Δεν είναι μία απλή περίπτωση «φυλετικής βίας» το κύμα ταραχών που σαρώνει την τελευταία βδομάδα την Κένυα με πάνω από 340 νεκρούς και 100.000 εκτοπισμένους (ως επί το πλείστον μέλη της φυλής των Κικούγιου). Τίποτε δε φαίνεται απλό σ' αυτή τη χώρα που πολυδιαφημίστηκε στην υποσαχάρια Αφρική σαν ο ισχυρός παράγοντας ανάπτυξης και σταθερότητας και σαν ο σταθερός «αντιτρομοκρατικός» σύμμαχος των ΗΠΑ στην ανατολική Αφρική (με έντονη την παρουσία πρακτόρων της CIA και με συμβολή στην επέμβαση των ΗΠΑ στη Σομαλία και στην επίθεση «φιλίας» στην Αιθιοπία). Στην πραγματικότητα το αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών της 27ης Δεκέμβρη και η αμφισβητούμενη επανεκλογή του Μουάι Κιμπάκι μοιάζει με τη σταγόνα που έκανε το ποτήρι της λαϊκής οργής να ξεχειλίσει...

Αλλωστε, ο ίδιος ο Κιμπάκι είχε εκλεγεί πριν πέντε χρόνια έχοντας στο πλευρό του σχεδόν όλες τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης (μαζί και τον σημερινό αντίπαλό του και ηγέτη του «Πορτοκαλί Δημοκρατικού Κινήματος» Ράιλα Οντίνγκα...), επειδή έπεισε τους Κενυάτες πως θα σταματούσε το φαύλο κύκλο της διαφθοράς γύρω από κάθε άξονα της εξουσίας. Πως θα αγωνιζόταν για την ανάπτυξη της χώρας και την ευημερία ενός λαού που ως επί το πλείστον καλείται να «ζήσει» με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα παλεύοντας ενάντια στην ανεργία που πλήττει το 40% του πληθυσμού (των 36.000.000), τη φτώχεια (που μειώνει το μέσο προσδόκιμο ζωής στα 55 έτη) και την εγκληματικότητα, που θεριεύει στις τεράστιες παραγκουπόλεις του Ναϊρόμπι ή στα χτυπημένα από την παρατεταμένη ξηρασία απέραντα βοσκοτόπια της χώρας.

Εντούτοις, ο Κιμπάκι δεν μπόρεσε να κάνει τη διαφορά απ' τον (επί 24 χρόνια!) προκάτοχό του Ντάνιελ Αραπ Μόι. Οχι μόνον κατά τη διάρκεια αλλά και μετά το τέλος της θητείας του, αφού (κατά ομολογία του προέδρου της κεντρικής Εκλογικής Επιτροπής) άσκησε πιέσεις για «γρήγορη» ανακοίνωση των «τελικών» (ή... αλλιώς «μαγείρεμα» ) των αποτελεσμάτων των προεδρικών εκλογών, σπεύδοντας να ορκιστεί πρόεδρος την περασμένη Κυριακή. Εκτοτε, η οργή των υποστηριχτών της αντιπολίτευσης δεν περιορίστηκε μόνον στο πρόσωπο του Κιμπάκι αλλά και σε μέλη της φυλής των Κικούγιου απ' την οποία κατάγεται.

Οι Κικούγιου έγραφαν οι βρετανικές εφημερίδες (που προφανώς ήξεραν καλύτερα από πολλούς το βρώμικο ποιόν του Λονδίνου και σ' αυτή τη χώρα που διετέλεσε ως το 1963 βρετανική αποικία), προ και μετά αποικιοκρατίας, προωθήθηκαν στις νευραλγικότερες θέσεις εξουσίας και κατέλαβαν τα πιο σημαντικά πόστα στην πολιτική και οικονομική ζωή. Ο ηγέτης της αντιπολίτευσης Ράιλα Οντίνγκα, συμπλήρωνε μερίδα του βρετανικού Τύπου, προέρχεται απ' τη φυλή των Λούο που θεωρείται επί δεκαετίες «εξοβελισμένη» από κάθε μορφή εξουσίας... Και στην περίπτωση της Κένυας, δηλαδή, χρησιμοποιήθηκε αβλεπί το πολύ βολικό «εργαλείο» ανάλυσης της κρίσης υπό το πρίσμα των «φυλετικών συγκρούσεων».

Ωστόσο, οι ίδιοι αναλυτές επιμελώς παρέλειψαν να αναφέρουν γιατί το «Πορτοκαλί Δημοκρατικό Κίνημα» του Ράιλα Οντίνγκα κατέκτησε την πλειοψηφία των εδρών του κοινοβουλίου (κατά τη διεξαγωγή παράλληλων βουλευτικών εκλογών στις 27 Δεκέμβρη) και γιατί το Κόμμα Εθνικής Ενότητας του προέδρου Κιμπάκι καταποντίστηκε (μαζί και τουλάχιστον 20 απ' τους υπουργούς του που δεν εξελέγησαν...). Είναι μάλλον έκδηλο ότι η κοινοβουλευτική επικράτηση του Οντίνγκα δε θα μπορούσε να γίνει εάν επαφιόταν μόνον στις ψήφους των «Λούο», που είναι μία απ' τις 40 μικρομεσαίες αριθμητικά φυλετικές κοινότητες της χώρας. Το «πορτοκαλί» κόμμα του Οντίνγκα ψηφίστηκε γιατί έπεισε περισσότερο. Δε θα επιβιώσει ωστόσο πολιτικά, εάν ο ηγέτης του κάνει τα ίδια λάθη με τον πρόεδρο Μουάι Κιμπάκι...