Η ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα το περασμένο Σάββατο
Συγκεκριμένα, η Αλ. Παπαρήγα τόνισε: «Αγαπητοί σύντροφοι, από την έκτακτη Συνάντησή μας, που πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2006 στην Αθήνα, με αφορμή την άδικη επίθεση του ισραηλινού στρατού στο λαό του Λιβάνου, πολλά έχουν μεσολαβήσει και ταυτόχρονα πολλά ήδη δρομολογούνται, που επιβάλλουν την ανάγκη αυτής της Συνάντησης.
Μέσα στο 2008, προμηνύονται νέες σημαντικές εξελίξεις, έχουν πάρει το δρόμο της υλοποίησης κρίσιμες ιμπεριαλιστικές αποφάσεις για όλη την περιοχή. Μια περιοχή η οποία έχει γίνει, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, ένα κομβικό σημείο εκδήλωσης οξύτατων ανταγωνισμών και συμφερόντων των ιμπεριαλιστικών κρατών, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλης αντίστασης λαών και κυβερνήσεων με μεγάλη διάρκεια.
Το υπόβαθρο των εξελίξεων καθορίζεται από την προσπάθεια που έχει ξεκινήσει, ιδιαίτερα από το 2004, με απόφαση του ΝΑΤΟ και με πρόταση των ΗΠΑ, να διαμορφωθεί ένα διακρατικό σύστημα στην περιοχή, για τον "εκδημοκρατισμό της Μέσης Ανατολής", όπως ονομάζουν το σχέδιο οι ιμπεριαλιστές. Στηρίζεται στη δύναμη των όπλων του ΝΑΤΟ και μέσω των όπλων, του πολέμου και άλλων μορφών επέμβασης, ώστε να διευκολύνουν τη διείσδυση των πολυεθνικών τους στην περιοχή. Η περιοχή αυτή εξακολουθεί να έχει τη στρατηγική σημασία που είχε και ολόκληρο τον 20ό αιώνα και πιο πριν για τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών καπιταλιστικών δυνάμεων, εξαιτίας του ενεργειακού πλούτου που διαθέτει».
Ταυτόχρονα, και παράλληλα με την ένταση των ανταγωνισμών τους για τα οικονομικά τους συμφέροντα, κεντρικός ενιαίος στόχος τους είναι η καταστολή της αντίστασης των λαών της περιοχής. Θέλουν να καταπνίξουν, να τσακίσουν κάθε μορφή αντίστασης και ενιαίας πάλης των λαών, έτσι ώστε να περάσουν σχετικά πιο εύκολα όλα τα αντιδραστικά τους σχέδια. Η δήθεν επιδίωξη της "συναίνεσης" και του "διαλόγου" σε τελευταία ανάλυση για τον ιμπεριαλισμό είναι το "κερασάκι της τούρτας", προκειμένου να ποδηγετήσουν και να ελέγξουν τα λαϊκά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα και δυνάμεις της περιοχής. Η όποια "υποστήριξη" από τις ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τους άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και ενώσεις, στοχεύει μόνο σε ανταλλάγματα για κάμψη και χτύπημα της λαϊκής αντίστασης.
Ολο και περισσότερο, και στην περιοχή μας, γίνεται κατανοητό ότι ο αγώνας για την εθνική απελευθέρωση έχει βαθιά ταξικό χαρακτήρα, αντικειμενικά συνδέεται και ταυτίζεται με τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα για βαθιές κοινωνικές αλλαγές, για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και των άλλων εργαζομένων, για την οικοδόμηση της δικής τους εξουσίας και κοινωνίας.
Η περιοχή μας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα».
Παρακάτω, η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ σημείωσε: «Οι ΗΠΑ, μέχρι σήμερα, έχουν κυριολεκτικά σπάσει τα μούτρα τους στο Ιράκ, στο Λίβανο. Δεν καταφέρνουν να περάσουν εύκολα τα σχέδιά τους. Ωστόσο, έχουν αντισταθμίσει τις δυσκολίες στην περιοχή, με προώθηση των θέσεών τους στα Βαλκάνια. Επισημαίνουμε ότι έχει αυξηθεί πολύ η στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ με στρατεύματα και βάσεις σ' όλες τις βαλκανικές χώρες. Από τις μεγαλύτερες αμερικανικές - ΝΑΤΟικές βάσεις βρίσκονται στο Κοσσυφοπέδιο και στην ΠΓΔΜ, νέες βάσεις δημιουργήθηκαν στη Βουλγαρία και τη Ρουμανία που συμπληρώνουν τις βάσεις που βρίσκονται από χρόνια στην Ελλάδα και την Τουρκία. Εχοντας μια διευρυμένη βάση στα Βαλκάνια, οι ΗΠΑ κλιμακώνουν την επίθεσή τους στην περιοχή.
Ταυτόχρονα, έχει ενισχυθεί, έχει πολλαπλασιαστεί η στρατιωτική δράση και συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ενωσης σε στρατιωτικές αποστολές και δυνάμεις κατοχής. Δυνάμεις της βρίσκονται ήδη στα Βαλκάνια, στην Αφρική, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στο Λίβανο.
Στα σκαριά βρίσκεται η δημιουργία ενός νέου επιθετικού οργανισμού με την ονομασία ΜΑΤΟ αντί ΝΑΤΟ, από τα αρχικά του "the Mideast Antiterrorism Organization", δηλαδή του "αντιτρομοκρατικού οργανισμού Μέσης Ανατολής". Ενός οργανισμού που θα εκφράζει την αμοιβαία συνεργασία σε επίπεδο στρατιωτικό, αστυνομικό, υπηρεσιών πληροφοριών και ασφάλειας των "δυτικών δυνάμεων" με τους μετριοπαθείς συμμάχους των ιμπεριαλιστών στη Μέση Ανατολή. Μια τέτοια εξέλιξη θα βοηθούσε πάρα πολύ τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών για ολόκληρη την περιοχή, αλλά επίσης φαίνεται να υπάρχουν και αρκετές δυνατότητες με την πάλη των λαών τα σχέδια αυτά να ματαιωθούν».
Συνεχίζοντας, επισήμανε: «Δεν αναγνωρίζουμε σε καμιά κυβέρνηση και ηγέτη και πολύ περισσότερο σε ηγέτες και κυβερνήσεις του Μπους, του Μπράουν, του Σαρκοζί ή της Μέρκελ και του Πρόντι, να παραδίνουν μαθήματα δημοκρατίας αφ' υψηλού σε άλλες χώρες και λαούς. Στο στόχαστρο των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αλλά και άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών, όπως η Γαλλία, βρίσκονται ανοιχτά πλέον οι λαοί και οι κυβερνήσεις της Συρίας και του Ιράν. Ηδη, όπως ανακοινώθηκε χτες, η Γαλλία διέκοψε τις διπλωματικές σχέσεις με τη Συρία. Οποιαδήποτε γνώμη μπορεί να έχει κανείς για την άλφα ή βήτα οργάνωση, για την άλφα ή βήτα κυβέρνηση, δεν μπορεί να μη σέβεται την κυριαρχία και την αρχή της μη ανάμειξης στις εσωτερικές υποθέσεις κάθε κράτους και πολύ περισσότερο δε νομιμοποιούνται από πουθενά οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών να εμφανίζονται ως οι τιμητές της δημοκρατίας και της ελευθερίας που στην ουσία αντιπροσωπεύουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων τους. Οι λαοί που ματώνουν σήμερα κατακτούν και υπερασπίζονται με το αίμα τους την ελευθερία, την ανεξαρτησία, την κυριαρχία τους, το δικαίωμα να διαλέγουν το δικό τους δρόμο, ενάντια στα μαθήματα που θέλουν δήθεν να τους διδάξουν οι ιμπεριαλιστές με το αιματοκύλισμα που κάνουν και την υπεροπλία τους».
Η Αλέκα Παπαρήγα τόνισε αμέσως μετά ότι «πέρα από την απαραίτητη ανταλλαγή απόψεων για την κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή, θα ήταν πολύ χρήσιμο να σχεδιαστούν συντονισμένα κοινές δράσεις και πρωτοβουλίες στην αντιμετώπιση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και σχεδιασμών» και πιο συγκεκριμένα στα παρακάτω ζητήματα:
«1. Κεντρικό ζήτημα αναμφίβολα εξακολουθεί να παραμένει το Παλαιστινιακό. Οπως είναι γνωστό, η υπόθεση του Παλαιστινιακού έχει φύγει πια από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και από το κουαρτέτο. Τώρα, έχουν αναλάβει οι ΗΠΑ υπό την αιγίδα του Μπους. Διεξάγονται συζητήσεις για την επίλυση τάχα του Παλαιστινιακού με βάση τον "Οδικό Χάρτη". Η ουσία, όμως, βρίσκεται στο ότι προωθείται ένα νέο κράτος χωρίς σύνορα. Μεθοδεύεται, σχεδιάζεται η αυτονόμηση της Λωρίδας της Γάζας και η διχοτόμηση παλαιστινιακών εδαφών.
Στην Παλαιστίνη, μετά τους εγκληματικούς αποκλεισμούς του παλαιστινιακού λαού, τις αφόρητες πιέσεις, εξευτελισμούς και στρατιωτικές επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού που τον καταδίκασαν σε ουσιαστική λιμοκτονία, με αφορμή το σχηματισμό αυτοδύναμης κυβέρνησης από τη "Χαμάς", η κατάσταση έφτασε σε ρήξη και εσωτερική διάσπαση του κινήματος αντίστασης στη Γάζα και στην κατεχόμενη Δυτική Οχθη. Ο ιμπεριαλισμός θέλει να διευρύνει το ρήγμα που δημιουργήθηκε.
Στη σύνοδο της Ανάπολης στις 27/11/2007 υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, ο Μπους ξεκαθάρισε πως το κύριο ζήτημα είναι να αντιμετωπιστούν οι "εξτρεμιστές και το σκοτεινό τους όραμα" όχι μόνο στην Παλαιστίνη, αλλά και σ' όλη τη Μέση Ανατολή. Με την εντολή αυτή, που αποτελεί την έναρξη μιας νέας φάσης επίθεσης των ιμπεριαλιστών κατά των κινημάτων αντίστασης, ξανακούστηκαν οι υποσχέσεις για δημιουργία παλαιστινιακού κράτους μέσα στο 2008.
Η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου επαναφέρει στην επικαιρότητα το λεγόμενο "Οδικό Χάρτη" του κουαρτέτου της 30ής Απρίλη του 2003 που δεν μπόρεσε να εφαρμοστεί λόγω της αδιάλλακτης και επιθετικής στάσης του Ισραήλ και τις μαχητικές αντιδράσεις του παλαιστινιακού λαού. Από την άλλη, η ανακοίνωση του Λευκού Οίκου δημιουργεί την εντύπωση ότι το λεγόμενο "κουαρτέτο" στην καλύτερη περίπτωση αδρανοποιείται και τον πρώτο ρόλο αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ. Η μόνη αναγνώριση των υπηρεσιών του είναι η προσταγή να αρχίσει η εφαρμογή του "Οδικού Χάρτη" του Απρίλη 2003 για τον οποίο έχει ασκηθεί καταλυτική κριτική, γιατί ανάμεσα σε όλα τα άλλα δεν καθορίζει σύνορα για το παλαιστινιακό κράτος που ο Μπους υποσχέθηκε για άλλη μια φορά πως θα ανακηρυχτεί στο τέλος του 2008. Ο παραμερισμός του κουαρτέτου, η συνεχιζόμενη προκλητική επιθετικότητα του Ισραήλ ενάντια στους Παλαιστίνιους, η διατήρηση και ολοκλήρωση του απαράδεκτου τείχους διαχωρισμού, η ανέγερση νέων εποικισμών, προκαλεί ήδη αντιδράσεις, ενώ θα οξύνει και τις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Αν υπάρχει κάτι "νέο" είναι η επίσημη κήρυξη πολέμου κατά των "εξτρεμιστών" που πρέπει να αναλάβει ο Πρόεδρος Αμπάς και η ΟΑΠ. Αυτό σημαίνει κατά τη γνώμη μας, πως θα συνεχιστεί η εσωτερική αντιπαράθεση μέσα στο Παλαιστινιακό κίνημα αντίστασης. Μεθοδεύεται μια λύση που θα τελεί κάτω από τον έλεγχο των ΗΠΑ για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κι όχι προς το συμφέρον και σε όφελος των λαών.
Για άλλη μια φορά, επισημαίνουμε τη διεθνιστική στάση και τον αγώνα του ΚΚ Ισραήλ ενάντια στην επιθετική και καταπιεστική πολιτική της ισραηλινής κυβέρνησης, τόσο μέσα στο ίδιο το Ισραήλ όσο και στο Παλαιστινιακό ζήτημα και τους αγώνες των λαών της περιοχής όπως στην περίπτωση της λαϊκής αντίστασης του Λιβάνου. Στη δράση του οφείλεται, κατά τη γνώμη μας, και η ριζοσπαστικοποίηση του αντιπολεμικού κινήματος στο Ισραήλ, η άρνηση στράτευσης να υπηρετήσουν στα κατεχόμενα παλαιστινιακά εδάφη στρατιωτικοί, οι κινητοποιήσεις για τη δικαίωση των αγώνων του παλαιστινιακού λαού.
Το Παλαιστινιακό ζήτημα θα μπει στο δρόμο της λύσης του μόνο εάν γίνουν υποχρεωτικά εφαρμοστές οι αποφάσεις του ΟΗΕ που δικαιώνουν τα δίκαια των Παλαιστινίων. Είναι οι αποφάσεις που αρνείται να εφαρμόσει το κράτος του Ισραήλ, όπως η επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων στη βάση της απόφασης 194 του ΟΗΕ, η υλοποίηση επίσης των αποφάσεων 1515, 1397 του ΟΗΕ και τόσων άλλων. Τεράστιο πρόβλημα αποτελούν οι εποικισμοί των Ισραηλινών, η κατεχόμενη Δυτική Οχθη, η εκμετάλλευση του νερού και άλλων κοινωφελών πηγών αποκλειστικά από το Ισραήλ. Ενα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος πρέπει να είναι κυρίαρχο, με καθορισμένα σύνορα, με πρωτεύουσά του την Ανατολική Ιερουσαλήμ, με δικό του στρατό και κρατικές υποδομές.
Είμαστε κατηγορηματικά κατά των σχεδίων που μιλούν για αυτονόμηση της Λωρίδας της Γάζας και διχοτόμηση των παλαιστινιακών εδαφών.
Το Ισραήλ πρέπει να επιστρέψει στα σύνορα του 1967, να απελευθερώσει τα Υψίπεδα και την περιοχή του Γκολάν που είναι έδαφος της Συρίας, να σταματήσει την αμφισβήτηση των συνόρων του Νοτίου Λιβάνου και να σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα και ανεξαρτησία του».
«2. Στο Λίβανο η πολιτική κρίση συνεχίζεται. Η αναζήτηση συμφωνίας σε πρόσωπο κοινής αποδοχής για πρόεδρο αποτελεί μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Η πολιτική του διαίρει και βασίλευε συνεχίζεται με ιδιαίτερη ένταση. Η στήριξη, με όλα τα μέσα, της κυβέρνησης Σινιόρα από τις ΗΠΑ, την ΕΕ (ιδιαίτερα από τη Γαλλία) καθώς και από τον ΟΗΕ με την απόφαση 1701/2006 που αποτελεί μια άμεση παρέμβαση στα εσωτερικά του Λιβάνου. Βασικός σκοπός είναι να αφοπλιστούν οι δυνάμεις της αντίστασης ενάντια στις επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού που δρα με μοχλό την επιθετικότητα του ισραηλινού κράτους που εμφανίζεται ως ο προνομιακός χωροφύλακάς του στην περιοχή.
Η λεγόμενη οικονομική βοήθεια που αποφασίστηκε στο Παρίσι τον Γενάρη του 2007 έκανε ακόμα περισσότερο ευάλωτο το Λίβανο στο διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο, στις πολιτικές πιέσεις και τους εκβιασμούς. Δυνάμωσε ακόμα πιο πολύ τις ταξικές διαφοροποιήσεις, ενισχύοντας την ολιγαρχία του πλούτου. Η άλλη πλευρά αυτής της πολιτικής ήταν να οδηγηθεί ο Λίβανος σε μια νέα εσωτερική αντιπαράθεση, με βάση τα θρησκευτικά δόγματα ή τη στάση απέναντι στις ΗΠΑ, την ΕΕ από τη μια και τη Συρία, το Ιράν από την άλλη. Η προσπάθεια αντιπαράθεσης με την εκμετάλλευση του οξύτατου χρόνιου προβλήματος των Παλαιστινίων προσφύγων στο Λίβανο μέσα στο 2007, πρόβλημα που δημιουργήθηκε από το 1948 και οφείλεται στο Ισραήλ, αφορά την επιστροφή τους σύμφωνα με τις αποφάσεις και του ΟΗΕ, που αρνείται να εφαρμόσει το κράτος του Ισραήλ, η συνεχής ένταση και αποσταθεροποίηση που δημιουργούν οι δολοφονίες πολιτικών και δημόσιων προσώπων, σκοπό έχουν να δημιουργήσουν συνθήκες εμφυλίου. Παρά τις όποιες διαφορές και εντάσεις έχουν δημιουργηθεί στο Λίβανο με τη Συρία ή το Ιράν, το αποτέλεσμα κατά τη γνώμη μας, είναι, πως αν πετύχει ένας τέτοιος σχεδιασμός, θα οδηγούσε στην αποδυνάμωση και την απομόνωση της Συρίας, στο συνολικό αδυνάτισμα του μετώπου κατά των επιθετικών διεκδικήσεων του Ισραήλ και των ιμπεριαλιστών σε ολόκληρη την περιοχή. Αλλά όπως γνωρίζουμε και στηρίζουμε ως ΚΚΕ, βασικός σκοπός των δυνάμεων της αντίστασης είναι η διατήρηση της ακεραιότητας και της ανεξαρτησίας του Λιβάνου, η διατήρηση της αραβικότητάς του, η επίλυση του προβλήματος των Παλαιστινίων προσφύγων σύμφωνα με τις αποφάσεις του ΟΗΕ, η αντιπαράθεση με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και τη στυγνή εκμετάλλευση που μεγαλώνει το χάσμα ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς μέσα στον ίδιο το Λίβανο».
«3. Οι στρατιωτικές επιχειρήσεις της Τουρκίας κατά των Κούρδων στο Βόρειο Ιράκ που προκαλεί νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η βάση, κατά τη γνώμη μας, βρίσκεται στα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου της Μοσούλης και του Κιρκούκ. Καταδικάζουμε αυτές τις επιθέσεις ως απαράδεκτες. Χαιρετίζουμε την ανάλογη στάση του ΚΚ Τουρκίας. Η ουσία βρίσκεται στους σχεδιασμούς για τριχοτόμηση του Ιράκ και σ' αυτούς τους σχεδιασμούς ενεργό ρόλο παίζει και η Τουρκία.
Ο λαός του Ιράκ, πέρα από την απαράδεκτη κατοχή από τις ΗΠΑ και τους πρόθυμους συμμάχους της, έχει να αντιμετωπίσει κι αυτήν την απειλή, που κάνει πιο πολύπλοκη την κατάσταση στην περιοχή. Το ΚΚΕ σταθερά συμπαραστέκεται στον αγώνα του ιρακινού λαού ενάντια στην κατοχή των ΗΠΑ, για βαθιές δημοκρατικές και κοινωνικές αλλαγές στη χώρα τους, χωρίς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.
Ιδιαίτερα, σημειώνουμε το εξής: Η Τουρκία έχει στρατιωτική συμφωνία με το Ισραήλ και κοινά γυμνάσια με την εποπτεία των ΗΠΑ. Παρά τις αντιθέσεις που υπάρχουν με το Ισραήλ, η Τουρκία έχει έναν ιδιαίτερο στρατηγικό ρόλο στην περιοχή. Είναι η μόνη χώρα - μέλος του ΝΑΤΟ και που έχει επέμβει στο Β. Ιράκ, ενώ ελέγχει και τη ροή των ποταμών Τίγρη και Ευφράτη προς τη Συρία και το Ιράκ. Το Κουρδικό ζήτημα αφορά επίσης και το Ιράν και τη Συρία.
Πρόσφατα συμφωνήθηκε μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας ότι μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ δημιουργούνται κοινά σώματα των χωρών αυτών για να παίρνουν μέρος στις λεγόμενες "ειρηνευτικές επιχειρήσεις" του ΝΑΤΟ καθώς και σε αποστολές της "Δύναμης Ταχείας Επέμβασης".
Η εμπλοκή της χώρας μας στους τυχοδιωκτικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή είναι πολύ πιθανή.
Επισημαίνουμε πως ταυτόχρονα με αυτές τις συμφωνίες, η κυβέρνηση της Τουρκίας συνεχίζει τις απειλές και αμφισβητήσεις των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο, εξακολουθεί τις παραβάσεις και τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου, αμφισβητεί και μέσα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ τα σύνορα των δύο χωρών στο Αιγαίο. Οι ευθύνες των κυβερνήσεων της Ελλάδας, τόσο της σημερινής υπό τη ΝΔ όσο και πριν του ΠΑΣΟΚ, είναι πως παρά τα σοβαρά αυτά προβλήματα, υποστηρίζουν την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας στην ΕΕ και άλλους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, αφήνοντας ανοιχτά τα σοβαρά αυτά θέματα στις σχέσεις των δύο χωρών.
Εμείς δεν αρκούμαστε μόνο να καταδικάσουμε αυτές τις απαράδεκτες για τους λαούς μας συμφωνίες αλλά και να δυναμώσουμε το συντονισμό μας και τη δράση μας ενάντια σ' αυτές τις αποφάσεις, με το ΚΚ Τουρκίας πρώτα απ' όλα, με τα άλλα αδελφά κόμματα, με τα αντιιμπεριαλιστικά, αντιπολεμικά, φιλειρηνικά κινήματα σ' ολόκληρη την περιοχή».
«4. Σύνδεση με την περίπλοκη κατάσταση στην ευρύτερη περιοχή έχει και το Κυπριακό ζήτημα που παραμένει από το 1974 μέχρι σήμερα ένα διεθνές πρόβλημα εισβολής και κατοχής από τον τουρκικό στρατό του 37% της Κύπρου. Ο ιμπεριαλισμός από την αρχή της ανεξαρτησίας της Κυπριακής Δημοκρατίας το 1960 από την αγγλική αποικιοκρατία, προσπάθησε να δώσει λύσεις σύμφωνα με τα συμφέροντά του. Τελευταία, μετά την απόρριψη σε δημοψήφισμα του "σχεδίου Ανάν" με συντριπτική πλειοψηφία, τόσο από το ΑΚΕΛ όσο και από τις περισσότερες πολιτικές δυνάμεις της Κυπριακής Δημοκρατίας, έχουν ενταθεί οι πιέσεις για να επανέλθει ένα ανάλογο σχέδιο. Ως ΚΚΕ, αλληλέγγυοι με το αδελφό κόμμα ΑΚΕΛ και με τους αγώνες του κυπριακού λαού, θεωρούμε πως πρέπει να γίνει σεβαστή η θέληση του κυπριακού λαού, όπως καταγράφηκε στο δημοψήφισμα, τόσο από τον ΟΗΕ όσο και την ΕΕ, στην αναζήτηση μιας δίκαιης και βιώσιμης λύσης του Κυπριακού που να συνενώνει Ελληνοκύπριους και Τουρκοκύπριους. Λύση διζωνικής, δικοινοτικής ομοσπονδίας στη βάση του Διεθνούς Δικαίου, των περί Κύπρου Ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας και των Συμφωνιών Υψηλού Επιπέδου. Η λύση του Κυπριακού πρέπει να βασίζεται σε ένα κράτος, με μια κυριαρχία, διεθνή προσωπικότητα και ιθαγένεια, με διασφαλισμένη την ανεξαρτησία και την εδαφική του ακεραιότητα και αποτελούμενο από δύο πολιτικά ίσες κοινότητες, όπως προβλέπουν τα σχετικά ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας. Η λύση πρέπει να αποκλείει την ένωση ολόκληρου ή μέρους του νησιού με οποιοδήποτε άλλο κράτος, καθώς και οποιαδήποτε μορφή διχοτόμησης ή απόσχισης, και να προνοεί για αποστρατιωτικοποίηση του νησιού».
«5. Το τελευταίο διάστημα προστέθηκαν νέα στοιχεία που δείχνουν πως η περιοχή μας βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα των οξύτατων ανταγωνισμών.
Η δολοφονία της Μπεναζίρ Μπούτο στο Πακιστάν φέρνει πιο κοντά τα σενάρια αποσταθεροποίησης και διαμελισμού του Πακιστάν που χρόνια κυβερνιέται, με τη στήριξη των ΗΠΑ, από τον δικτάτορα Μουσάραφ. Ο σχεδιασμός από τις ΗΠΑ του χάρτη της "Νέας" Μέσης Ανατολής που προβλέπει και αυτονόμηση της περιοχής του Μπαλουχιστάν (από το Πακιστάν αλλά και από το Ιράν) ίσως βρίσκεται πολύ κοντά. Τεράστια συμφέροντα συγκρούονται και στην περιοχή αυτή και τα Κόμματά μας και οι δυνάμεις της αντίστασης πρέπει να προετοιμαστούν όσο γίνεται καλύτερα.
6. Τέλος, στο Σουδάν, παρά τη νόμιμη δράση του ΚΚ, η κατάσταση παραμένει πολύπλοκη. Στην περιοχή του Νταρφούρ συνεχίζεται η αντιπαράθεση, η στρατιωτική δύναμη του ΟΗΕ, που αποτελείται κύρια από γαλλικές δυνάμεις, κάθε άλλο παρά εκπληρώνει το ρόλο της, ενώ οι αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο Νότο και το Βορρά συνεχίζονται».
Καταλήγοντας, η Αλ. Παπαρήγα σημείωσε: «Στο προηγούμενο διάστημα αναπτύχθηκαν μια σειρά πρωτοβουλίες και ενέργειες αλληλεγγύης προς τον αγώνα που κάνουν οι λαοί της περιοχής. Πέρα από αυτές που έγιναν σε αραβικό έδαφος, αναφέρουμε τη Διεθνή Συνάντηση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στη Λισσαβόνα στις 10-12/11/2006, αλλά και τη Διεθνή Συνάντηση που διοργάνωσε το ΑΚΕΛ στη Λευκωσία στις 17-18/3/2007 με θέμα τη Μέση Ανατολή, όπως και τη Διεθνή Συνάντηση στη Λευκορωσία το Νοέμβρη του 2007.
Από την πλευρά μας, ως ΚΚΕ προσπαθήσαμε επίσης να ανταποκριθούμε με επισκέψεις του Κόμματός μας στην Παλαιστίνη, στο Λίβανο, στο Ισραήλ, με επισκέψεις βουλευτών και συναντήσεις στο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο συντρόφων και βουλευτών από το Λίβανο, την Παλαιστίνη κλπ., καθώς και με επισκέψεις του ΠΑΜΕ, της ΟΓΕ, της ΕΕΔΥΕ, συνδικαλιστών από διάφορα σωματεία σε πολλές χώρες της περιοχής. Θεωρούμε ότι πρέπει ακόμα να γίνουν περισσότερα, να συνεχιστούν οι προσπάθειες αλληλεγγύης, επισκέψεων κομματικών αντιπροσωπειών, εργατικών και μαζικών οργανώσεων. Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται σε ολόκληρη την περιοχή, και στο Παλαιστινιακό και στο θέμα του Λιβάνου και στην προσπάθεια αποκλεισμού της Συρίας, ως κυβέρνηση που κινείται στον αστερισμό της Κοντολίζα Ράις και του Μπους, στον αστερισμό γενικότερα της στρατιωτικής πολιτικής της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Ως Κόμμα, αναδείξαμε την ευθύνη της ελληνικής κυβέρνησης απέναντι στην Παλαιστίνη αλλά και στο Λίβανο που συμπορεύτηκε με τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Θεωρούμε πως το Παλαιστινιακό ζήτημα και η δίκαιη λύση του, σύμφωνα με τα συμφέροντα του Παλαιστινιακού λαού, αποτελεί το κλειδί για τις εξελίξεις στην περιοχή προς όφελος όλων των λαών. Για το λόγο αυτό θεωρούμε πως η αλληλεγγύη στον αγώνα τους πρέπει να αποτελεί το κύριο καθήκον μας και σήμερα. Να δυναμώσει ο συντονισμός των ενεργειών μας.
Σήμερα, χρειάζεται ένας παναραβικός, ένας λαϊκός αγώνας που θα έχει ταξικά χαρακτηριστικά και στο εσωτερικό κάθε χώρας και σε όλη την περιοχή. Από αυτήν την άποψη, εμείς στηρίζουμε εκείνες τις ριζοσπαστικές και προοδευτικές δυνάμεις, ανεξάρτητα αν έχουμε διαφορές, που ενδιαφέρονται όχι μόνο να αντιμετωπίσουν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, αλλά να αντιμετωπίσουν και τον εσωτερικό αντίπαλο, είτε είναι ανοιχτός είτε κρυφός. Η βάση αυτής της ενότητας πρέπει να είναι ταξική, αν είναι εργάτης, φτωχός, αν ανήκει στα λαϊκά στρώματα. Χρειάζεται μια μεγάλη προσπάθεια, ώστε οι διαιρέσεις να μην έχουν σχέση με τη θρησκεία και με άλλα στοιχεία, αλλά να πάρουν ταξικό πολιτικό χαρακτήρα. Είναι μια δύσκολη υπόθεση, υπάρχει όμως πείρα. Προς τα εκεί πρέπει να κινηθούμε, αλλιώς οι λαοί θα γίνονται παίγνια σε χέρια όσων έχουν στο νου τους τα πετρέλαια και την αστική εξουσία κι όχι βεβαίως την κοινωνική, λαϊκή ευημερία των λαών, την πολιτική τους ανεξαρτησία.
Μπορούμε να συμβάλουμε όλοι στη διοργάνωση μιας μεγάλης συνάντησης των κομμάτων μας, αλλά και συνδικάτων, κινημάτων, ενάντια στην κατοχή και τον πόλεμο, νεολαιίστικων οργανώσεων, γυναικών κλπ., ώστε να δυναμώσει πιο αποφασιστικά η πάλη μας.
Μια καλή πρόταση, επίσης, που υιοθετούμε είναι η πρόταση των σ. από το Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης για μια επιτροπή που θα φροντίζει τέτοια ζητήματα και θα τα προωθεί».