Για την αστική τάξη το φάντασμα του κομμουνισμού δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει, γιατί παρά τα φαινόμενα οι αστοί γνωρίζουν και από οικονομία και από επιστήμη. Οι ίδιοι γνωρίζουν καλύτερα από τους εργάτες ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί εσαεί να ξεπερνά τις κρίσεις του κι αυτό ακριβώς μπορεί να οδηγεί και σε πολιτική κρίση. Που δεν μπορεί να λυθεί παρά μόνο με τρόπο ανατρεπτικό, κάτι, βεβαίως, που δεν μπορεί να γίνει από τις δυνάμεις συντήρησης του συστήματος.

Παράδειγμα: Μια από τις πρώτες πράξεις του εκκολαπτόμενου νέου προέδρου του ΣΥΝ είναι τα διαπιστευτήρια που σπεύδει να δώσει στην ΕΕ. Εκεί που ο κόσμος πήγαινε να ξεχάσει πως ο ΣΥΝ έχει υπογράψει φαρδιά πλατιά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, έρχεται ο Τσίπρας και βάζει τα πράγματα στη θέση τους: «επιλέξαμε επιμέρους κριτική στο Μάαστριχτ και όχι τη συνολική άρνηση» είναι η φράση που χρησιμοποιεί. Ετσι εξηγεί και μόνος του γιατί δεν μπορεί παρά να βλέπει την ήττα της στρατηγικής του ΚΚΕ σαν αναγκαστική. Πρόκειται, πράγματι, για δύο γραμμές σε σύγκρουση. Η οπορτουνιστική γραμμή έρχεται να ντύσει με αριστερές φράσεις τη συντήρηση της καπιταλιστικής πραγματικότητας. Αυτή είναι η «επιμέρους κριτική» στο Μάαστριχτ και η «πάλη για να αλλάξουν οι συσχετισμοί» εντός του ιμπεριαλιστικού οργανισμού.

Στον αντίποδα αυτής της θέσης η εργατική τάξη καλείται από το ΚΚΕ να οικοδομήσει ένα αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό κοινωνικό πολιτικό μέτωπο, ώστε να μπορέσει να επιβάλει μια άλλου τύπου οικονομία, τη λαϊκή οικονομία, που για να υπάρξει προϋποθέτει τη λαϊκή εξουσία. Σ' αυτή τη στρατηγική δε χωράει κανένα βελτιωμένο Μάαστριχτ.

Αυτές οι γραμμές δεν μπορούν να συναντηθούν. Αντίθετα, η μία από τις δύο πρέπει να ηττηθεί. Γι' αυτό και η αστική τάξη κάνει ό,τι μπορεί για να δώσει πόντους στη γραμμή που στηρίζει το καθεστώς της. Γι' αυτό και εξαφανίζει από το δημόσιο χώρο κάθε ταξική φωνή.

Παρά την προσπάθειά τους όμως, δεν μπορούν να κρύψουν ότι έχουν πραγματικό πρόβλημα. Αξίζουν προσοχής σχόλια που υπονοούν κίνδυνο πλήρους ανατροπής. Παρεμπιπτόντως, σ' ένα τέτοιο σκηνικό μόνο απόγνωση βγάζουν άρθρα στήριξης του πρωθυπουργού που δήθεν βλέπει γύρω τη φτώχεια κι όχι την κλειδαρότρυπα. Γιατί, και δικός του είναι ο βόθρος που μας περιβάλλει και δημιούργημα της τάξης που εκπροσωπεί είναι η φτώχεια.

Ασχετο: Καημός κι αυτός ορισμένων για τους θεσμούς που αμφισβητούνται. Οσο πιο πολύ ο κόσμος αμφισβητεί τους αστικούς θεσμούς τόσο καλύτερα. Για να μπορεί όταν έρθει η ώρα να τους αντικαταστήσει με δικούς του χωρίς τύψεις.