Στη Γερμανία λοιπόν, την πατρίδα του Μαρξ και του Ενγκελς και της Ρόζας, ένας ιδιοκτήτης κτιρίου παραδοσιακού και ανακαινισμένου, μαζί με 58 νέους εργαζόμενους έστησαν ένα κοινόβιο για εργαζόμενους νομάδες!.. Ητοι: Νέοι, μαθητευόμενοι στην πλειονότητά τους, με συμβάσεις έργου ή συμβόλαια εργασίας από 6 έως 8 μήνες (!) αποφάσισαν να ζουν κοινοβιακά.

Κατ' αρχήν, για να τα βγάζουν πέρα οικονομικά. Κυρίως όμως, έλεγε το ρεπορτάζ, για να αντιμετωπίζουν την «απέραντη μοναξιά και τα τρελά ωράρια των εργοδοτών. Πολλοί, ξεπατωμένοι ύστερα από 10 και 12 ώρες δουλιάς, ειδικώς οι μαθητευόμενοι, γυρνάνε στο κοινόβιο και οπωσδήποτε θα βρουν ανάμεσα στους 58 κάποιους που να συμπίπτουν οι ώρες τους, να φάνε μαζί, να πούνε δυο κουβέντες. Αλλιώς θα ήταν ολομόναχοι», επιμένει ο ανταποκριτής με θαυμασμό στη ...φωνή του για την ...πρωτοτυπία της «λύσης».

Είναι η ταμπέλα, το ευπρεπές σημάδι στο μέτωπο του δούλου, που βαφτίζει νομάδες, νέους ανθρώπους που βουτάνε στην κοινωνία της εργασίας (χτες), της ευκαιρίας (σήμερα στην ΕΕ των μονοπωλίων και της ιμπεριαλιστικής θηριωδίας), για να μοιάζει φυσικό το πολιτικά και κοινωνικά απαράδεκτο δουλοκτητικό σύστημα εκμετάλλευσής τους.

Τώρα που το γερμανικό μοντέλο επιβολής της αστικής δικτατορίας προκρίνεται από το «αριστερότερο» ΠΑΣΟΚ ως το και κατά Μητσοτάκην, καλύτερο.

Τώρα που οι ψευτοδιάλογοι για Ταμεία και Ασφάλιση παίζονται στις ρουλέτες των εντυπώσεων.

Το ...γερμανικό μοντέλο του σύγχρονου δυτικού τύπου καπιταλισμού του 21ου αιώνα θέλει τους εργαζόμενους νομάδες και τη ζωή τους μια αυτοδιαχειριζόμενη άθλια ανασφαλή ρευστότητα εκλεπτυσμένης αστικής απελπισίας.

Ποιος τολμά να φανταστεί ότι δε ζούμε στον πιο βάρβαρο εργασιακό μεσαίωνα;