Βελιγράδι απέρριψε την πρόταση Ισινγκερ, θυμίζοντάς του πως το Κοσσυφοπέδιο δεν είναι Δημοκρατία, αλλά αναπόσπαστο τμήμα της Σερβικής Δημοκρατίας...