«Είμαι απελπισμένη με την πείνα και τη φτώχεια του κόσμου, το αίσχος της αδικίας. Υποφέρω». Τονίζει η Λένα Πλάτωνος. Ο συγγραφέας, με το προσωπείο του δημοσιογράφου, αγγίζει με σεμνό λόγο πρόσωπα που έλαμψαν για ένα διάστημα εκτυφλωτικά στο στερέωμα της καλλιτεχνικής επιτυχίας, όμως οι ανερμήνευτες παλινδρομήσεις της μοίρας τούς προετοίμασαν ένα τραγικό τέλος. Κλασικό θεωρούμε το κομμάτι όπου περιγράφεται η περιπέτεια της Μαλβίνας Κάραλη. Το ποίημα του τέλους «Εξοδος» κομμάτι αξιότατης πένας. Ακολουθούν άλλα σημαδεμένα ριζικά.
Ο Γ. Χρονάς φωτογραφίζει μερικές ξεχασμένες λαϊκές μεγαλειότητες, αυτές που με την τέχνη τους αγιάζουν των ανθρώπων τους καημούς και τα παθήματα. Ξεφλουδίζει με σεβασμό την καρδιά της Ελλάδας, εκείνης της σεμνής, της σπαραχτικά περήφανης, που σε όλους τους καιρούς ξέρει να κρατάει ψηλά το κεφάλι. Μας συγκινεί με «Το βελούδινο υπόγειο της Γιώτας Γιάννα», που τραγουδάει στον αδερφό της, ο οποίος έπεσε στην Κύπρο το 1974, στα δεκαεννιά του χρόνια: Πού πάνε εκείνα τα παιδιά, της θύελλας και του βοριά, που πέθαναν για λευτεριά; Το τελευταίο κομμάτι «Η γυναίκα της Πάτρας» είναι μια τραγική διατριβή, θα λέγαμε, όχι μόνο πάνω στην άτεγκτη μοίρα μερίδας ανθρώπων θηλυκού γένους, αλλά και μια εμπεριστατωμένη θεώρηση της κοινωνικής ιστορίας της νεότερης Ελλάδας.
Συνοψίζοντας, τονίζουμε ότι η γραφή του Γ. Χρονά είναι πάντα ειλικρινής, γραμμένη από το σταθερό χέρι γνώστη της τραγικότητας της ζωής, αλλά και της δύναμης και του μεγαλείου της ψυχής μερικών - σπάνιων - ανθρώπων. Εκείνων των διαλεγμένων να δημιουργήσουν, να ξεχωρίσουν, να αγγίξουν των συνανθρώπων τις καρδιές!