Χτες, ο τρόπος που παρουσιάστηκε η απεργία - για την ακρίβεια ο τρόπος που εξαφανίστηκαν οι χιλιάδες απεργοί που συσπειρώθηκαν στο ΠΑΜΕ και συγκρότησαν τρίωρη διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας με ανάλογες συγκεντρώσεις σε 64 πόλεις - έδειξε πως η αγωνία της αστικής τάξης είναι μεγαλύτερη. Δε φτάνει που το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να λειτουργήσει σαν αμορτισέρ, εμφανίστηκε και ορατός στο δρόμο ο κίνδυνος οι εργάτες να ανταποκρίνονται όλο και πιο μαζικά σε εκείνο το κάλεσμα που αφορά στη λαϊκή συσπείρωση σε αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική βάση.

Εχουν πρόβλημα. Κι αυτό είναι καλό. Μάλιστα, δεν το κρύβουν, όταν γράφουν πως δυστυχώς σηκώνει κεφάλι η «αριστερά» και σαν τέτοια δεν εννοούν βεβαίως τον ΣΥΝ, τον οποίο «σηκώνουν» όσο μπορούν, αλλά δεν μπορούν να κάνουν και πολλά, καθώς η ομάδα όχι μόνο δεν τραβά, αλλά και οι εκπρόσωποί της, όταν εμφανίζονται σε εργασιακούς χώρους, αντιμετωπίζονται ως αυτό που ο κόσμος τους καταλαβαίνει, ως συμπληρωματική δύναμη του ήδη κραγμένου ΠΑΣΟΚ.

Λύση, συμπληρώνει, έτερος αρθρογράφος, θα ήταν «οι προοδευτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης» να «καταπολεμήσουν την τυφλή άμυνα γύρω από κακώς νοούμενα "κεκτημένα" και να διασφαλίσουν ένα υγιές σύστημα εμπνεόμενο από πολιτικό ρεαλισμό». Προτείνει, δηλαδή, να κατέβουν με κοινό «ρεαλιστικό» πρόγραμμα το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΝ. Η πρόταση για τη συγκρότηση ενός τέτοιου - «προοδευτικού» πόλου, σκοντάφτει προς το παρόν στο γεγονός ότι δεν έχουν ωριμάσει οι ανάλογες διαδικασίες στον άλλο πόλο... ώστε το όλο σύστημα να είναι ικανό για μαζικό επανεγκλωβισμό εργατικών μαζών χωρίς διαταραχές και διαρροές...

Πάμε γι' άλλα: Το μονοπώλιο της βίας έχει και παράπονο. Κάθε που οι από κάτω αμφισβητούν τη νομιμοποιημένη καπιταλιστική βία είτε αυτή εκφράζεται με την αστυνομοκρατία στους δρόμους είτε ως παρουσία των εταιρειών στα πανεπιστήμια, αρχίζουν τις τσιριχτές: για το φάντασμα της βίας που τους ενοχλεί. Κι ακόμα οι από κάτω δεν έχουν γίνει πραγματικά βίαιοι. Αυτό ακριβώς θέλουν να προλάβουν. Ολες, μα όλες οι επιχειρήσεις επιβολής του νόμου στοχεύουν ακριβώς σ' αυτό: την εμπέδωση του τρόμου. Να μη σηκώνει κανείς κεφάλι.

Πολύ περισσότερο που η μία μετά την άλλη οι ειδήσεις περιγράφουν πως η νομιμοποιημένη βία του αστικού κράτους είναι αυτή που ασκείται και στην παραβατικότητα: Στο σκοπευτήριο στα Χανιά δικοί τους - από μέσα - πήραν τα όπλα. Ενα θέλαν να κλαπεί απ' ό,τι φάνηκε - αυτό που περνά από τους ανιχνευτές - για να δημιουργηθούν συνειρμοί περί «τρομοκρατίας» και για ξεκάρφωμα πήραν και μερικά ακόμα. Κλίμα, βέβαια, δημιούργησαν πάλι για τα Ζωνιανά. Γιατί τους βολεύει, ώστε να μιλήσουν μετά και ξανά για τα επόμενα «Ζωνιανά», πότε στα Πανεπιστήμια και πότε στις γειτονιές. Ηδη στις συνοικίες που γειτονεύουν με την Αττική Οδό, όπου η αξία γης έχει εκτιναχτεί στα ύψη, τα αστυνομικά μπλόκα κάνουν αβίωτη τη ζωή όσων η αστική τάξη αξιώνει να εγκαταλείψουν την περιοχή. Δε χρειάζεται να είναι παράνομοι, θα τους μετατρέψουν...