Ο Νιγηριανός Τίμοθι Αμντούλ, ένα απ' τα θύματα της φασιστικής παράκρουσης του Α. Καζάκου, μιλά στο «Ρ», μέσα απ' το «Σωτηρία», όπου εξακολουθεί να αναρωτιέται: «Γιατί έγιναν όλα αυτά; Επειδή είμαι μαύρος;»
Αυτός που ρωτά είναι ο 34χρονος Νιγηριανός Τίμοθι Αμντούλ, ένα από τα θύματα της φασιστικής παράκρουσης του Α. Καζάκου, τον προηγούμενο Οκτώβρη. Ο Τίμοθι - που νοσηλεύεται από εκείνο το τραγικό βράδυ σε δωμάτιο του νοσοκομείου «Σωτηρία» - ακριβώς σ' αυτά τα δύο ερωτήματα στέκεται και ξαναστέκεται - ίσως και καθόλη τη διάρκεια της συζήτησής μας - κι, απ' ό,τι φαίνεται, δείχνει σαν να μη θέλει να βγάλει άκρη: «Γιατί έγιναν όλα αυτά; Επειδή είμαι μαύρος;». Κι όμως, όταν τον ρωτάς ξαφνικά, εάν αυτή η αναίτια δολοφονική επίθεση, που δέχτηκε, τον έκανε όλο αυτό το διάστημα να θέλει να εγκαταλείψει τη χώρα μας, απαντά σχεδόν αφοπλιστικά: «Γιατί; Αυτή είναι η πατρίδα μου». Και η εξήγηση έρχεται ακόμα πιο αφοπλιστική: «Ζω τρία χρόνια στην Ελλάδα κι έχω πολλές ευχάριστες στιγμές να θυμάμαι. Εχω φίλους, πολλούς Ελληνες φίλους, μου αρέσει η ζωή στη χώρα σας, παρά τις όποιες δυσκολίες της. Το ότι ένας άνθρωπος, ένας Ελληνας, με πυροβόλησε πισώπλατα και χωρίς αιτία, δε σημαίνει πως είναι έτσι όλοι. Είναι έγκλημα να μπερδέψουμε το ένα με το άλλο»...
Από τη διαμονή του, όλο αυτό το διάστημα, στο «Σωτηρία», ο 34χρονος Νιγηριανός κατ' αρχήν αναφέρεται με ιδιαίτερη ευγνωμοσύνη σε όλο το προσωπικό - νοσηλευτικό και ιατρικό - του νοσοκομείου. «Με περιποιήθηκαν και με πρόσεξαν σαν να 'μουνα δικός τους άνθρωπος», λέει. Ευχαριστεί, επίσης, όλους τους φίλους που στάθηκαν στο πλευρό του, αλλά και όλους τους άγνωστους πολίτες, που πέρασαν απ' το νοσοκομείο για να τον δουν, να βοηθήσουν, να του σφίξουν το χέρι. Παράλληλα, όμως, κάνει και μια διαπίστωση, που είναι εξίσου τραγική με το γεγονός που του συνέβη: «Το επεισόδιο που συνέβη εις βάρος τόσων μεταναστών είναι ζήτημα πολιτικό, δεν είδα, όμως, κανέναν όλο αυτό το διάστημα να έρθει εδώ πέρα για να ρωτήσει τι κάνουμε»... Οσο για τα συναισθήματά του τώρα, που είναι ήδη με το ένα πόδι έξω απ' το νοσοκομείο (μένει ακόμα να ολοκληρωθεί η φάση της φυσικοθεραπείας του), εξακολουθούν να είναι φορτωμένα μ' αυτήν την απορία, μ' αυτό το άχτι: «Δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω πώς μου την έφεραν πισώπλατα»...