Εκλογές - παρωδία με προαποφασισμένα αποτελέσματα από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ελέγχουν τη χώρα και δη τις ΗΠΑ, θα διενεργηθούν στο Πακιστάν, στις 8 Γενάρη 2008. Στο παιχνίδι εξουσίας, που διαδραματίζεται στη χώρα και κυριαρχούν οι ΗΠΑ, συμμέτοχη είναι και η «διεθνής κοινότητα», της οποίας οι απαιτήσεις «περί εκδημοκρατισμού της χώρας», περιορίζονται στην άρση του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης και όχι στα ουσιαστικά μέτρα που πρέπει να ληφθούν στο Πακιστάν προκειμένου να επιλυθούν ουσιαστικά λαϊκά προβλήματα.

Ο πρώην στρατηγός και Πρόεδρος και νυν - σκέτος - Πρόεδρος του Πακιστάν, Περβέζ Μουσάραφ, με το πέρας των προεδρικών εκλογών τον περασμένο Οκτώβρη και δεδομένης της διαμάχης του με τον Ιφτιχάρ Τσόντρι, πρώην πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου, που κλήθηκε να κρίνει τη «νομιμότητα» της υποψηφιότητάς του ενώ ηγούνταν του στρατεύματος, αποφάσισε να λάβει «δραστικά μέτρα» προάσπισης της εξουσίας του, πάντα με τη σύμφωνη γνώμη της Ουάσιγκτον, όπως αποδεικνύεται και εκ των υστέρων. Ο Περβέζ Μουσάραφ είναι ο απαραίτητος σύμμαχος των ΗΠΑ, σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και υπέρμαχος της δημοκρατίας, μεγάλος πολιτικός, κατά τον Τζορτζ Μπους.

Εκμεταλλευόμενος το κύμα βίας, που ενισχύεται, μεταξύ άλλων, από την αντιλαϊκή πολιτική, την εκτεταμένη διαφθορά και την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών, που προκαλούν τεράστιες κοινωνικές ανισότητες και με το πρόσχημα ότι η χώρα απειλείται άμεσα από «τρομοκρατικά στοιχεία» και «εξτρεμιστές ισλαμιστές», ο Π. Μουσάραφ ανέστειλε το Σύνταγμα και έθεσε τη χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ώστε να εξασφαλίσει την κυριαρχία του, που τότε είχε αρχίσει να «τρίζει»... Απομακρύνοντας τον αντίπαλό του, Ι. Τσόντρι από την προεδρεία του Δικαστηρίου, κατάφερε να νομιμοποιήσει την εκλογή του και να προχωρήσει σε μία σειρά συλλήψεις και απαγορεύσεις που δικαιολογούσε ο στρατιωτικός νόμος.

Εν μέσω αυτής της κατάστασης, «έβγαλε» τη στολή του στρατιωτικού, που ενίσχυε τη δικτατορική του διακυβέρνηση και ντύθηκε τη στολή του πολιτικού προέδρου, «νόμιμα εκλεγμένου»... Οταν θεώρησε ότι δεν απειλείται πλέον, αποφάσισε την άρση του καθεστώτος εκτάκτου ανάγκης, υπογράφοντας και σχετικό διάταγμα την περασμένη βδομάδα, ενώ οι γενικές εκλογές ορίστηκαν για τις 8 Γενάρη.

Η κυβέρνηση Μουσάραφ κάνει λόγο για καταβολή προσπαθειών προς τη διενέργεια «δίκαιων και ελεύθερων εκλογών», ενώ την κίνηση αποκατάστασης της συνταγματικής τάξης στη χώρα χαιρέτισε σύσσωμη η διεθνής κοινότητα, νομιμοποιώντας και αυτή με τη σειρά της για ακόμα μία φορά το δικτάτορα.

Χαρακτηριστική ήταν η στάση των ΗΠΑ, διαρκούντος του στρατιωτικού νόμου και ό,τι αυτός συνεπαγόταν. Παρά τις δήθεν «επικρίσεις» της Ουάσιγκτον για την επιβολή του στρατιωτικού νόμου και τις «εκκλήσεις» προς τον Μουσάραφ να «αποκαταστήσει τη δημοκρατία» στη χώρα, οι ΗΠΑ δεν προχώρησαν στη λήψη κανενός ουσιαστικού μέτρου κατά του καθεστώτος, που θα το υποχρέωνε έστω και στις τυπικές κινήσεις επιστροφής στη συνταγματική τάξη.

Αντίθετα, η οικονομική βοήθεια παρέμεινε ανέγγιχτη και πραγματοποιήθηκε και επίσκεψη του δεύτερου στην ιεραρχία του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζον Νεγκροπόντε, που χαρακτήρισε το στρατηγό ως «απαραίτητο και πολύτιμο σύμμαχο των Αμερικανών κατά της τρομοκρατίας»... Ο Τζ. Νεγκροπόντε, επενέβη προκειμένου να «πείσει» την πρώην πρωθυπουργό και ηγέτιδα του Κόμματος του Λαού του Πακιστάν (ΡΡΡ) Μπεναζίρ Μπούτο, να επιστρέψει στην αμερικανόπνευστη συμφωνία συνεργασίας της με τον Π. Μουσάραφ, για μεταξύ τους μοίρασμα της εξουσίας, προκειμένου να εξυπηρετηθούν καλύτερα τα συμφέροντα των ΗΠΑ στην περιοχή. Δεδομένης μάλιστα της δυσαρέσκειας που δημιουργείται στο πρόσωπο του στρατηγού, η Μπ. Μπούτο θα ήταν ο κατάλληλος «δημοκρατικός του μανδύας»...

Σε αντάλλαγμα η πακιστανική κυβέρνηση, που έχει αναλάβει την υποχρέωση απάναντι στις ΗΠΑ, να «εκκαθαρίσει» τη χώρα από τους τρομοκράτες που συνδέονται με την «αλ Κάιντα» και ταυτίζονται με τους ισλαμιστές μαχητές, που δρουν στις περιοχές των φυλών, ενέτεινε τις επιθέσεις της με αποτέλεσμα την αύξηση του αριθμού των νεκρών αμάχων και την ένταση του κύματος βίας, που μαστίζει τη χώρα, ιδιαίτερα μετά την ιστορία του «Ερυθρού Τεμένους».

Επίσης, χαρακτηριστική ήταν και η στάση της αντιπολίτευσης, με πρώτη την Μπ. Μπούτο και ακόλουθο τον επίσης πρώην πρωθυπουργό, Ναουάζ Σαρίφ, που αρχικά «ξεσηκώθηκαν» ενάντια στον Μουσάραφ, οργάνωσαν πορείες για την αποκατάσταση του Συντάγματος και τη διενέργεια δίκαιων και ελεύθερων εκλογών, έφτασαν ακόμα και να συζητούν για την κατάρτιση λίστας απαιτήσεων που θα κατέθεταν στην κυβέρνηση και που αν δεν ικανοποιούνταν θα απείχαν από τις εκλογές, καλώντας και τον κόσμο να κάνει το ίδιο.

Τελικά, υπερίσχυσε η «συναίνεση» και το δεδομένο ότι η πολιτική είναι «η τέχνη της προσποίησης», αφού και τα δύο μεγάλα κόμματα της αντιπολίτευσης, αρχικά διακήρυξαν την αντίθεσή τους στο καθεστώς, είπαν μεγάλα λόγια για μποϊκοτάζ των εκλογών, υπό τις συνθήκες που πρόκειται να διενεργηθούν, έφτασαν πολύ κοντά να συμφωνήσουν μεταξύ τους στο κείμενο και να καταλήξουν, αλλά τελικά αποφάσισαν να συμμετάσχουν στις εκλογές, διεκδικώντας και αυτοί το μερίδιό τους στην εξουσία της χώρας, υπό αμερικανικές διαταγές, φυσικά...

Ωστόσο, πέτυχαν να κερδίσουν τις εντυπώσεις, αφού χιλιάδες κόσμου διαδήλωνε μαζί τους στους δρόμους του Πακιστάν, απαιτώντας «εκδημοκρατισμό» της χώρας, ενώ οι πολιτικοί τους είχαν ήδη προδώσει, καταθέτοντας τα χαρτιά συμμετοχής στις εκλογές και υφαρπάζοντας εκ των προτέρων την ψήφο τους. Δεδομένων αυτών «όλα βαίνουν καλώς» και η χώρα προχωρά ακάθεκτη προς την εκλογική αναμέτρηση, που είναι βέβαιο ότι μόνο από δικαιοσύνη και ελευθερία δε θα χαρακτηρίζεται, ενώ το φαβορί που θεωρείται η Μπ. Μπούτο θα έχει κερδίσει το δημοκρατικό προσωπείο που της χρειάζεται για να συγκυβερνήσει με τον Π. Μουσάραφ.

Το Πακιστάν αποτελεί έναν ιδιαίτερα σημαντικό σύμμαχο των ΗΠΑ, καθώς η θέση του είναι στρατηγικής σημασίας για τα συμφέροντά τους. Επομένως, αυτό που μπορεί να θεωρείται βέβαιο για τις επικείμενες εκλογές στη χώρα είναι ότι θα διαφυλαχτούν τα αμερικανικά συμφέροντα πάση θυσία και θα αγνοηθούν τα λαϊκά προβλήματα, όπως η ανεργία, η παντελής έλλειψη εργασιακών δικαιωμάτων και τα τεράστια ποσοστά φτώχειας, που ενισχύουν τάσεις όπως των ακραίων ισλαμιστικών οργανώσεων...